«Το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, αλλά ήταν φοβερό και οι Εβραίοι το άξιζαν!»:
Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος και η ταινία ‘Denial’ (2016)
Για όσους τον ξέρουν, ο Dr Nicholas Terry είναι ένας σύγχρονος ήρωας των ψηφιακών καιρών του 21ου αιώνα μας. Ο νεαρός Αγγλος καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Exeter, με ειδικότητα στις σπουδές του Β’ΠΠ και του Ολοκαυτώματος, κάνει ένα τιτάνιο έργο εδώ και πολλά χρόνια, και μάλλον δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλος διανοούμενος που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του, στην Αγγλία σίγουρα, ίσως και παγκοσμίως. Είναι ο άνθρωπος που παρακολουθεί κάθε προσπάθεια των ‘αναθεωρητών‘ -δηλαδή των αρνητών- του Ολοκαυτώματος να βρουν νέα ‘στοιχεία’ (ή να ανακυκλώνουν παλαιότερα με νέες μεθόδους) που να στοιχειοθετούν ότι «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη», και δεν διστάζει να μπαίνει στον βούρκο τους για να τα αποδομεί και να αποδεικνύει σε όλους πόσο μεγάλοι ψεύτες και πλαστογράφοι είναι. Και αυτό, σε επίπεδο συμβάντος, προσώπου, εγγράφου, μαρτυρίας, τεχνικής λεπτομέρειας, -οτιδήποτε.
– New online generation takes up Holocaust denial, Conspiracy theorists are flocking to outlandish websites, warns lecturer, The Guardian, 22/01/2017
https://www.theguardian.com/world/2017/jan/22/online-conspiracy-theories-feed-holocaust-denial– Holocaust Memorial Day: Why Denouncing Deniers Is More Important Than Ever, The Huffington Post, 27/01/2017
http://www.huffingtonpost.co.uk/entry/holocaust-denial_uk_588a41bbe4b02af0a3d5c594
Σε λίγες μέρες, πρόκειται να κυκλοφορήσεις κι ένα βιβλίο σε επιμέλεια δική του, που βάζει στο στόχαστρο αυτό ακριβώς: την άρνηση του Ολοκαυτώματος.
Ο Dr Terry είναι και άνθρωπος με χιούμορ. Εδώ και χρόνια, έχει σε περίοπτη θέση στο ιστολόγιό του μια ‘πρόκληση προς αρνητές’: Αφορά τις πρώτες φάσεις του Ολοκαυτώματος το 1941-1942, στις ανατολικές περιοχές. Εκεί μεταφέρθηκαν πάνω από 1.400.000 Εβραίοι, οι οποίοι δολοφονήθηκαν όλοι. Οι αρνητές υποστηρίζουν ότι τα στρατόπεδα εκεί ήταν μόνο στρατόπεδα μεταφοράς και όχι στρατόπεδα θανάτου. Αφού λοιπόν οι Εβραίοι ‘απλά μεταφέρθηκαν’, λογικά θα υπάρχουν κάποιοι από το 1,5 εκατομμύριο που τελικά επέζησαν. Ο Dr Terry προσφέρει 4.000$ σε όποιον παρουσιάσει ακλόνητα στοιχεία έστω τεσσάρων κρατουμένων που τελικά δεν πέθαναν. Η πρόκληση στέκει αναπάντητη μέχρι σήμερα, επτά χρόνια μετά.
Οποιος έχει δει την ταινία ‘Denial‘ (2016), με θέμα την δικαστική διαμάχη το 2000, μεταξύ του David Irving απ’τη μια, και της Deborah Lipstadt και του αγγλικού εκδοτικού της οίκου Penguin Books Ltd και τεσσάρων άλλων πωλητών βιβλίων απ’ την άλλη, για το βιβλίο της ‘Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory‘, εκδόσεις New York Free Press/Penguin, 1993, γνωρίζει ότι η παρανοϊκή θέση «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, και είναι ψέμα, μύθος, hoax» δεν διαγράφηκε ποτέ από τη δημόσια σφαίρα, παρά την πρόοδο των ιστορικών σπουδών και τα εκατομμύρια των αποδείξεων που έρχονται συνεχώς στο φως. Είχε πάντα οπαδούς από τότε που ξεκίνησε συστηματικά, κατά τη γνώμη μας τη δεκαετία του 1960· βρήκε μεγαλύτερα ακροατήρια στη δεκαετία του 1990, με την εφεύρεση του ίντερνετ και την ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μέσων· και ζει μια νέα ζωή, ίσως την μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη στην Ιστορία, τώρα που μιλάμε, εξαιτίας -ως προς το ‘τεχνικό’ κομμάτι- των κοινωνικών δικτύων, και, εξαιτίας, κατά τη γνώμη μας πάλι, της επιτυχίας των τηλεοπτικών σειρών τύπου CSI.
Ναι, ακούγεται παράξενο, αλλά είναι αλήθεια, και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι οι μάχιμοι υπερασπιστές της αλήθειας στις ψηφιακές λεωφόρους. Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο λόγοι: Υπάρχει κι ένας τρίτος, διαχρονικός και αδιαμφισβήτητος: Ο αντισημιτισμός και το αντιεβραϊκό μίσος, συνήθως συνδυασμένα με τον θαυμασμό στον εθνικοσοσιαλισμό.
Οι πραγματικοί ιστορικοί συχνά αναφέρονται στο συνονθύλευμα ψευτοϊστορικών, νεοναζί, οπαδών θεωριών συνωμοσίας και απλά ηλίθιων που στεγάζονται κάτω από την ταμπέλα ‘αναθεωρητές/ρεβιζιονιστές/αρνητές του Ολοκαυτώματος‘ με τη λέξη ‘Bewegung‘ (στα γερμανικό ‘κίνημα’). Η λέξη χρησιμοποιείται με συγκεκριμένο σκοπό, αφού ‘Bewegung’ ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσαν οι χιτλερικοί του NSDAP για το ‘κίνημά’ τους τη δεκαετία του 1920. Σχηματικά, όποιον ρόλο έπαιζε τη δεκαετία του 1990 η Deborah Lipstadt, απέναντι στο μεγαλύτερο μέχρι τότε ‘Bewegung’ αρνητών, με προεξάρχοντες τότε τον αυτοδίδακτο ιστορικό David Irving, τον Mark Weber με το ψευδοακαδημαϊκό Institute of Historical Review και τον (εβραϊκής καταγωγής) ‘ειδικό’ επί των τεχνικών θεμάτων David Cole, τον ίδιο ακριβώς ρόλο παίζει σήμερα ο Dr Terry απέναντι στους αστοιχείωτους και άμυαλους οπαδούς της Alt-Right, τους memes shitlords και τα τρολ που βρίσκονται κυριολεκτικά κατά χιλιάδες στα σχόλια κάθε σχετικής σημαντικής ανάρτησης με θέμα την άρνηση, λ.χ. πάρτε για παράδειγμα τα σχεδόν 5.000 σχόλια κάτω από το τρέηλερ της ταινίας στο Youtube.
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το 1996, ο Irving μήνυσε σε αγγλικό δικαστήριο την Lipstadt και την Penguin, για συκοφαντική δυσφήμιση, διότι τον είχε χαρακτηρίσει, μεταξύ άλλων, ‘αρνητή του ολοκαυτώματος, παραχαράκτη της ιστορίας, ρατσιστή και αντισημίτη‘. Η Lipstadt τον κατηγόρησε ότι διαστρεβλώνει τα ιστορικά στοιχεία για να εξυπηρετήσουν την δική του ιδεολογική ατζέντα, τον αντισημιτισμό του και τις φιλοναζιστικές του πεποιθήσεις. Ο Irving αντέτεινε ότι η (εβραϊκής καταγωγής) Lipstadt είχε ‘συνωμοτήσει’ για να καταστρέψει τη φήμη του και να απειλήσει τον τρόπο που έβγαζε ‘τα προς το ζην του’. Υπόψη, το βιβλίο είχε εκδοθεί το 1993, αλλά ο Irving δεν είχε κάνει μήνυση τότε. Περίμενε μέχρι να εκδοθεί από αγγλικό εκδοτικό οίκο, όπως και έγινε το 1996, και μόνο τότε προχώρησε στη μήνυση. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η μήνυση είχε και μια κερδοσκοπική πλευρά, επειδή τότε αντιμετώπιζε πολλά οικονομικά προβλήματα αφού δεν μπορούσε να βρει εκδότη για τα δικά του βιβλία, και είχε ξεκινήσει τον ιδωτικό εκδοτικό οίκο ‘Focal Point’, με χρηματοδότηση από το κοινό, εγχείρημα που δεν πήγε καλά. Αν η μήνυσή του είχε κατατεθεί σε αμερικανικό δικαστήριο, τότε το βάρος της απόδειξης θα έπεφτε στον μηνυτή, ο οποίος θα έπρεπε να αποδείξει όχι μόνο ότι η Lipstadt τον συκοφάντησε και είπε ψέματα, αλλά και ότι το έκανε εσκεμμένα και με πλήρη αδιαφορία για την αλήθεια. Στα βρετανικά δικαστήρια, το βάρος της απόδειξης είναι αντίστροφα: πέφτει στον εναγόμενο, γεγονός που σημαίνει ότι η Lipstadt έπρεπε να αποδείξει ότι οι δηλώσεις της ήταν αληθινές και καλώς χαρακτήρισε τον Irving ‘αρνητή του ολοκαυτώματος, παραχαράκτη της ιστορίας, ρατσιστή και αντισημίτη’. Δεν αναφέρεται στην ταινία, αλλά η Penguin αρνήθηκε εξωδικαστικό διακανονισμό, με τον Irving να ζητάει 500 μόνο λίρες για ηθική βλάβη, τις οποίες θα έδινε σε ίδρυμα παιδιών ΑμΕΑ, όπως είναι, άλλωστε, η μία από τις κόρες του. Με αμοιβαία συμφωνία ενάγοντος και εναγομένου, η υπόθεση κρίθηκε ενώπιον ενός μόνο δικαστή, και όχι από Σώμα Ενόρκων, ενώ ο Irving αποφάσισε να υποστηρίξει την υπόθεση μόνος του, σαν δικηγόρος του εαυτού του, χωρίς άλλους συνηγόρους. Στην τελική του αγόρευση, ο Irving, σε μια στιγμή κούρασης απευθύνθηκε στον δικαστή με την προσφώνηση ‘Mein Fuhrer’. Δεν θα ήταν spoiler, όλοι γνωρίζουν ότι ο Αγγλος αυτοδίδακτος ιστορικός έχασε τελικά την υπόθεση, υπέστη συντριπτική ήττα, κι έτσι με σφραγίδα δικαστηρίου μπορεί κάποιος πλέον να τον αποκαλέσει ‘αρνητή, αντισημίτη, ρατσιστή και φιλοναζί’. Υποχρεώθηκε να πληρώσει εκατομμύρια λίρες για τα έξοδα της δίκης. Οταν το δικαστήριο έμαθε ότι σχεδίαζε να δηλώσει πτώχευση και να κάνει έφεση, τον υποχρέωσε σε άμεση πληρωμή. Το αίτημα για την έφεση δεν έγινε δεκτό.
Ιστορικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ‘οι Ναζί ήταν οι πρώτοι αρνητές του Ολοκαυτώματος‘. Π.χ. φρόντισαν να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία και όλες τις αποδείξεις της δολοφονικής φρενίτιδας μεταξύ 1941-1944 στα ανατολικά κατεχόμενα εδάφη της Πολωνίας και της ΕΣΣΔ (αλλά και στην Σερβία), στα στρατόπεδα Belzec, Sobibor και Treblinka, συμπεριλαμβανομένων των γεγονότων στο Babi Yar, στην επιχείρηση που έμεινε γνωστή ως ‘Aktion 1005‘. Το 1943, σε μια ομιλία του στους στρατηγούς των SS στο Poznan (Posen), ο Reichsfuhrer των SS Heinrich Himmler προειδοποιεί τους υφισταμένους του και τους διατάζει να κρατήσουν μυστική την επιχείρηση εξόντωσης των Εβραίων και να προσέχουν να μην καταγράφεται τίποτε.
Με την πάροδο του χρόνου, δημιουργήθηκε ένας κώδικας. Οι Γερμανοί είχαν μια κωδικοποιημένη γλώσσα, με μια συγκεκριμένη ορολογία, η οποία, μάλιστα εξελισσόταν όσο περνούσε ο καιρός. Ποτέ δεν μίλησαν για ‘εξόντωση’ ή ‘θανάτωση’. Στα έγγραφά τους και σε όλες τις κρατικές και στρατιωτικές διαταγές, πάντοτε μιλούσαν για ‘ειδική μεταχείριση’, ‘ειδική δράση’ ή ‘εκκένωση’ κ.ο.κ. Ενας λόγος για αυτή την πολύ σαφή πολιτική ήταν πως όταν μαθεύτηκε το πρόγραμμα εξόντωσης 70.000 τουλάχιστον ΑμΕΑ ‘Aktion T4‘, υπήρξαν αντιδράσεις και κατακραυγή, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας, και η ηγεσία των Ναζί δεν ήθελε να επαναληφθούν αυτές και με την ‘Τελική Λύση‘. Λέξεις όπως ‘θάλαμος αερίων’ και ‘θάνατος μέσω δηλητηρίασης’ κ.λπ. ήταν απαγορευμένες και δεν έπρεπε επ’ ουδενί να χρησιμοποιηθούν. Ωστόσο, υπήρξαν κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις σε αυτή την τακτική, κυρίως διότι στην κατασκευή και στην τροφοδοσία των θαλάμων αερίων εμπλέκονταν πολλοί φορείς και άνθρωποι. Ετσι, σε μια επιστολή 29/01/1943, από τον λοχαγό του αρχιτεκτονικού γραφείου των SS Karl Bischoff προς τον συνταγματάρχη των SS Hans Kammler, σχετική με την πρόοδο που είχε σημειωθεί στις εργασίες στο Krematorium II, υπάρχει η λέξη ‘Vergasungskeller‘, η οποία περιγράφει ακριβώς το ‘κελάρι αερίου’, ‘gassing cellar’, δηλαδή έναν ανθρωποκτόνο θάλαμο αερίων. Αυτό ήταν ένα μικρό λάθος που όχι μόνο αποδεικνύει ότι υπήρχε θάλαμος αερίων στο Krema ΙΙ, αλλά ότι ο λοχαγός αρχιτέκτονας Bischoff ήξερε ακριβώς για ποια δουλειά ήταν αυτή η κατασκευή.
Οι Ναζί, λοιπόν, ήταν οι πρώτοι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Επειδή αρνήθηκαν ακόμη και στους εαυτούς τους ότι η βιομηχανική εξόντωση εκατομμυρίων θυμάτων ήταν μια πραγματικότητα και συνέβαινε. Ο αρνητισμός εμφανίστηκε ακριβώς την επόμενη μέρα από την λήξη του Β’ΠΠ. Για την πορεία του Bewegung στην Ευρώπη μέχρι τη δίκη Irving-Lipstadt, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαιτέρως. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί αρκετά ικανοποιητικά από τον Ιό:
«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος ως στράτευση σε έναν απροκάλυπτο αντισημιτισμό συνδέεται ιστορικά με τη φιλοναζιστική ακροδεξιά. Στην πορεία ωστόσο της συγκρότησης αυτού του ρεύματος υπήρξαν ορισμένες περιπτώσεις ατόμων αριστερής προέλευσης που υιοθέτησαν τις απόψεις των αρνητιστών ισχυριζόμενοι ότι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος δεν συνεπάγεται αυτόματα την πολιτική τους μετατόπιση. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι ‘αριστεροί’ αρνητιστές σχετίστηκαν στενά με τις νεοναζιστικές ομάδες και τις εκδόσεις τους, ενώ χρησιμοποίησαν στο έπακρο τις διεθνείς τους διασυνδέσεις.
Ο αρνητισμός εμφανίστηκε την επαύριο της λήξης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και στηρίχθηκε εξαρχής σε ένα αναπόδεικτο αξίωμα: ο εθνικοσοσιαλισμός ουδέποτε επιδίωξε τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων, ενώ το Ολοκαύτωμα συνιστά μια γιγαντιαία πολιτικό-οικονομική παραχάραξη της ιστορίας καθοδηγούμενη από το κράτος του Ισραήλ. Στη Γαλλία, οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν για πρώτη φορά προς το τέλος της δεκαετίας του ’40 από τον φιλοναζιστή Μορίς Μπαρντές, ο οποίος υποστήριξε ότι οι νικητές επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα και ότι το μοναδικό σφάλμα της Γερμανίας υπήρξε ότι έχασε τον πόλεμο. Περιθωριακές σε μια κοινωνία που διατηρούσε ακόμη έντονα τα αντιφασιστικά ανακλαστικά της, οι θέσεις αυτές θα αποκτούσαν στη Γαλλία μεγαλύτερο ακροατήριο κατά τη δεκαετία του ’50. Στη διαδικασία αυτή σημαντικός υπήρξε ο ρόλος του Πολ Ρασινιέ, παλιού στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και κρατούμενου των ναζιστικών στρατοπέδων. Ξεκινώντας από την ‘απομυθοποίηση’ της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ρασινιέ προχώρησε στη σταδιακή αμφισβήτηση των δεδομένων του Ολοκαυτώματος: οι θάλαμοι αερίων ήταν λιγότεροι από ό,τι πιστεύεται, τα θύματα της γενοκτονίας δεν έφθασαν ποτέ τα έξι εκατομμύρια, ο πόλεμος υπήρξε αποτέλεσμα συνωμοσίας εμπόρων όπλων και σκοτεινών ομάδων αποτελούμενων από μασόνους και Εβραίους. Σύντομα, ο ‘αριστερός’ Ρασινιέ θα συνδεόταν στενά με τους γαλλικούς και γερμανικούς νεοναζιστικούς κύκλους και τα έντυπά τους. Από το 1955 μάλιστα επέλεξε ως εκδότη του τον Μορίς Μπαρντές, τον άνθρωπο που το 1967 θα εκφωνούσε και τον επικήδειό του.
Η επόμενη φουρνιά αρνητιστών (ο Ελβετός Ζ. Αμοντρίζ, ο Γάλλος Ροκ, κ.ά.) ήταν άτομα συνδεδεμένα εξαρχής με τον ευρωπαϊκό νεοναζισμό. Να ξεχωρίσουμε τον Γερμανό Τις Κριστόφερσεν, έναν παλιό στρατιώτη των Ες-Ες που υπηρέτησε στο Αουσβιτς και μετά τον πόλεμο εμφανίστηκε ως δημοσιογράφος: Το βιβλίο του ‘Το ψέμα του Αουσβιτς’ κυκλοφόρησε το 1973, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και πούλησε ένα με δύο εκατομμύρια αντίτυπα, αποτελώντας την κύρια ‘πηγή’ των μεταγενέστερων αρνητιστών. Λίγο αργότερα θα εμφανιζόταν ο Γάλλος Φορισόν, ειδικός σε θέματα λογοτεχνίας, ο οποίος ομολόγησε κάποτε ότι άρχισε να ασχολείται με τους θαλάμους αερίων μόλις διάβασε το έργο του Ρασινιέ. ‘Αριστερός’ ή ‘απολιτικός’ -κατά δική του πάντοτε δήλωση-. ο Φορισόν έμελλε σύντομα να αποκτήσει φήμη ‘εμπειρογνώμονα’ και να αποδεχθεί πάμπολλες προσκλήσεις από ακροδεξιά και νεοναζιστικά κόμματα της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Σουηδίας.
Αντίστοιχες υπήρξαν οι εκλεκτικές πολιτικές συγγένειες και των λοιπών αρνητιστών που εμφανίστηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του ’70: του Αμερικανού Αρθουρ Μπουτς, καθηγητή πληροφορικής, το βιβλίο του οποίου (‘Η απάτη του 20ού αιώνα’, 1976) εκδόθηκε στις ΗΠΑ και κυκλοφόρησε στη Βρετανία από τις εκδόσεις του ‘Εθνικού Μετώπου’ του Γερμανού Βίλχελμ Στέγκλιχ (‘Ο μύθος του Αουσβιτς’, 1979) που συνδέεται άμεσα με τη μεταπολεμική γερμανική ακροδεξιά του Αυστραλού Τζον Μπένετ που ξεκίνησε από το Συμβούλιο Κοινωνικών Δικαιωμάτων της χώρας του για να καταλήξει σύμμαχος της αυστραλιανής ακροδεξιάς του Βρετανού Ρίτσαρντ Χάργουντ, συγγραφέα της μπροσούρας ‘Πέθαναν πράγματι έξι εκατομμύρια;’ (1974), ο οποίος αργότερα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού του ‘Εθνικού Μετώπου’ του γερμανικής καταγωγής Ερνστ Τσίντελ που εγκαταστάθηκε στον Καναδά, όπου συνεργάστηκε με αντισημιτικά έντυπα και υπήρξε συνιδρυτής της ομάδας ‘Λευκή Δύναμη’. Ο Φορισόν και ο πρώην Ες-Ες Κριστόφερσεν υπήρξαν οι βασικοί μάρτυρες που κάλεσε να τον υπερασπιστούν, όταν κατηγορήθηκε από μια παλιά κρατούμενη ότι ‘διαδίδει ψευδείς πληροφορίες που διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα’. Εκτός των λοιπών σχετικών δραστηριοτήτων του, ο Τσίντελ είναι και χρηματοδότης των γερμανικών νεοναζιστικών ομάδων.
Η πιο πρόσφατη (αλλά ολιγάριθμη) γενιά αρνητιστών στη Γαλλία και την Ιταλία προέρχεται από τα κινήματα του ’68. Ο Πιερ Γκιγιόμ είναι ο χαρακτηριστικότερος ίσως εκπρόσωπος αυτής της τάσης: γνώρισε από νωρίς τα γραπτά του Ρασινιέ κι αργότερα επηρεάστηκε ιδιαίτερα από το έργο του Φορισόν. Στην ίδια ομάδα μπορεί να ενταχθεί και ο Σερζ Τιόν, καθώς και ο Αλέν Γκιγιονέ. Ο Γκιγιονέ αυτοχαρακτηρίζεται ακροαριστερός αλλά είναι ένας φανατικός αντισημίτης και υπήρξε ο μοναδικός έως σήμερα Γάλλος που καταδικάστηκε για τα κείμενά του σε μη εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης. Στο κλίμα αυτό, η έκδοση του βιβλίου του Ροζέ Γκαροντί από τον οίκο ‘La vieille Taupe’ δεν αποτέλεσε έκπληξη: πρώην ακροαριστερές, οι εκδόσεις αυτές είναι από καιρό βήμα νεοναζιστικών και ρατσιστικών απόψεων».
Αξίζει, όμως, να ρίξουμε μια ματια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εκεί, λοιπόν, το 1955 ένας ακροδεξιός ρατσιστής, ο Willis Carto ίδρυσε μια σημαντική φασιστική οργάνωση, με το όνομα ‘Liberty Lobby‘. Από την πρώτη στιγμή, και μέχρι την πτώχευσή της το 2001 όταν συγκρούστηκε με το ψευδοακαδημαϊκό Institute of Historical Review του αρνητή Mark Weber που είδαμε προηγουμένως, η Liberty Lobby τασσόταν υπέρ ενός ‘φυλετικά αγνού’ αμερικανικού κράτους, και, ασφαλώς, κατηγορούσε τους Εβραίους για όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ΗΠΑ και ο κόσμος ολόκληρος. Ο Carto είχε σχέσεις και βρισκόταν πίσω από σχεδόν όλα τα ακροδεξιά σημαντικά μορφώματα των ΗΠΑ, συμπεριλβανομένου και της National Alliance του William Pierce, ο οποίος ήταν καλεσμένος της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή το 2000, βλ. σχετικά «Ο ακροδεξιός δολοφόνος της Αγγλίδας βουλευτίνας Jo Cox, οι σχέσεις του με την National Alliance του William Pierce κι ένα μυστικό ‘πανευρωπαϊκό συνέδριο’ της Χρυσής Αυγής το 1998»
Η Liberty Lobby άρχισε να δημοσιεύει συστηματικά υλικό άρνησης του Ολοκαυτώματος από το 1969. Ο Carto το 1975 προχώρησε στην έκδοση του ‘Spotlight‘, ένα σκληρό αντισημιτικό ρατσιστικό έντυπο, διοργάνωσε το πρώτο ψευδοακαδημαϊκό ‘συνέδριο’ αρνητών, και αργότερα συνεργάστηκε με το Institute of Historical Review, δημοσιεύοντας θεωρίας συνωμοσίας και ‘ρεβιζιονιστικό’ υλικό, έχοντας πάντα στο στόχαστρο ‘τους Σιωνιστές’. Το 1993 ήρθαν σε ρήξη με τους επικεφαλής του Ινστιτούτου διότι ο Carto, σύμφωνα με την ετυμηγορία της δίκης που έχασε οκτώ χρόνια αργότερα, έκλεβε εν ψυχρώ από τους λογαριασμούς του IHR και επιδιδόταν σε μια σειρά από άλλες απάτες. Οταν το IHR έτρεξε την διαβόητη καμπάνια του ‘Προσφέρουμε 50.000$ σε όποιον μας φέρει αποδείξεις ότι έστω και ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε σε θάλαμο αερίων από τους Ναζί‘, και ο επιζών Mel Mermelstein τους πήγε στα δικαστήρια (και δικαιώθηκε) επειδή αθέτησαν τον λόγο τους, ο Carto μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού ‘Radio Free America’ που είχε ιδρύσει στο μεταξύ, βλέποντας ότι η δίκη εξελισσόταν σε Βατερλό, αποφάσισε να προωθήσει μια πιο σκληρή αντισημιτική ατζέντα, και σαν πρώτο βήμα προχώρησε στο να αναλάβει πραξικοπηματικά την διεύθυνση του ψευτοεπιστημονικού περιοδικού του IHR ‘Journal of Historical Review’. Λόγω πολλών άλλων οικονομικών διαφορών με το IHR, της τάξης των δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, οι πρώην φίλοι και συνεργάτες κατέληξαν στα δικαστήρια, ο Carto έχασε, και για να αποφύγει όλες τις δυσάρεστες επιπτώσεις, κήρυξε πτώχευση σε όλους τους οργανισμούς του. Πρόλαβε όμως να μετονομάσει το ‘Spotlight’ σε ‘American Free Press‘, ένα έντυπο που κυκλοφορεί ακόμα, εκδίδει και ‘βιβλία’ συνωμοσιολογικού και συναφούς περιεχομένου, στην ίδια σκληρή ρατσιστική, αντισημιτική και φασιστική γραμμή, και έχει καταχωρηθεί σαν ‘Hate group’ από το SPLC, ενώ βρίσκεται και στο ραντάρ της ADL
Ο Andrew Anglin με μπλουζάκι της ΧΑ, καλεσμένος στις κιτς γιορτές τους στις Θερμοπύλες, τον Ιούλιο του 2013. Λογικά, μετά ο Μάστορας θα τον πήγε βόλτα, για να πουν μαζί, όπως συνηθίζουν: «Η συναγωγή θα γίνει ένα ωραίο δημόσιο αποχωρητήριο»
Για ποιο λόγο μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;
Ο σημερινός διευθυντής του ‘American Free Press’ είναι Ελληνας, ο Pete Papaherakles, Πέτρος Παπαηρακλής («is a writer and political cartoonist for AFP and is also AFP’s outreach director»). Γεννημένος στην Ελλάδα και Αμερικανός πολίτης από το 1986, ο Papaherakles δεν είναι μόνο ένας κλασικός αρνητής του Ολοκαυτώματος -αν και χρησιμοποιεί ‘επιχειρήματα’ που έχουν όλα καταρριφθεί και θεωρούνται ξεπερασμένα από άλλους, πιο ‘σοφιστικέ’ αρνητές, παράδειγμα εδώ, μια συνέντευξη στους διάσημους ηλίθιους δίδυμους αδερφούς Rizoli-, αλλά και αποτελεί τη φωνή της Χρυσής Αυγής στο Daily Stormer του επίτιμου καλεσμένου της ΧΑ στις Θερμοπύλες το 2013, σκληρού ναζιστή και υποστηρικτή του Τραμπ Andrew Anglin. Ολα τα παρακάτω άρθρα έχουν γραφτεί από τον Papaherakles, ο οποίος εκτός από τα να δίνει κείμενα στο ναζιστικό Daily Stormer, παίρνει και αβανταδόρικες συνεντεύξεις από την Ζαρούλια και άλλους χρυσαβγίτες, με κεντρικό θέμα πάντα, τις ‘εβραϊκές συνωμοσίες’. Ολες εκείνες οι περίεργες χρυσαβγίτικες θεωρίες πως ‘τους κυνηγάνε οι σιωνιστές της Αμερικής και όλου του κόσμου’, αν πάει κανείς πίσω στον χρόνο, θα δει ότι έχουν για πηγή τους τον Papaherakles
Papaherakles Pete (Παπαηρακλής Πητ), ομογενής δημοσιογράφος, ιδιοκτήτης AFP American Free Press
http://web.archive.org/web/20131007112903/http://www.totalfascism.com/golden-dawn-arrests-come-just-five-days-after-world-jewish-congress-demanded-the-party-be-destroyed/
http://web.archive.org/web/20131023054029/http://www.dailystormer.com/former-greek-justice-minister-golden-dawn-assault-was-ordered-by-international-jewry/Greek Leaders Turn to Israeli, Jewish Groups to Target Greek Populist Party
http://www.dailystormer.com/international-jewry-behind-greek-witch-hunt/
http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/eleuthero-amerikaniko-diktuo-pagideuthke-to-komma-twn-ellhnwn-ethnikistwn
http://golden-dawn-international-newsroom.blogspot.gr/
Και φυσικά, για να κλείσει ο κύκλος και να μην μείνει καμία αμφιβολία, όλοι θυμόμαστε τις προκλητικές δηλώσεις που έκανε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης. Μια φορά ο Κασιδιάρης, αναφερόμενος στον Irving είχε πει το θρυλικό «είμαστε κι εμείς, όπως κι εσείς, κρατούμενοι συνείδησης». Αλλά και από το βήμα της Βουλής, όταν αναφέρθηκε στον εαυτό του ως «αρνητής του Ολοκαυτώματος των Εβραίων». Η δήλωση είχε γίνει με αφορμή την άρνηση του Ισραηλινού επιχειρηματία Σάμπι Μιωνή να παραστεί στην προκαταρκτική με αιτιολογία ότι σε αυτήν συμμετέχουν αρνητές του Ολοκαυτώματος από τους Ναζί. Ο προκλητικός νεοναζί είχε δηλώσει συγκεκριμένα: «Ο κ. Μιωνή λέει πως δεν έρχεται στην Επιτροπή γιατί κάποιοι αρνούνται το Ολοκαύτωμα! Και φυσικά συμμετέχουν στην Επιτροπή αρνητές του Ολοκαυτώματος».
Νοέμβριος 2011, σε ένα από το ψευτοσυνέδρια των αρνητών. Ο David Irving και ο Pete Papaherakles (Πητ Παπαηρακλής), ομογενής δημοσιογράφος και διευθυντής στο AFP American Free Press, που είχε ιδρυθεί το 1975 από τον Willis Carto.
Ας επιστρέψουμε στον Davig Irving. Ο Irving αρνήθηκε ότι ήταν ρατσιστής. Ομως στο ημερολόγιό του βρέθηκε η εγγραφή με το τραγουδάκι που μάθαινε στην μικρή του κόρη Jessica, για το ‘άριο μωρό’ που δεν θα παντρευτεί πίθηκο ή νέγρο:
– «I am a baby Aryan/ Not Jewish or sectarian/ I have no plans to marry/ An ape or Rastafarian».
Αρνήθηκε ότι είναι αντισημίτης. Ομως η υπεράσπιση της Deborah Lipstadt έδειξε βίντεο με τον Irving να μιλάει σε συγκέντρωση της National Alliance και να αφηγείται στο νεοναζιστικό ακροατήριο τι απάντησε σε κάποιον Εβραίο εκπρόσωπο κοινότητας παλαιότερα:
– «Εσείς οι Εβραίοι είστε απεχθείς σε όλον τον κόσμο. Οι άνθρωποι σας μισούν εδώ και 3.000 χρόνια, σας απεχθάνονται τόσο πολύ ώστε να σας κυνηγάνε από χώρα σε χώρα, από πογκρόμ σε διωγμό, από διωγμό σε ‘τελετή εξαγνισμού’ και ξανά πίσω σε πογκρόμ και σε διωγμό. Και όμως ποτέ δεν αναρωτηθήκατε για ποιο λόγο. Βλέπετε. αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε εσάς και σε εμένα. Ποτέ δεν κοιτάζεστε στον καθρέφτη για να αναρωτηθείτε γιατί είστε τόσο αντιπαθείς, τι ακριβώς είναι αυτό που η υπόλοιπη ανθρωπότητας βρίσκει απεχθές στον εβραϊκό λαό, σε τέτοιο βαθμό που επανειλημμένα σας βάζουν στην κρεατομηχανή. Και τότε εκείνος [ο Εβραίος συνομιλητής του Irving] απάντησε μαινόμενος: ‘Δηλαδή, θέλεις να πεις ότι εμείς οι Εβραίοι είμαστε οι υπεύθυνοι για το Αουσβιτς;’ Και του είπα, ‘ναι’, η σύντομη απάντηση σε αυτό είναι ‘ναι, εσείς οι Εβραίοι είστε υπεύθυνοι’».
Αρνήθηκε ότι έχει σχέσεις με νεοναζί. Ομως οι φωτογραφίες και τα βίντεο, όχι μόνο να συμμετέχει, αλλά και να είναι βασικός ομιλητής στα γερμανικά σε διαδήλωση υπέρ του Rudolf Hoess ήταν πασίγνωστα, όπως και το γεγονός πως στο αστυνομικό δελτίο της Αστυνομίας του Ορεγκον το 2009, δύο skinhead από αντίπαλες συμμορίες, τους Volksfront και τους Hammerskins, μαχαιρώθηκαν στη διάλεξη που έδινε εκεί.
1987, ο Davig Irving σε διαδήλωση υπέρ του Rudolf Hoess
A martyr for Germany: 1987, ο Davig Irving βασικός ομιλητής (στα γερμανικά!) σε διαδήλωση υπέρ του Rudolf Hoess
1987, ο Davig Irving βασικός ομιλητής (στα γερμανικά!) σε διαδήλωση υπέρ του Rudolf Hoess
Αρνήθηκε ότι δείχνει ασέβεια στα θύματα και ότι τα καταηγορεί για όσα έπαθαν. Ομως ο χαρακτηρισμός του ‘A.S.S.H.O.LES’ [Auschwitz Survivors, Survivors of the Holocaust and Other Liars] για τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος ήταν γνωστός σε όλους, όπως και το γεγονός ότι αναφερόταν στους επιζώντες ως ‘φρενοβλαβείς, υστερικούς και ανισόρροπους’. Και σε μια νεοναζιστική σύναξη εξιστορούσε τι είχε πει σε μια ‘επιζώσα, δήθεν αυτόπτη μάρτυρα’ που ζούσε στην Αυστραλία:
«Εχετε αυτό το τατουάζ. Ολοι σας συμπονούμε με τη μεγαλύτερη δυνατή συμπάθεια για αυτό. Αλλά πόσα χρήματα έχετε αποκτήσει χάρη σε αυτό κατά τα τελευταία 45 χρόνια; Μπορώ να υπολογίσω: 250.000 δολάρια! Μισό εκατομμύριο! Σίγουρα όχι λιγότερα. Αυτό είναι το πόσο έχετε αποκομίσει για το τατουάζ σας από τους Γερμανοούς και τους Αμερικανούς φορολογούμενους. Κυρίες και κύριοι, σας πληρώνουν τρία δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, εκεί στο κράτος του Ισραήλ. Χώρια οι αποζημιώσεις σε ανθρώπους όπως η κυρία με το τατουάζ. Αυτή θα πει: ‘Γιατί όχι, αφού υπέφερα;’. Θα της πω ‘Οχι, δεν έχετε υποφέρει. Καθόλου. Εχετε επιβιώσει. Εξ ορισμού δεν έχετε υποστεί τίποτε, ούτε καν το μισό από όσους έχασαν τη ζωή τους. Εκείνοι υπέφεραν.πραγματικά. Εσείς δεν έχετε υποφέρει. Εσείς είστε εκείνη που κάνει περιουσίες από αυτό. Εξηγήστε μου λοιπόν, αυτό. Γιατί πρέπει όλοι εσείς οι άνθρωποι να παίρνετε συνεχώς αυτά τα τεράστια ποσά, αλλά οι Αυστραλοί στρατιώτες που υπέφεραν για πέντε χρόνια στα ιαπωνικά στρατόπεδα και στις φυλακές να μην έχουν δει στη ζωή τους ούτε μια δεκάρα;»
[Ομιλία στο Πόρτλαντ, Ορεγκον. 18/09/1996].
Το πιο χαρακτηριστικό όλων, όμως, σχετικά με την Υβρι του Davig Irving ήταν όταν προσπαθούσε να αντιστρέψει πλήρως την πραγματικότητα και να μεταβιβάσει στους άλλους τα δικά του παραπτώματα, μια τακτική πολύ γνωστή από όλους τους σύγχρονους νεοναζί, και στην Ελλάδα από την ΧΑ. Ετσι, κατηγόρησε τους κατηγόρους του για … ρατσισμό εναντίον του και πως τον σημαδεύουν με ‘λεκτικά κίτρινα αστέρια‘:
«Η λέξη ‘αρνητής’ είναι ιδιαιτέρως διαβολική. Κάποιος που έχει πλήρη έλεγχο των διανοητικών του ικανοτήτων, έστω και με ελάχιστη γνώση των γεγονότων του Β’ΠΠ, αποκλείεται να αρνηθεί ότι η τραγωδία των Εβραίων συνέβη πραγματικά, όσο και αν τυχόν διαφωνούντες ιστορικοί μπορεί να επιθυμούν να στρεψοδικήσουν σχετικά με την έκταση, τα μέσα, τις ημερομηνίες ή άλλες μικρολεπτομέρειες. Η λέξη ‘αρνητής’ είναι ανάλογη με το να αποκαλείται κάποιος παιδόφιλος ή βίαιος σύζυγος που δέρνει. Είναι ένα λεκτικό κίτρινο αστέρι».
Και ακόμα, χειρότερα, όταν μίλησε για αντίστροφο ‘λίβελο του αίματος‘ εναντίον των οπαδών του Χίτλερ:
«Το Ολοκαύτωμα είναι κάτι σαν θρησκεία. Το πνευματικό μας καθήκον είναι να αντιστρέψουμε αυτήν την τάση μέσα στην επόμενη γενιά. Σε λίγα χρόνια, κανείς δεν θα πιστεύει αυτό το συγκεκριμένο παραμύθι. Ο κόσμος θα λέει, όπως λέω κι εγώ τώρα, ότι αγριότητες διαπράχθησαν. Ναι, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, αλλά δεν υπήρχαν εργοστάσια θανάτου. Ολα αυτά είναι μόνο ένας λίβελος του αίματος κατά του γερμανικού λαού».
Ενα από τα μεγάλα διλήμματα της ηρωίδας είναι το αν πρέπει οι επιζώντες να καταθέσουν στο δικαστήριο και να ακουστεί η φωνή τους ή αν πρέπει να ακούσει τους δικηγόρους της που δεν θέλουν να συμβεί κάτι τέτοιο για να μην εκτεθούν στην χυδαιότητα του Irving, όταν θα τις εξετάζει στο εδώλιο. Τελικά, κανένας επιζών δεν ανέβηκε στο εδώλιο.
Κάποια χρόνια αργότερα, ο Irving είχε μια τραγωδία στη ζωή του. Η κόρη του Josephine διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια με την οποία πέρασε όλη την ενήλικη ζωή της. Ο Irving, όπως ομολόγησε αργότερα το σκεφτόταν πολύ: Αν η κόρη μου ζούσε στην Γερμανία της δεκαετίας του 1930, τότε σίγουρα θα ήταν ένα από τα θύματα του προγράμματος ευθανασίας ‘Aktion T4’. Κάποια στιγμή είχε ένα ατύχημα και έμεινε ανάπηρη. Ακόμα χειρότερα, τώρα υπήρχαν δύο λόγοι για να θανατωθεί από την ιδεολογία που υποστήριζε ο πατέρας της. Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ολόκληρη η οικογένεια του Irving είχε προβλήματα μαζί του λόγω της πίστης του στον ναζισμό. Ο δίδυμος αδερφός του, ένας συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος άλλαξε το επώνυμό του για να μην αναγνωρίζεται. Ο άλλος μεγαλύτερος αδερφός του, απόστρατος αξιωματικός της αεροπορίας, τον καταδίκασε δημόσια. Οι άλλες τρεις κόρες του δεν του μιλούσαν και δεν ήθελαν σχέσεις μαζί του. Η μία ούτε καν τον κάλεσε στον γάμο της, η άλλη αρνήθηκε να του δώσει την διεύθυνση του σπιτιού του στο Λονδίνο όταν βγήκε από την φυλακή και έψαχνε προσωρινό κατάλυμα. Η πρώτη του γυναίκα μετανάστευσε και προτίμησε να είναι μακριά και να μην βλέπει όσο ήθελε τις κόρες τους παρά να βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο και να έχει να αντιμετωπίσει τον τύπο και την κοινωνία για τη δημοσιότητα του πρώην συζύγου του.
Τελικά, η σχιζοφρενής κόρη λίγο μετά αυτοκτόνησε πέφτοντας από ένα παράθυρο ψηλού ορόφου. Στην κηδεία της ο Irving έλαβε ένα στεφάνι με λουλούδια και μια κάρτα η οποία έγραφε ‘Ευσπλαχνικός θάνατος, πραγματικά‘ και υπογραφή ‘Philipp Bouhler και φίλοι’. Philipp Bouhler ήταν το όνομα του επικεφαλής του προγράμματος ευθανασίας του Χϊτλερ και η φράση ‘ένας αλήθινά ευσπλαχνικός θάνατος’ ήταν η φράση του Χίτλερ, τόσο για τους ανάπηρους όσο και για τους Εβραίους, όταν τους έστελνε στο θάνατο, σε αντίθεση λ.χ., όπως σημείωνε ο ίδιος ο Χϊτλερ σε νυχτερινές συζητήσεις, με τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν οι Εβραίοι τον Μεσαίωνα στις χώρες της Ευρώπης. Ο Χίτλερ πίστευε ότι ένας ακαριαίος θάνατος είναι ευσπλαχνική πράξη, ενώ η διαρκής ταλαιπωρία και ο βασανισμός πράξη απάνθρωπη.
Πάρα πολύ σκληρή αυτή η κάρτα. Ομως, σε κάποιο βαθμό κατανοητή
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι τελικά η φωνή των επιζώντων και η φωνή της Josephine ακούστηκε.
Η ταινία είναι καλή και θα την προτείναμε σε όποιον δεν γνωρίζει πολλά για το ζήτημα της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τέτοιου είδους ταινίες, βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα και ειδικότερα σε διάσημες δίκες, μπορεί να μένουν πιστές στον σκελετό της ιστορίας και να μην περιέχουν κραυγαλέες διαστρεβλώσεις, ωστόσο είναι πάντα προϊόντα μαζικής κατανάλωσης, με κύριο στόχο τη διασκέδαση και το κέρδος. Το ίδιο συνέβη λ.χ. με την ιστορία του Larry Flynt ή της Erin Brockovich. Αυτό σημαίνει ότι τα γεγονότα δεν αποδίδονται πάντα πιστά και στην λεπτομέρειά τους, ότι υπάρχουν ανισοβαρείς προσεγγίσεις συγκεκριμένων πτυχών της ιστορίας, και πιθανόν να κατασκευάζονται ή να υπερτονίζονται άλλες πτυχές ώστε να προκληθεί το ‘δικαστικό δράμα’ και η συνοδευτική αγωνία που είναι απαραίτητα συστατικά της επιτυχίας τους.
Ετσι για παράδειγμα, η εναρκτήρια σκηνή με τον Irving να φωνάζει στο αμφιθέατρο που δίνει διάλεξη η Deborah Lipstadt «δίνω 1.000 λίρες σε όποιον μου φέρει απόδειξη ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη» δεν είναι αυθεντική, βέβαια. Δεν υπάρχει έννοια ή αντικείμενο ‘μία απόδειξη ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη’. Δεν στέκει, δεν μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο, είναι απλά ένα εύρημα για μια καλή εισαγωγή και ένα ενδιαφέρον trailer. Στην πραγματικότητα, αυτό που ζήτησε ο Irving τότε, και έδινε 1.000 λίρες ήταν το αρχιτεκτονικό σχέδιο (blueprint) από τους θαλάμους αερίων στο Αουσβιτς-Μπίρκεναου, με τις τρύπες στην οροφή. Σκηνοθετική αδεία, δεν χάλασε ο κόσμος. Ενα άλλο σημείο που μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι τέλειο στην απόδοση είναι εκεί που ο Irving στριμώχνεται στο δικαστήριο από τον συνήγορο, σχετικά με την χρήση ενός θαλάμου και λέει «Δεν είμαι ιστορικός του Ολοκαυτώματος, είμαι ιστορικός του Χίτλερ». Και του απαντάει ο συνήγορος «και τότε γιατί ασχολείστε με το Ολοκαύτωμα;». Αυτό συνέβη, με αυτά τα λόγια ακριβώς από την πλευρά του Irving, αλλά όχι με αφορμή την χρήση ενός θαλάμου· με αφορμή τις αναφορές για τις εκτελέσεις ανατολικά το 1941, π.χ. στο Κίεβο. Ο Irving, για να βγει από την δύσκολη θέση έκανε την παραδοχή πως δεν είναι ιστορικός του Ολοκαυτώματος, και ο συνήγορος απάντησε «δεν νομίζω ότι υπάρχει διαφορά» (και όχι «και τότε γιατί ασχολείστε με το Ολοκαύτωμα;»), ρεζιλεύοντας τον ακόμη μία φορά.
Γενικότερα, όποιος θελήσει να ενδιαφερθεί περισσότερο, το καλύτερο ντοκιμαντέρ στο θέμα της δίκης ήταν εκείνο του PBS/NOVA Online με τίτλο ‘Holocaust on Trial‘ (2000), με σκηνοθέτη τον Leslie Woodhead. Ο Woodhead μόλις είχε τελειώσει για το BBC το προηγούμενό του ντοκιμαντέρ, το εξαιρετικό ‘A Cry from the Grave, The Srebrenica Massacre‘ (1999), για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε στο Β’ Μέρος της έρευνας του XYZ Contagion για την άλλη μεγάλη τραγωδία, ‘Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής‘.
Από τη δίκη βγήκαν ακόμη μερικά πολύ καλά βιβλία:
– Ο ιστορικός Peter Longerich πήρε τις δύο εκθέσεις του για την ευθύνη των Ναζί και του Χίτλερ, σαν μια πρώτη μαγιά, και κατόπιν έγραψε το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί ποτέ για το θέμα της ευθύνης του Χίτλερ, ‘Η άγραφη διαταγή’. Κυκλοφόρησε και στα ελληνικά αλλά από πολύ μικρό εκδοτικό οίκο και κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί του, αλλά είναι εξαιρετικό, αφού δίνει όλη την μεγάλη εικόνα.
– Ο εμπειρογνώμων στο Αουσβιτς αρχιτέκτονας καθηγητής Robert Jan van Pelt έγραψε κι εκείνος βιβλίο για τα τεχνικά ζητήματα.
– Ο ιστορικός Richard Evans επίσης έγραψε ένα πολύ καλό βιβλίο για τη δίκη και τους αρνητές
– Η Lipstadt έγραψε και δεύτερο βιβλίο μετά τη δίκη
Το ωραιότερο όλων όμως είναι το γεγονός ότι από τη δίκη φτιάχτηκε μία ιστοσελίδα με τα πρακτικά και τα έγγραφα που χρησιμοποιήθηκαν, ‘Debunking Holocaust Denial – Holocaust Denial on Trial‘. Κάθε φορά που κάποιος χρειάζεται μια τεκμηριωμένη απάντηση σε κάποια από τις προκλητικές και συνήθως ανόητες αιτιάσεις των αρνητών του Ολοκαυτώματος, μία από τις πηγές στις οποίες μπορεί να βρει την λύση είναι το ‘Debunking Holocaust Denial’. Οι υπόλοιπες βρίσκονται στην δεξιά στήλη με τα προτεινόμενα link στο ιστολόγιο ‘Protocols Without Zion‘ (‘Τα Πρωτόκολλα χωρίς τη Σιών, ο λίβελος του αίματος, η Shoah και ο νέος αντισημιτισμός. Ενα ιστολόγιο ενάντια στο αντιεβραϊκό μίσος. Διότι το μίσος που ξεκινά με τους Εβραίους δεν τελειώνει ποτέ μόνο με τους Εβραίους’).
Μην χάσετε την ταινία, αν και οι πραγματικές απαντήσεις βρίσκονται αλλού:
– Jean-Claude Pressac, Auschwitz: Technique and Operation of the Gas Chambers, 1989
– Raul Hilberg, The Destruction of the European Jews, 1961
– Lucy Dawidowicz, The War Against the Jews, 1975
– Deborah Lipstadt, Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory. New York: Free Press, 1993
– John Zimmerman, Holocaust Denial: Demographics, Testimonies, and Ideologies. Lanham, MD: University Press of America, 2000
– Michael Shermer & Alex Grobman, Denying History: Who Says the Holocaust Never Happened and Why Do They Say It? Berkeley: University of California Press, 2000
– Ted Gottfried, Deniers of the Holocaust: Who They Are, What They Do, Why They Do It. Brookfield, CT: Twenty-First Century Books, 2001
– Peter Longerich, Η άγραφη διαταγή, Ο ρόλος του Χίτλερ στην Τελική Απόφαση, εκδόσεις Καλοκάθη, 2007 (The Unwritten Order: Hitler’s Role in the Final Solution, 2001, or Der ungeschriebene Behehl: Hitler und der Weeg zur ‘Endlosung’, Piper 2001)
– Richard Evans, Lying About Hitler, History, Holocaust, and the David Irving Trial, New York: Basic Books, 2001
– Robert Jan van Pelt, The Case for Auschwitz: Evidence from the Irving Trial, Indiana University Press 2002
– Deborah Dwork & Robert Jan van Pelt, Auschwitz: 1270 to the Present, 2002
– Laurence Rees, Auschwitz: The Nazis and the ‘Final Solution’, BBC Books, 2005)
– Deborah Lipstadt, History on Trial: My Day in Court with David Irving, Harper Perennial, 2005
– Stephen Atkins, Holocaust Denial as an International Movement, 2009
– James & Lance Morcan, Debunking Holocaust Denial theories, 2016
– David Cesarani, The Final Solution: The Fate of the Jews 1933-1949, Macmillan, 2016
– Christian Gerlach, The Extermination of the European Jews, Cambridge University Press, 2016
Τέλος, είναι πολύ ωραίο το γεγονός ότι στην τεκμηρίωση των συνηγόρων της Deborah Lipstadt ενάντια στο ‘No holes, no Holocaust!’ του Davig Irving, διάλεξαν τρεις μαρτυρίες από τρεις Ζοντερκομάντο. Ο ένας ήταν Ελληνας από τη Θεσσαλονίκη, ο Σλόμο Βενέτσια που πέθανε το 2012 αλλά πρόλαβε να γράψει βιβλίο.
Στις 26 Ιανουαρίου 2007, ο ΟΗΕ υιοθέτησε ψήφισμα με το οποίο καταδικάζει την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Η Γενική Συνέλευση δήλωσε ότι η άρνηση «ισοδυναμεί με έγκριση της γενοκτονίας σε όλες τις μορφές της». Το 2008, η Ευρωπαϊκή Ενωση υιοθέτησε, επίσης, απόφαση-πλαίσιο για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας (2008/913). Απαιτεί από τα κράτη μέλη της ΕΕ να τιμωρήσουν μέσω του ποινικού τους δικαίου κάθε δημόσια επιδοκιμασία, άρνηση ή χονδροειδής υποτίμηση σε περιπτώσεις γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που διέπραξαν οι Ναζί, όταν μια τέτοια συμπεριφορά έχει ως στόχο να υποκινήσει βία ή μίσος κατά συγκεκριμένων θρησκευτικών ή εθνοτικών ή άλλων μειονοτήτων.
Η γνώση του παρελθόντος, έλεγε προφητικά ο Walter Benjamin, λειτουργεί σαν την ανάμνηση που ανακαλούμε την ώρα του κινδύνου για να σωθούμε.
Μπορείτε να βοηθήσετε να καταπολεμηθεί η άρνηση του Ολοκαυτώματος και η αντισημιτική ρητορική μίσους. Οποτε βλέπουμε κάποιο σχετικό βίντεο, πρέπει να ερχόμαστε σε αυτήν την σελίδα και να το καταχωρούμε:
http://www.stopholocaustdenial.org/index.aspx
Γιατί είναι σημαντική η αντιμετώπιση της άρνησης του Ολοκαυτώματος:
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι μια προσπάθεια να αμφισβητηθούν και να διαγραφούν από την δημόσια μνήμη τα γεγονότα κατά τη ναζιστική γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης. Η άρνηση του Ολοκαυτώματος και κάθε διαστρέβλωση ή παραποίηση των γεγονότων αυτών αποτελούν μορφές αντισημιτισμού. Είναι βέβαιο ότι παρακινούνται από το μίσος κατά των Εβραίων και προσπαθούν να οικοδομήσουν έναν ισχυρισμό, σύμφωνα με τον οποίο το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη, αλλά εφευρέθηκε ή ότι τα γεγονότα διογκώθηκαν υπερβολικά από τους Εβραίους ως μέρος ενός σχεδίου για την προώθηση εβραϊκών και ισραηλινών συμφερόντων. Οι απόψεις αυτές διαιωνίζουν μακροχρόνια αντισημιτικά στερεότυπα. Οι απεχθείς αυτές κατηγορίες είναι οι ίδιες τότε και τώρα: Επαιξαν τον ίδιο καθοριστικό ρόλο τη δεκαετία του 1930, θέτοντας τα θεμέλια για την διάπραξη του εγκλήματος των εγκλημάτων, και επιχειρούν σήμερα την ίδια παραμόρφωση, και κατάχρηση της Ιστορίας με στόχο να υπονομευθεί η Ιστορική Μνήμη.
Η ναζιστική δίωξη κατά των Εβραίων ξεκίνησε με λόγια. Κλιμακώθηκε με περισσότερα λόγια, με διακρίσεις, ‘ταξινόμηση’, πόλωση, αποκτήνωση, απανθρωποποίηση, προετοιμασία, δίωξη και έφτασε στην εξόντωση. Και κορυφώθηκε με την γενοκτονία. Οι συνέπειες για τους Εβραίους ήταν τρομακτικές, αλλά ο πόνος, ο θάνατος και η καταστροφη δεν περιορίστηκε μόνο στους Εβραίους. Εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι από όλους τους ευρωπϊκούς λαούς είχαν νεκρούς, θύματα, πρόσφυγες, έγιναν σκλάβοι σε καταναγκαστικά έργα, και βέβαια εκατομμύρια δολοφονήθηκαν. Το Ολοκαύτωμα δείχνει ότι όταν μια ομάδα βρίσκεταο σε κίνδυνο, κανένας δεν είναι ασφαλείς και όλες οι άλλες ομάδες, όλοι οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι.
Η άρνηση ή διαστρέβλωση της ιστορίας είναι επίθεση στην αλήθεια και την κατανόηση. Η μνήμη και η διαφύλαξη του παρελθόντος είναι ζωτικής σημασίας για το πώς εμείς οι ίδιοι καταλαβαίνουμε τους εαυτούς μας, την κοινωνία μας και τους στόχους μας για το μέλλον. Η σκόπιμη άρνηση και διαστρέβλωση των ιστορικών στοιχείων απειλούν τη διαφύλαξη της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων.
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος, η πλαστογράφηση της Ιστορίας, και όλη αυτή η κατάχρηση είναι στρατηγικές για τη μείωση της δημόσιας συμπάθειας προς τους Εβραίους και συνεπώς προς κάθε μειονότητα ή αδύναμη ομάδα ανθρώπων, για την υπονόμευση της νομιμότητας του κράτους του Ισραήλ, που ορισμένοι πιστεύουν ότι δημιουργήθηκε ως αποζημίωση για τον εβραϊκή διωγμό κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, και κυρίως, για την επανάληψη της τραγωδίας. Σήμερα, το Διαδίκτυο, λόγω της ευκολίας πρόσβασης και διάδοσης του μηνύματος και λόγω της φαινομενικής ανωνυμίας και της εσφαλμένης αντίληψης του κοινού πως αποτελεί αξιόπιστη πηγή για όλα τα ζητήματα, αποτελεί τον κύριο αγωγό της άρνησης του Ολοκαυτώματος.
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος, σαν θεωρία, βρίσκεται ακριβώς στην ίδια κατηγορία με τις θεωρίες «η γη είναι επίπεδη» και «υπάρχουν άνθρωποι-ερπετά». Κανένας σοβαρός γεωγράφος ή βιολόγος δεν θα σπαταλήσει το χρόνο του συζητώντας για τέτοια πράγματα στο συνέδριο της ‘Society of the Flat Earth’ και ‘Human Lizards Studying Association’ (αν υπάρχουν τέτοιες εταιρείες). Με την ίδια ακριβώς λογική, κανένας σοβαρός ιστορικός δεν θα διανοηθεί να μπει σε συζήτηση με έναν αρνητή του Ολοκαυτώματος.
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος δεν μπορεί να θεωρείται αιτιολογημένη ‘εναλλακτική άποψη’. Πρέπει να θεωρείται αυτό που αποδεικνύεται από τις τακτικές και τα κίνητρα, αλλά και από την όλη προσέγγιση, των αρνητών: Μια σκόπιμα παραπλανητική πολεμική μεταμφιεσμένη και κρυμμένη σε ένα ψευδοακαδημαϊκό περιτύλιγμα.
Οι αρνητές είναι απλά αντισημίτες που προσπαθούν να πλαστογραφήσουν την Ιστορία για τους δικούς τους κακόβουλους σκοπούς. Η άρνηση είναι, στην πραγματικότητα, ένα τέχνασμα για να επιτεθεί ο οπαδός του Χίτλερ και ο αντισημίτης σε μια μειονότητα, την ώρα που είναι πιο ευάλωτη από ποτέ, στο πιο ευαίσθητο θέμα στη ζωή ενός ανθρώπου: Οταν βιώνει την απώλεια, στην εν ψυχρώ δολοφονία της οικογένειας και των φίλων, στον χαμό των δικών του προσώπων.
Σε κάποιες χώρες του κόσμου, η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι αδίκημα και τιμωρείται από τον Νόμο. Σε άλλες, οι αρνητές έχουν όλη την ελευθερία και κάθε δικαίωμα να διαδίδουν τα ψέματά τους. Προσωπική γνώμη, διαφωνούμε με την ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος και με την ύπαρξη σχετικών νόμων. Οχι μόνο διότι μπορούν να παρουσιάζονται σαν διωκόμενοι, όχι μόνο διότι τα ιστορικά ζητήματα δεν λύνονται στα δικαστήρια ή σε άλλες κρατικές υπηρεσίες, όχι μόνο διότι η ποινικοποίηση οποιασδήποτε άποψης δεν συμβαδίζει με τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Κυρίως, διότι θέλουμε να μπορούν να λένε τα ψέματά τους, όσο δεν προκαλούν σε βία και μίσος, για να τους απαντάμε, να διατηρούμε τη μνήμη ζωντανή, και να μην μπορούν να ισχυριστούν ότι η ‘κυρίαρχη άποψη’ είναι η μονόπλευρη άποψη της εξουσίας και των ισχυρών, δηλαδή προπαγάνδα. Ο Irving ισχυρίστηκε ότι ονομάζοντας τον ‘αρνητή, αντισημίτη, ρατσιστή και φιλοναζί’ καταπατήθηκε το δικαίωμά του στην ελεύθερη έκφραση. Στην πραγματικότητα συνέβη το αντίθετο ακριβώς. Ο Irving προσπάθησε να φιμώσει την Lipstadt, με τις εξοντωτικές του αγωγές. Θέλουμε να μπορεί να λέει τις βλακείες του ελεύθερα, για να μπορούμε κι εμείς να δείχνουμε τα κίνητρά του και να αναδεικνύουμε τις άσχημες αντιεπιστημονικές μεθόδους του που τον καθιστούν ασόβαρο και γελοίο. Ας μιλάνε οι αρνητές. Κανείς δεν τους σέβεται. Ο σεβασμός κερδίζεται. Στους αρνητές αξίζει μόνο η περιφρόνηση.
Σήμερα, σε έναν κόσμο στον οποίο γινόμαστε μάρτυρες με την καθημερινή άνοδο του ρατσισμού, ο αντισημιτισμός δεν έχει εξαλειφθεί, συνεπώς η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος είναι κρίσιμη. Μια κοινωνία που ανέχεται τον αντισημιτισμό είναι ευπαθής και σε άλλες μορφές ρατσισμού, μίσους, και καταπίεσης. ‘Το μίσος που ξεκινά με τους Εβραίους δεν τελειώνει ποτέ με τους Εβραίους‘
Οι βασικοί ισχυρισμοί των αρνητών του Ολοκαυτώματος είναι τρεις:
– ότι η δολοφονία περίπου έξι εκατομμυρίων Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ δεν συνέβη ποτέ,
– ότι οι Ναζί δεν είχαν καμία επίσημη πολιτική ή σχέδιο ή πρόθεση να εξοντώσουν τους Εβραίους,
– και ότι οι θάλαμοι αερίων στα στρατόπεδα θανάτου όπως στο Αουσβιτς-Μπίρκεναου δεν υπήρξαν ποτέ.
Στη συνθηματική γλώσσα των αρνητών του Ολοκαυτώματος βρίσκουμε το σχήμα αυτό και ως ‘six/plan/gas‘. Συνοδεύεται από άλλες στρεβλώσεις και ψέματα, όπως λ.χ. οι ισχυρισμοί πως οι Εβραίοι δεν δολοφονήθηκαν και απλά ‘μεταφέρθηκαν’ κατά τις πρώτες φάσεις του Ολοκαυτώματος, δηλαδή πως δεν συνέβησαν ποτέ:
– οι δολοφονίες από τις μονάδες Einsatzgruppen μετά την εισβολή στη Ρωσία το 1941,
– η γενοκτονία των Εβραίων από τα ανατολικά γκέτο (στην Ostland και στην ‘Γενική Κυβέρνηση’) το 1942-1943,
– και οι μαζικές δολοφονίες στα στρατόπεδα Reinhard (Treblinka, Belzec και Sobibor).
Επίσης:
– ο Χίτλερ δεν έδωσε ποτέ ευθεία διαταγή για το πρόγραμμα γενοκτονίας ή δεν ήξερε τίποτε ή ήταν πρωτοβουλίες κατωτέρων του,
– το Zyklon B ήταν μόνο για να σκοτώνουν ψείρες,
– οι μαρτυρίες των αυτοπτών μαρτύρων είναι όλες πλαστές,
– οι καταθέσεις των Ναζί στο Δικαστήριο της Νυρεμβέργης και στις δίκες στη Γερμανία τις δεκαετίες 1950 και μετά ήταν προϊόν βασανισμών και εκβιασμών
– οι εναέριες φωτογραφίες των συμμάχων δείχνουν άλλα πράγματα από αυτά που λένε οι ειδικοί
– τα σχέδια κατασκευής των θαλάμων αερίων ήταν σχέδια για νεκροτομεία, αντιαεροπορικά καταφύγια ή χώρους απολύμανσης
– τα πτώματα ποτέ δεν πέρασαν από αυτοψίες κι έτσι δεν έχουμε ιατροδικαστικές forensics εκθέσεις
– η ενδοϋπηρεσιακή αλληλογραφία μεταξύ υπηρεσιών του στρατού και του κράτους, όπως και όλες οι αναφορές που έφταναν μέχρι τον Χίτλερ για την πρόοδο του προγράμματος εξόντωσης δεν είναι αυτό που νομίζουμε
Κι αφού φτάσαμε εκεί, από κει και μετά, ό,τι τραβάει η ψυχή του αντισημίτη αρνητή:
– ότι το ημερολόγιο της Αννας Φρανκ είναι πλαστό,
– ότι είναι τμήμα της συνωμοσίας και ειδικά εφέ οι ιστορίες με κατασκευή σαπουνιών από ανθρώπινο λίπος, λαμπατέρ από ανθρώπινο δέρμα και όργανα διατηρημένα σε φορμόλη (θαρρείς και είναι σημαντικά όλα αυτά για να αποδείξει κανείς τη γενοκτονία, κι αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός πως όλα αυτά τα τελείως ασήμαντα έχουν διερευνηθεί και απαντηθεί καταλλήλως)
– ότι η πραγματική γενοκτονία είναι εκείνη των βομβαρδισμών της Δρέσδης, του Παλαιστινιακού ζητήματος και των κομμουνιστικών καθεστώτων
– ότι το Ταλμούδ και οι Εβραίοι και οι Σιωνιστές μιλούσαν για ‘έξι εκατομμύρια Εβραίων σε κίνδυνο’ από τον 19ο αιώνα (μιλούσαν και για 4, και για 5, και για 7, και για 3, αλλά αυτά επίτηδες τα αφήνουν απ’ έξω οι αρνητές)
– ότι αν η Shoah ήταν αλήθεια, δεν θα χρειαζόταν αντιρατσιστικοί νόμοι σε ορισμένες χώρες, για να φυλακίζονται οι αρνητές ενώ πρόκειται δήθεν μόνο για το ‘δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης’
– ότι το Ολοκαύτωμα είναι βιομηχανία για κέρδος μέσω αποζημιώσεων στους επιζώντες και για νομιμοποίηση του Ισραήλ και για την χρήση της κατηγορίας περί αντισημιτισμού για να σιωπήσουν οι κριτικές φωνές στα θέματα της πολιτικής των Ισραηλινών
… και χιλιάδες άλλα. Που όλα όμως, έχουν ένα κοινό σημείο: ξεκινούν από τον αντισημιτισμό, πηγαίνουν βήμα-βήμα σε όλα με κάτι παραπάνω από εμφανές το αντιεβραϊκό μίσος, και καταλήγουν πάντα με τον αντισημιτισμό και το ‘εβραϊκό σχέδιο παγκόσμιας κυριαρχίας’. Σαν να μην μάθαμε τίποτε απολύτως από το 1933 μέχρι σήμερα.
Χρέος μας είναι να αντεπιθετούμε, με τα δικά μας μέσα: Την αξιοπιστία και την τεκμηρίωση.
Ο Χάγκεν Φλάισερ γράφει για τον David Irving, στο μνημειώδες έργο του ‘Οι πόλεμοι της μνήμης’, Νεφέλη, 2008, το οποίο ανάμεσα στους ιστορικούς -και όχι μόνο- σίγουρα βρίσκεται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο στις ‘Desert Island Lists’. Ο Fred Leuchter, βέβαια, δεν είναι Καναδός νεοναζί, αλλά αν αναρωτιέστε ποιοι είναι οι δημοσιογράφοι που παρουσίασαν το έργο του Irving στο ελληνικό κοινό, ήταν η Πανδώρα, ή Στέφανος Κασιμάτης, Η αναθεωρημένη και εμπλουτισμένη έκδοση της ζωής του Αδόλφου κατά την περίοδο του Πολέμου, Ο γρίφος Χίτλερ, Βιογραφία, Το Βήμα, 30/03/2003, και ο Γιάννης Πρετεντέρης, Το Βήμα, 13/04/2003
Πως αντιμετωπίζουμε τους αρνητές του Ολοκαυτώματος
Γνωρίζοντας Ιστορία. Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος δεν είναι εξυπνότεροι, ούτε πιο καταρτισμένοι από εμάς. Για θεωρητική ή ιδεολογική γνώση, δεν το συζητάμε καν. Η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι λίγο καλύτεροι από ομιλώντες παπαγάλους, αν όχι πιθήκους. Στο μόνο σημείο που χρειάζεται κανείς να προσέξει, όταν επιχειρούν να παρασύρουν τους συνομιλητές τους σε δαιδαλώδεις ανούσιες συζητήσεις για αποσπασματικές λεπτομέρειες που αναδεικνύουν ίσα-ίσα για να προκαλέσουν αμφιβολίες στο μυαλό των καλοπροαίρετων ανθρώπων που δεν είναι και τόσο γνώστες (όχι ότι δεν μπορούμε να τις αντικρούσουμε), είναι το εξής:
Το Ολοκαύτωμα, σαφώς και έχει αποδειχτεί. Η διαδικασία δεν ήταν διαφορετική στην απόδειξη του Ολοκαυτώματος από ό,τι στην απόδειξη οποιασδήποτε άλλης υπόθεσης, ιστορικής ή ακόμα και ποινικής, αφού το θέλουν έτσι. Βέβαια, οι αρνητές του Ολοκαυτώματος χρησιμοποιούν σαν μοχλό στην απεχθή ρητορική τους μία αλήθεια: Οτι ποτέ κανείς δεν σκέφτηκε το 1945 ότι αυτό που έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους και μύριζαν και ακουμπούσαν και άκουγαν και δονούσε όλες τις αισθήσεις τους, ότι θα βρεθούν κάποτε άνθρωποι που θα το αμφισβητήσουν. Πως να σκεφτεί κανείς το 1945 κάτι τόσο αδιανόητο, την στιγμή που η φρίκη και η τραγωδία βρίσκεται παντού γύρω του;
Κι έτσι, δεν υπήρξε πρόβλεψη να κρατήσουν όλα εκείνα τα forensics στοιχεία που απαιτούν σήμερα οι επίδοξοι CSI τρολ του διαδικτύου.
Ωστόσο γνωρίζουμε, έστω και με τα υπάρχοντα μέσα, ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη. Πως;
Εχουμε π.χ., χωρίς ιδιαίτερη ιεράρχηση και χωρίς να περιορίζονται οι αποδείξεις μόνο σε αυτά:
– Γραπτά κείμενα, έγγραφα και ντοκουμέντα: εκατοντάδες χιλιάδες διαταγές, επιστολές, σημειώματα, σχέδια, παραγγελίες, λογαριασμούς, ομιλίες, άρθρα, απομνημονεύματα, και ομολογίες.
– Μαρτυρίες από αυτόπτες μάρτυρες: Περιγραφές από επιζώντες, Kapo, Sonderkommando, φρουρούς των SS, διοικητές, κατοίκους των γύρω περιοχών, αντιστασιακών, ακόμη και ναζί των ανωτέρων κλιμακίων, που κανείς τους ποτέ δεν αρνήθηκε το Ολοκαύτωμα στις δίκες που ακολούθησαν (στις πρώτες καταθέσεις στη δίκη της Νυρεμβέργης, στο σχετικό ερώτημα αν ήξεραν ότι ο σκοπός των στρατοπέδων τύπου Αουσβιτς-Μπίρκεναου ήταν η εξόντωση απάντησαν σχεδόν όλοι αρνητικά, αλλά αργότερα όλοι οι δικαζόμενοι διαφοροποιήθηκαν και προτίμησαν την δικαιολογία ‘εκτελούσα διαταγές’)
– Φωτογραφίες: επίσημες στρατιωτικές φωτογραφίες αλλά και φωτογραφίες του Τύπου, όπως και μυστικές φωτογραφίες που ελήφθησαν από κρατούμενους, αεροφωτογραφίες που ελήφθησαν από ανεξάρτητους στρατιωτικούς οργανισμούς και βρέθηκαν μετά τον πόλεμο όλες να συμφωνούν, αλλά και από συμμαχικά και γερμανικά φιλμ,
– Τα ίδια τα στρατόπεδα συγκέντρωσης: Πάρα πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στρατόπεδα εργασίας, και στρατόπεδα θανάτου σώζονται σε διαφορετικό βαθμό διατήρησης ή ανακατασκευής με βάση τα πρωτότυπα
– ‘Αρνητικές’ άποδείξεις: Λ.χ. αν 5 με 6.000.000 Εβραίοι δεν σκοτώθηκαν, τότε πού πήγαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Χρειάζεται, λοιπόν, πολύ καλή γνώση και εξειδίκευση στα επιμέρους ζητήματα, και βέβαια, και στα ‘τεχνικά’, για να τους αντιμετωπίσει κανείς επιτυχώς. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με το διάβασμα και τα βιβλία και με το να εμπιστευόμαστε αξιόπιστες πηγές.
Αυτοί εστιάζουν σε τεχνικές λεπτομέρειες και σε μικρές πτυχές του ζητήματος, ίσα-ίσα για να ενσπείρουν αμφιβολίες. Οποιος μπει στο παιχνίδι να συζητήσει μαζί τους για καμινάδες, τούβλα, θάλαμους αερίων, τύφο, τατουάζ κ.ο.κ., αν δεν είναι καλά καταρτισμένος ίσως και να έχει χάσει το μισή παρτίδα. Εντός ολίγου βρίσκεται να μιλάει και να προσπαθεί να πείσει για ανούσια ζητήματα, λ.χ. γιατί τα τούβλα στα κρεματόρια κρατάνε τόσα μιλιγκράμ αερίου Zyklon-B, πόσο χρόνο θέλει για να καεί ένα πτώμα, μετά από πόσα χρόνια φεύγει το μελάνι από το τατουάζ ή πόσο γρήγορα πεθαίνει κανείς αν προσβληθεί από τύφο κτλ. Οχι ότι δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει ΚΑΙ εκεί, αλλά σκοπός τους είναι αυτή η αποσπασματική χρήση στοιχείων να δημιουργήσει αμφιβολίες στις συνειδήσεις των καλοπροαίρετων ανθρώπων, -κι ό,τι κερδίσουν. Και στον επιστημονικό τομέα (αυτοί δεν είναι επιστήμονες, βέβαια) μπορεί κανείς να τους κάνει σκόνη.
Ολα έχουν απαντηθεί στα λινκ που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Δεν υπάρχει ρωγμή που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους αρνητές. Ολα.
Αλλά μόνο στα αγγλικά, δυστυχώς. Δεν πρέπει να υπάρχει κάποια βάση δεδομένων με απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα που θέτουν οι αρνητές, ή κάτι παρόμοιο, στα ελληνικά, αφού στην Ελλάδα υπάρχουν μεν πολλοί αρνητές του Ολοκαυτώματος αλλά δεν υπάρχει οργανωμένο κίνημα αρνητών.
Κάποιος έχει μεταφράσει στα ελληνικά ένα κείμενο αρνητών, το έχει ανεβάσει στο scribd, και το υπερασπίζεται με πάθος.
Ακόμα κι αυτό, που είναι η τελική τους ‘ομοβροντία’, δηλαδή συγκεντρωμένη και συμπυκνωμένη όλη τους η προσπάθεια και όλο το άσχημο έργο τους, με λίγη προσοχή και με τις κατάλληλες ερωτήσεις, αν προσπαθήσει κανείς, μπορεί να γίνει σκόνη και όλα τους τα ‘επιχειρήματα’ να κονιορτοποιηθούν, και εντός ολίγου να αναγκάζονται να λένε βλακείες και να κάνουν χίλια ακροβατικά και λογικά άλματα ή και να αντικρούουν ακόμα-ακόμα και τις δικές τους θέσεις: Ο μεταφραστής πρέπει να είναι αυτός εδώ, ο ‘Τάλως’ σε αυτή την συζήτηση στα ‘Hellenic Hoaxes’, που ίσως αξίζει να διαβαστεί διότι δείχνει το γρήγορο αδιέξοδο στο οποίο μπορεί να βρεθεί σχετικά εύκολα ένας αρνητής.
Υπενθυμίζουμε, στην Ελλάδα, η πρώτη έκδοση -ή έστω η πρώτη που καταφέραμε να εντοπίσουμε- με το σχήμα ‘six/plan/gas’ ήταν τον Νοέμβριο του 1979, στο περιοδικό ‘Ιστορία Εικονογραφημένη’, με συνέντευξη του Robert Faurisson.Το ίδιο το περιοδικό χαρακτήριζε τη νέα θεωρία ‘εξοργιστική’ και συνοδευόταν από συντριπτική απάντηση του ιταλού καθηγητή Εντσο Καλότι. Για την επόμενη δεκαετία, οι ναζιστικές εκδόσεις ‘Ελεύθερη Σκέψις‘ θα είναι ο κύριος ελληνικός αγωγός του αρνητισμού, εκεί που ο διάσημος χρυσαβγίτης υβριστής της μητέρας του Παύλου Φύσσα Οδυσσέας Πατεράκης (εν ενεργεία εποχικός πυροσβέστης, στέλεχος της ΤΟ Ηρακλείου, από τους πρώτους αρθρογράφους στο περιοδικό της ΧΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1980), εξέδωσε την ποιητική του συλλογή όπου εξυμνεί τον Εωσφόρο, βλ. Το μεγαλοστέλεχος της Χρυσής Αυγής με το εωσφορικό ποιητικό ‘έργο’ ύβριζε τη μητέρα του Παύλου Φύσσα «κυράτσα του πένθους», την ημέρα της κατάθεσής της στο δικαστήριο, 06/10/2015
Περιοδικό Ιστορία, Νοέμβριος 1979, ‘Αμφισβητούνται οι θάλαμοι αερίων’, συνέντευξη με τον Robert Faurisson. Εντυπωσιακά ψύχραιμη η αντίδραση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου. Στο επόμενο τεύχος του περιοδικού της εβραϊκής κοινότητας ‘Χρονικά’, στην στήλη με την καταγραφή των εβραϊκών θεμάτων που απασχόλησαν τα ΜΜΕ τον προηγούμενο μήνα, υπήρχε απλά μια σειρά που έλεγε ότι το περιοδικό Ιστορία δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο ‘Αμφισβητούνται οι θάλαμοι αερίων. Τίποτε παραπάνω. Ενα μήνα αργότερα, τον Φεβρουάριο του 1980, στη στήλη αλληλογραφίας του περιοδικού Ιστορία, συναντάμε σύντομη επιστολή του ΚΙΣ στην οποία αναφέρονται τα εξής: ‘Πιστεύοντας πάντα στην αρχή του διαλόγου, θέλουμε να συγχαρούμε το περιοδικό για τη δημοσίευση των απόψεων γύρω από τους θαλάμους αερίων των χιτλερικών στρατοπέδων’. Ετσι απλά.
Ωστόσο, δεν είναι η μοναδική μέθοδος. Σύμφωνα με τη δική μας εμπειρία, υπάρχουν άλλοι δύο επιτυχείς μέθοδοι, μία που εστιάζει στην ‘ακαδημαϊκή‘ πτυχή του ζητήματος και μία στην ‘πολιτική‘
Θυμάστε την επιστολή του 1943, από τον λοχαγό του αρχιτεκτονικού γραφείου των SS, σχετική με την πρόοδο που είχε σημειωθεί στις εργασίες στο Krematorium II και την λέξη ‘Vergasungskeller’, ‘θάλαμο αερίων’;
Φυσικά οι αρνητές του Ολοκαυτώματος απορρίπτουν το συγκεκριμένο έγγραφο σαν στοιχείο απόδειξης του Ολοκαυτώματος. Ολοι διαφωνούν κατηγορηματικά και ομόφωνα με την μόνη λογική εξήγηση, και ισχυρίζονται ότι δεν επρόκειτο για ‘θάλαμο αερίων’. Περισσότερο ενδιαφέρον, όμως, υπάρχει όταν προσπαθήσει κάποιος να καταλάβει τι ακριβώς λένε ότι ‘ήταν’, πάντα κατά τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Ετσι, έχουν πει ότι ήταν νεκροτομείο σύμφωνα με τον Fred Leuchter, θάλαμος καθαρισμού σύμφωνα με τον Carlo Mattogno, χώρος αποθήκευσης για προμήθειες σύμφωνα με τον Robert Faurisson, χώρος παραγωγής αερίου καυσίμου σύμφωνα με τον Arthur Butz, και ακόμα αποχέτευση, δωμάτιο θεραπείας, χώρος υποκαπνισμού, χώρος απολύμανσης και αντιαεροπορικό καταφύγιο. Αναφέρουμε το περιστατικό διότι αναδεικνύει μια εξαιρετικά σημαντική πτυχή: Ωραία, οι αρνητές του Ολοκαυτώματος απορρίπτουν όλες τις συγκλίνουσες αποδείξεια και όλα τα αλληλοϋποστηριζόμενα στοιχεία, και φυσικά απορρίπτουν ολόκληρο το αφήγημα των πραγματικών ιστορικών για την αλυσίδα των γεγονότων. Είπαν όμως ποτέ με πειστικό τρόπο τι πραγματικά πιστεύουν ότι συνέβη;
Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος βλέπουν τους εαυτούς τους ως διαδόχους του Σέρλοκ Χολμς και ως πρωταγωνιστές των σειρών CSI. Εστιάζουν ιδιαιτέρως πολύ σε τεχνικές λεπτομέρειες, σε αντιφάσεις ή λάθη ή παραλείψεις, και πολύ αποσπασματικά και επιδερμικά, ψάχνουν για εκείνα τα στοιχεία που υποτίθεται ότι θα τους δώσουν πρόσβαση στην ‘κρυμμένη αλήθεια’, σαν να πρόκειται για υπόθεση από δικαστικό δράμα τύπου Matlock στην τηλεόραση. Νομίζουν πως θα βρουν εκείνη τη μία ρωγμή στην ιστορία που θα καταρρίψει ολόκληρο το οικοδόμημα της υπόθεσης, μπροστά στον δικαστή και στο σώμα των ενόρκων, και θα πουν ‘Busted, case closed, I beat you in court’. Για να ξετυλίξουν μετά το πρωτόγονο σκεπτικό τους, πως δηλαδή οι θάλαμοι αερίων στο Αουσβιτς-Μπίρκεναου και αλλού δεν υπήρξαν ποτέ, και συνεπώς δεν ήταν στρατόπεδο εξόντωσης, άρα δεν πέθαναν τόσοι πολλοί Εβραίοι, άρα δεν υπήρξε σχέδιο εξόντωσης, άρα το Ολοκαύτωμα είναι μύθος. Πιστεύουν πάντα, και σε κάθε νέα σειρά στοιχείων που προκύπτουν από την δουλειά των πραγματικών ιστορικών και ερευνητών του Ολοκαυτώματος, ότι θα ανακαλύψουν εκείνη τη μικρή ρωγμή στην αλυσίδα των αποδείξεων και των στοιχείων που θα τους οδηγήσει στο να αρνηθούν όλες τις συγκλίνουσες και συσσωρευτικές αποδείξεις. Είναι πολύ εύκολο να ψάχνει κανείς να βρει ένα λάθος, μία ασυνέπεια, μια παράλειψη ή μία αντίφαση στο έργο των άλλων -πράγματα που συμβαίνουν στον καθημερινό αγώνα των πραγματικών ιστορικών με τα αρχεία και την ιστορική τεκμηρίωση. Αν η γνώση μας για το Ολοκαύτωμα περιοριζόταν σε πολύ λίγες πληροφορίες και σε μια πολύ μικρή ομάδα στοιχείων, ίσως και να είχε νόημα, αυτή η εύκολη δουλειά, να κάνει κανείς υποθέσεις για κάθε στοιχείο που προκύπτει πως ‘είναι άχρηστο επειδή δεν αποδεικνύει τίποτα’. Αυτό είναι εύκολο. Η αλήθεια είναι όμως, ότι οι ‘αποδείξεις’ για τους θαλάμους αερίων είναι εκατομμύρια, και συχνά δεν έχουν καν άμεση σχέση με το Αουσβιτς-Μπίρκεναου λ.χ. Συνεπώς, το δύσκολο είναι -και αυτό το αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι- να πάρουν όλα αυτά τα στοιχεία και τις αποδείξεις και να συνθέσουν με αυτές ένα δικό τους αφήγημα που να τα εξηγεί όλα και να απαντάει σε κάθε πιθανή ερώτηση σχετικά με την πορεία των γεγονότων. Αυτή είναι η θεμελιώδης πλάνη της άρνησης του Ολοκαυτώματος -και, παρεμπιπτόντως, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα επιχειρήματα εναντίον τους:
Αν, λοιπόν, έχουν δίκιο οι αρνητές του Ολοκαυτώματος σε όλα όσα λένε, τότε υπάρχουν εκατομμύρια στοιχείων και αποδείξεων που βρίσκονται μόνα τους και αποσπασματικά εκεί έξω, δηλαδή ‘ξεκρέμαστα’ για να το πούμε απλά, -και περιμένουν κάποιον να τα βάλει σε μια σειρά. Αν δεν συνέβη το Ολοκαύτωμα, όπως ισχυρίζονται οι αυτοδίδακτοι τσαρλατάνοι που δεν έχουν καμία γνώση για την μεθοδολογία της Ιστορικής επιστήμης, τότε, όση φαντασία και ευρηματικότητα κι αν διαθέτει κάποιος απ’ αυτούς, είναι αδύνατον να εφεύρει μια συνολική και καθολική αφήγηση που να καλύπτει κάθε πτυχή, κάθε στοιχείο, κάθε συμβάν και κάθε λεπτομέρεια. Οπως είχε πει και ο λεγόμενος ‘πατέρας της αποδόμησης’ Λόρδος Τζον Μπόλινγκμπρόουκ «Παιδέψου όσο μπορείς και όσο αντέχεις· αν το γεγονός είναι κατασκευή, ποτέ δεν θα βρεις ένα σενάριο που να εξηγεί τα πάντα: Αν όμως κάνεις για μια στιγμή την παραδοχή πως το γεγονός δεν έχει κατασκευαστεί, τότε όλες αυτές οι μέχρι τώρα ανυπέρβλητες δυσκολίες εξαφανίζονται και φεύγουν από τη μέση, και όλα βρίσκουν το νόημά τους».
Πράγματι, στην περίπτωση του Αουσβιτς-Μπίρκεναου, ειδικότερα, είναι σημαντικό, όταν ασχολείται κάποιος με τα επιχειρήματα των αρνητών, να θυμάται ότι, παρά τους ισχυρισμούς τους για το αντίθετο, το βάρος της απόδειξης πέφτει επάνω στους δικούς τους ώμους. Δεν είναι πραγματικοί ιστορικοί, αλλά αν για μια στιγμή κάνουμε την παραδοχή πως ενδεχομένως είναι ικανοί να υπερασπιστούν το δικό τους ισχνό κι αδύναμο ‘αφήγημα’ και να χτίσουν την ‘υπόθεσή’ τους, τότε γιατί μέχρι στιγμής, και έπειτα από 50 χρόνια εντατικής ενασχόλησης με το θέμα, οι ρεβιζιονιστές αρνητές του Ολοκαυτώματος δεν έχουν ακόμη αρχίσει να αναλάβει το έργο της ‘αναθεώρησης της ιστορίας’ που τόσο διαφημίζουν; Πραγματικός ‘αναθεωρητισμός’ θα ήταν, όχι μόνο το να (προσπαθεί να) ‘καταστρέψει’ κανείς την ισχύουσα αναγνωρισμένη θεώρηση του παρελθόντος, αλλά και να προσφέρει μια ‘εναλλακτική’ λύση σε όλες τις απορίες και τα ερωτήματα. Η Ιστορία, βέβαια, δεν έχει ‘εκδοχές’, για να πούμε ότι λ.χ. η δική μου είναι η mainstream εκδοχή και η δική σου είναι η ‘εναλλακτική’. Η Ιστορία μπορεί να έχει διαφορετικές προσεγγίσεις, ερμηνείες, θεωρίες ή απόψεις επάνω στα γεγονότα, αλλά δεν έχει ‘έναλλακτικά γεγονότα’. Μέχρι σήμερα οι αρνητές του Ολοκαυτώματος δεν ήταν σε θέση να παράγουν, σε 50 χρόνια προσπάθειας, μιας αντι-αφήγηση στην καθολικώς αποδεκτή ιστορία του Αουσβιτς. Οι αρνητές ισχυρίζονται ότι είναι ‘αναθεωρητές ιστορικοί’, αλλά έχουν αποτύχει οικτρά στην παραγωγή μια θεωρίας που να προσφέρει μια αληθοφανή, ‘αναθεωρημένη’ εξήγηση των γεγονότων. Δεν φτάνει μόνο η ‘μηδενιστική’ ατζέντα. Και είναι απαράδεκτο κάθε φορά που φτάνουν σε αδιέξοδο να επικαλούνται κάποια ‘παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία’ για να βγουν από την δύσκολη θέση. Ο ίδιος αισχρός αντισημιτικός λόγος χρησιμοποιείται:
– σαν αιτία για να εξηγήσει τα αίτια του Β’ΠΠ (δηλώσεις τόσο παράλογες όσο λ.χ. «Οι Εβραίοι ήταν οι επιτιθέμενοι στη Γερμανία, και ο Χίτλερ λειτούργησε αμυντικά όταν ξεκίνησε το Ολοκαύτωμα, μόνο που δεν ξεκίνησε κανένα Ολοκαύτωμα, γιατί το Ολοκαύτωμα είναι ένα ψέμα των Εβραίων, οι οποίοι άξίζαν να πεθάνουν σε ένα Ολοκαύτωμα»)
– ο ίδιος ακριβώς λόγος για να δικαιολογηθεί το Ολοκαύτωμα σαν γεγονός («σιωνιστικό σχέδιο για να επιταχυνθεί η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ»)
– και ο ίδιος πάλι όταν αναγκάζονται να απαντήσουν στις εύλογες παρατηρήσεις ολόκληρου του πολιτισμένου κόσμου, πως το Bewegung τους είναι απλά ένα περιθωριακό και ανυπόληπτο φαινόμενο, που δεν έχει καμία θέση στην ακαδημαϊκη κοινότητα και του αξίζει να βρίσκεται μόνο σε σελίδες οπαδών θεωριών συνωμοσίας όπως αυτών που λένε ότι η Γη είναι επίπεδη και η Βασίλισσα Ελισάβετ είναι άνθρωπος-σαύρα («ο παγκόσμιος Εβραίος προσπαθεί να μας φιμώσει και να ποινικοποιήσει την ελευθερία του λόγου μας, διότι φοβάται ότι θα αποκαλυφθεί η αλήθεια που επιμελώς κρύβει»).
Μπορεί, λοιπόν, οι αρνητές του Ολοκαυτώματος να έχουν επιδείξει μεγάλη δημιουργικότητα και πλούσια φαντασία στην επινόηση πολλών ‘εναλλακτικών’ εξηγήσεων για κάθε πτυχή και κάθε στοιχείο της ιστορίας, που για όλον τον υπόλοιπο λογικό κόσμο δείχνει πέραν πάσης αμφιβολίας το εσκεμμένο πρόγραμμα γενοκτονίας που έμεινε γνωστό ως ‘η Τελική Λύση’, μπορεί να επιτίθονται με μανία στο έργο των πραγματικών ιστορικών που κοπιάζουν να αναπαραστήσουν την εικόνα του παρελθόντος με ακρίβεια και αξιοπιστία, αλλά κανένας από αυτούς δεν αποδείχτηκε ικανός να εισέλθει στην κοινότητα των πραγματικών ιστορικών. Διότι αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε πρώτα να αποδεχτεί όλους τους κανόνες και τα κριτήρια και τους περιορισμούς της ιστοριογραφίας, κατόπιν την μεθοδολογία και τον τρόπο λειτουργίας της ακαδημαϊκής κοινότητας, ώστε να αναγκαστούν να ασχοληθούν σοβαρά με ζητήματα όπως λ.χ. η αιτιώδης συνάφεια ή η σχετικότητα μεταξύ των γεγονότων ή η σωρευτική σύγκλιση των στοιχείων, για να μπορέσουν να παρουσιάσουν στο τέλος μια έστω αληθοφανή αφήγηση, μια ιστορία που θα τους αναγκάσει να επιλέξουν μία μόνο ερμηνεία μεταξύ των χιλιάδων επιλογών που έχουν φανταστεί και έχουν παρουσιάσει μέχρι τώρα, ανάλογα με το θέμα κάθε φορά.
Αυτό δεν συνέβη, και ούτε υπάρχει έστω και μία πιθανότητα στο δισεκατομμύριο να συμβεί. Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος θα βρίσκονται πάντα στο περιθώριο.
Τέλος, η ‘πολιτική’ μέθοδος, εκείνη που επικεντρώνει στο θέμα του κινήτρου των αρνητών του Ολοκαυτώματος
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμάται κανείς είναι ότι οι αρνητές είναι αναγκασμένοι να ζουν μέσα σε μια βαθιά αντίφαση: Λατρεύουν τον Χίτλερ, ακριβώς επειδή στράφηκε εναντίον των Εβραίων και προκάλεσε την εξόντωσή τους σε εκατομμύρια, αλλά δεν μπορούν να το πουν αυτό ευθέως. Διότι αν το παραδεχτούν, (νομίζουν ότι) θα δικαιωθούν οι Εβραίοι για τον διωγμό που υπέστησαν. Αυτό δεν πρόκειται να το πει ποτέ κανένας αρνητής, διότι κατ’ αυτούς, οι Εβραίοι πάντα και μόνο αδικούν, ποτέ δεν αδικούνται. Οι αρνητές μισούν τόσο πολύ τους Εβραίους και οτιδήποτε εβραϊκό, ώστε τα αντικείμενα του μίσους τους, μαζί και το Ισραήλ σαν η συλλογική εβραϊκή οντότητα, πρέπει να έχουν άδικο στα πάντα. Στους αρνητές υπάρχει μία μόνο εικόνα: Ο Εβραίος είναι άδικος, ακόμη κι όταν σαν ανυπεράσπιστος και γυμνός άμαχος δολοφονείται με ιδιαιτέρως απεχθή μέθοδο, συστηματικά και βιομηχανικά.
Επίσης, σε μια άλλη σημαντική πτυχή, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι οι αντισημίτες χιτλερικοί αρνητές του Ολοκαυτώματος θέλουν να ζήσουν σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν Εβραίοι ή εβραϊκή επιρροή. Οι Ναζί το είχαν πετύχει αυτό σε μεγάλο βαθμό, έστω και προσωρινά, και αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι αρνητές έλκονται από το ναζισμό. Το γεγονός πως σήμερα δημόσια αρνούνται πως οι Ναζί προσπάθησαν για τη δημιουργία του εν λόγω κόσμου μέσω γενοκτονίας, είναι απαγορευτικό για την προσέλκυση νέων οπαδών για ‘τον σκοπό’. Τα ινδάλματά τους δεν πρέπει να παρουσιάζονται τόσο σκληροί, δολοφονικοί και απάνθρωποι, άσχετα αν αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που οι αναθεωρητές τα θαυμάζουν και αποτελούν ινδάλματα. Ετσι, δημόσια, για λόγους στρατολόγησης και δημόσιας εικόνας, οι αρνητές προσπαθούν να ‘ανακτήσουν’ το Ολοκαύτωμα από τα χέρια του πολιτισμένου κόσμου, να το ‘αναθεωρήσουν’, δηλαδή να το διαστρεβλώσουν και να το πλαστογραφήσουν, έτσι ώστε -κατ’ αυτούς- να είναι αδύνατο οι Εβραίοι και το Ισραήλ να αποκτήσουν συμπάθεια ή -πάλι κατ’ αυτούς- νομιμοποίηση για την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Μ’ αυτόν τον τρόπο πιστεύουν ότι θα καταστήσουν τον εθνικοσοσιαλισμό πιο ελκυστικό.
Από την άλλη, δεν πρέπει να ξεχνάμε και το εξής πολύ σημαντικό: Δεν είναι όλοι οι αντισημίτες αναγκαστικά και αρνητές του Ολοκαυτώματος. Π.χ., πολλοί ‘αριστεροί’ αντισημίτες μπορεί να παραδέχονται ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη, μπορεί μέχρι και να κλαίνε ή έστω να συγκινούνται όταν βλέπουν εικόνες από τη Shoah και νεκρούς Εβραίους (δεν δείχνουν την ίδια συγκίνηση και για τους ζωντανούς Εβραίους, βέβαια, λ.χ. όταν πεθαίνουν αθώοι από τρομοκρατικά χτυπήματα ή λόγω της τζιχάντ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ‘αντισιωνιστική’), αλλά αν κανείς ξύσει λίγο την επιφάνεια, θα δει ότι ο λεγόμενος ‘αντισιωνισμός’ εφάπτεται σε αρκετά σημεία με εκείνη την αφήγηση που θέλει τους Εβραίους της Ευρώπης του Μεσοπολέμου όχι και τόσο αθώους στην υπόθεση της προσπάθειάς τους να φτιάξουν μια εθνική εστία στα πατρογονικά τους εδάφη. Δεν είναι αναγκαία τα παραδείγματα, θεωρούμε, αλλά όποιος περιηγηθεί στο διαδίκτυο και στα κοινωνικά δίκτυα ‘αριστερών’ ‘αντισιωνιστών’, όλο και κάποιο τέτοιο θα συναντήσει:
Τυπικό δείγμα αντισημιτικού μίσους από κάποιους οργανικά άσχετους με την Ιστορία και φανατικά αστοιχείωτους. Η ήττα του ναζισμού περνάει από τη διάλυση του Ισραήλ. Κουμμουνιστικά πράγματα. Και ‘αριστερά’.
Δυστυχώς, είναι γεγονός πως η γεννημένη στην ακροδεξιά αντισημιτική αυτή τάση, που εμφάνιζε την συστηματική εξόντωση των Εβραίων από τους Ναζί ως ψεύδος και τμήμα ενός τεχνάσματος με το οποίο οι ‘σιωνιστές του Ισραήλ’ αποσπούσαν οικονομική και πολιτική υποστήριξη από τις δυτικές χώρες, πλέον δεν γνωρίζει όρια δεξιάς και αριστεράς. Την έχουν ενστερνιστεί άτομα από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος. Κλασικό παράδειγμα είναι ο Norman Finkeistein, ο οποίος αδυνατεί να κατανοήσει τη διάκριση ανάμεσα στην όποια χρήση ή και πολιτική εκμετάλλευση του Ολοκαυτώματος (γεγονός που συμβαίνει σε όλες τις χώρες με τις εθνικές τους ιστορίες) από συγκεκριμένους φορείς, που όμως δεν εκπροσωπούν το σύνολο της εβραϊκής παρουσίας, ούτε καν στο Ισραήλ ή στο σύνολο των κρατικών δομών του, με την ίδια την εμπειρία των θυμάτων, που θεωρεί ότι περίπου αδιαφορούν για αυτήν. Στο πλαίσιο αυτό η μνεία του ότι τελικά «δεν είναι όλη η ρεβιζιονιστική φιλολογία εντελώς άχρηστη» δεν ακούγεται καθόλου παράδοξη, βλ. το πολύ κακό δοκίμιό του ‘Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος. Σκέψεις για την εκμετάλλευση της εβραϊκής οδύνης’, Αθήνα 2001, 120-121.
Οι Εβραίοι δεν πρέπει ποτέ να αντιμετωπιστούν σαν ίσοι. Ετσι, ο καλός ο αντιιμπεριαλιστής τους απαγορεύει να έχουν το ίδιο δικαίωμα με όλους τους άλλους λαούς, το δικαίωμα σε μια εθνική εστία. Ενας ηλίθιος τις προάλλες σε μια συζήτηση, όταν του είπαν ότι απλά οι ρημαγμένοι επιζώντες του Ολοκαυτώματος ζητούσαν μόνο λιγότερο από 0,2% του (και δικού τους) εδάφους της Μέσης Ανατολής, μεγάλο μέρος του οποίου το είχαν ήδη αγοράσει επειδή ήθελαν να φτιαχτεί ειρηνικά και με τον διεθνή νόμο η εθνική τους εστία, πως ο ΟΗΕ τους το έδωσε, και πως οι Αραβες των 22 αραβικών κρατών -που πολλά απ’ αυτά ιδρύθηκαν παράλληλα με το Ισραήλ- έλεγαν (και λένε) συνεχώς όχι με τα όπλα και επειδή ‘έτσι λέει το Κοράνι για τους Εβραίους’, εκείνος έκανε μια φριχτή και αποκρουστική παρομοίωση τύπου ‘οι Εβραίοι μπούκαραν στα εδάφη της Μέσης Ανατολής όπως ο Χίτλερ ήθελε μια φέτα από τη Ρωσία, σωστά;’ Ηταν ανίκανος, δηλαδή να κάνει την στοιχειώδη σκέψη ‘μα είχε ο Χίτλερ μαζί του τον ΟΗΕ/Κοινωνία των Εθνών;’ Σαν τυπικός Ελλην αντιιμπεριαλιστής της δεκαετίας του 1970, (δηλαδή σαν τυπικό απομεινάρι-δεινόσαυρος του ψυχρού πολέμου) τόλμησε να βάλει ίσα κι όμοια την εθνικοσοσιαλιστική θεωρία και πρακτική του ‘ζωτικού χώρου που πρέπει να πάρουμε από τις υπανθρώπους’ με τις κατεστραμμένες ψυχές που άφησε πίσω το έγκλημα των εγκλημάτων, η Shoah. Οι εναπομείναντες Εβραίοι απλά έψαχναν ένα ασφαλές καταφύγιο ώστε ο επόμενος Χίτλερ να μην μπορέσει τόσο εύκολα να τους ξετρυπώσει απ’ τις κρυψώνες που κρύβονταν έπειτα από 2.000 χρόνια διωγμών και πογκρόμ, αλλά ο ‘αριστερός’ μισαλλόδοξος αντισημίτης έκανε την διεστραμμένης σύλληψης νοηματική ρατσιστική χυδαιότητα του παραλληλισμού ‘Ναζισμός = Σιωνισμός’, όπου ‘Σιωνισμός = ρατσισμός + ιμπεριαλισμός’. Εχει όνομα αυτή η προσέγγιση, όσο κι αν όσοι την διακινούν πιστεύουν ότι «δεν είναι, δεν μπορεί να είναι, αντισημίτες». Ονομάζεται αντισημιτισμός, και μας απειλεί όλους. Καταλαβαίνετε ότι πλέον μιλάμε όχι πια για τη ρήση, που αποδίδεται -μάλλον εσφαλμένα- στον Μπέμπελ, ότι ο «αντισημιτισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων», όπως έναν αιώνα πριν, αλλά για «τον «αντισημιτισμό, τον αντιιμπεριαλισμό των ηλιθίων», όπως λέει κι ο Moishe Postone, στο ‘Ενα ακόμα Γερμανικό Φθινόπωρο’. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε σε αυτό το μάλλον αρκετά διαφωτιστικό άρθρο.
«Δικαιώματα, ‘αντι-Σιωνισμός’ και μοντέρνος αντισημιτισμός: Λίγες σκέψεις», όπως και σε αυτό «Το μίσος που ξεκινά με τους Εβραίους δεν τελειώνει ποτέ με τους Εβραίους».
Επίσης, και ειδικότερα για την Ελλάδα: Δεν είναι όλοι οι σημερινοί φιλοναζί και ακροδεξιοί αναγκαστικά και ενεργοί αρνητές του Ολοκαυτώματος. Π.χ. υπάρχουν πολλοί χρυσαβγίτες που ούτε καν την έννοια ‘άρνηση Ολοκαυτώματος’ γνωρίζουν. Δυνητικά, ναι, είναι. Και είναι βέβαιον, με τις παρέες που κάνουν και με τις ανοησίες στις οποίες εκτίθενται ψηφιακά κάθε μέρα, η απόσταση μέχρι να γίνουν κι αυτοί ενεργοί αρνητές του Ολοκαυτώματος είναι πολύ μικρή. Αυτό έπρεπε να σημειωθεί, διότι καμιά φορά με τον διάλογο και με την ενδεδειγμένη σωστή χρήση ιστορικών πηγών, ίσως μερικοί να έχουν μια ευκαιρία να μην καταντήσουν περίγελως του κόσμου και αρνητές αποδεδειγμένων αδιαμφισβήτητων ιστορικών γεγονότων. Αν πέσετε πάνω σε κάποιον, ίσως αξίζει μια προσπάθεια να τον προλάβετε πριν κυλιστεί στον αναθεωρητικό βούρκο -άλλη επιλογή δεν υπάρχει, αν θέλουμε να σκοτώσουμε το ναζιστικό τέρας, δυστυχώς, μόνο η ενημέρωση μέσω διαλόγου μας έχει απομείνει.
Ομως, ούτε αυτή είναι η καρδιά του ζητήματος. Το ακόμη πιο σημαντικό με τους αρνητές είναι άλλο:
– Είναι η επίθεση στα θύματα και στους επιζώντες. Είναι η ψυχρή δολοφονική μανία να θέλεις να πληγώσεις κάποιους την ώρα που είναι πιο ευάλωτοι από ποτέ, στο πιο ευαίσθητο θέμα στη ζωή ενός ανθρώπου: Στον χαμό των δικών του προσώπων.
– Είναι η προσπάθεια να μας απογυμνώσουν όλους απ’ την ανθρωπιά μας. Οταν ένας αρνητής σου δείχνει μια φωτογραφία με σκελετωμένους κρατούμενους του Νταχάου ή ανοίγει μια συζήτηση αν φαίνεται το τατουάζ στο χέρι του Elie Wiesel, και προσπαθεί να σε παρασύρει να συζητήσετε αν η φωτογραφία είναι πραγματική ή πειραγμένη, αν η σκιά είναι εκείνη που πρέπει, αν υπάρχουν πρόσωπα με μοντάζ μέσα στην εικόνα, σε πόσο καιρό η μελάνη του τατουάζ φεύγει κ.ο.κ., αυτό που πραγματικά επιδιώκει είναι να σταματήσεις να εστιάζεις στα γεγονότα εκείνα που προκάλεσαν τους σκελετωμένους κρατούμενους και το σφράγισμα των ανθρώπων με τατουάζ, δηλαδή στις ναζιστικές θηριωδίες.
Μην του κάνετε την χάρη (όχι ότι δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε κάθε, μα κάθε ένσταση και ανοησία τους· ασφαλώς και μπορούμε, και με μεγάλη πειθώ και επιστημονικά δεδομένα).
Πείτε του, πρόσωπο με πρόσωπο, ότι γνωρίζετε καλά τι προσπαθεί να επιτύχει: Ο αρνητής του Ολοκαυτώματος όταν αρνείται το έγκλημα, θέλει να συγκαλύψει το έγκλημα, διότι θέλει να εγκωμιάσει το έγκλημα, διότι θέλει να επαναλάβει το έγκλημα.
«Η άρνηση της γενοκτονίας αποτελεί συγκάλυψη της γενοκτονίας, και η άρνηση-συγκάλυψη είναι το τελικό στάδιο της ίδιας της γενοκτονίας, είναι τμήμα του εγκλήματος και είναι έγκλημα η ίδια».
Ή όπως έχει γραφτεί με αφορμή τους αντίστοιχους αρνητές της Σρεμπρένιτσα (‘Οι ιδεολόγοι της αθλιότητας και η αθλιότητα της ιδεολογίας τους: Μια σημείωση για τους αρνητές, υπερασπιστές και απολογητές των εγκληματιών πολέμου, δεξιούς κι αριστερούς‘)
«Πάντα μαζί με τα φασιστικά εγκλήματα, μαζί με τον ναζισμό, τις πρακτικές εθνοκάθαρσης και τα εγκλήματα πολέμου, πάει και η άρνηση όλων αυτών. Διαχρονικά. Στην πραγματικότητα, η άρνηση είναι τμήμα -και μάλιστα πολύ σημαντικό- των ίδιων των εγκλημάτων, είναι έγκλημα η ίδια».
Κάθε γενοκτονία, σύμφωνα με τους ειδικούς και τους θεωρητικούς, έχει 10 διακριτά στάδια (σε παλαιότερη ήταν 8, τώρα επικαροποιήθηκε και είναι 10 στάδια):
Τα 9 είναι αυτά εδώ:
Classification Symbolization Discrimination Dehumanization Organization Polarization Preparation Persecution Extermination …
Βλ. λ.χ. την εργασία του Gregory H. Stanton ‘The Ten Stages of Genocide and Preventing Genocide‘ του 1996, επικαιροποιημένη πρόσφατα, στην οποία περιγράφονται επακριβώς όλα τα στάδια μιας συγκεκριμένης γενοκτονίας, αλλά ισχύει για όλες.
Το δέκατο και τελικό στάδιο της γενοκτονίας είναι «η συγκάλυψη και η άρνηση της ίδιας της γενοκτονίας» …
… Denial
Φαινόμενο που το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά: Οπως ακριβώς συμβαίνει με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, το ίδιο συμβαίνει και με όλες τις άλλες γενοκτονίες, λ.χ. με τη γενοκτονία των Αρμενίων, με τα γεγονότα της Σρεμπρένιτσα, με τη Ρουάντα, με τη Καμπότζη κ.ο.κ.. Κανείς αρνητής καμίας γενοκτονίας δεν ενδιαφέρεται εγκυκλοπαιδικά για την ιστορική ακρίβεια ή για την επιστημονική τεκμηρίωση των γεγονότων. Κανείς, ούτε ένας. Αλλο είναι το πραγματικό κίνητρο των αρνητών, που όλοι μοιράζονται ένα κοινό χαρακτηριστικό: Απέχθεια για τα θύματα και συμπάθεια για τους θύτες.
Και αν το αναλύσει κανείς το θέμα σε βάθος, θα διαπιστώσει τελικά ότι το ενδιαφέρον των αρνητών προκύπτει επειδή πολύ απλά συμφωνούν με τη γενοκτονία. Θέλουν να την εξυμνήσουν στην πραγματικότητα, θέλουν να ξανασυμβεί, δικαιώνουν και συντάσσονται με τις ‘ιδέες’ των θυτών, θεωρούν ότι καλώς συνέβη και λυπούνται που δεν ήταν εκεί να συμμετέχουν κι αυτοί. Επειδή δεν μπορούν να το κάνουν αυτό και να δείξουν ανοιχτά το μίσος τους, προτιμούν την αμφισβήτηση και την άρνηση.
Δηλαδή, εργάζονται για την επανάληψή της, και αυτό είναι το πλέόν σημαντικό.
Στο τέλος όμως το κίνητρο είναι το ίδιο: Ο Αντισημιτισμός τους και η ιδέα πως «οι Εβραίοι το άξιζαν».
Αυτό μπορεί να το καταλάβει κανείς, ακόμα και σε μια συζήτηση σε φόρουμ στο ίντερνετ. Ο αρνητής πάντα, εκτός από την αμφισβήτηση των στοιχείων και των γεγονότων, κάποια στιγμή θα εκφράσει απέχθεια ή και μίσος του για τα θύματα. Ανεπαίσθητα ή έντονα, δεν έχει σημασία, πάντως κάποια στιγμή η αποστροφή του θα φανεί, και μαζί συχνά θα κατηγορήσει τα θύματα και θα ρίξει τις ευθύνες πάνω τους.
Επίσης, το πιθανότερο είναι μετά από μία ή δύο ερωτήσεις, ο αρνητής να αρνηθεί την … άρνησή του και να αρχίζει να σκίζει ιμάτια μετά βδελυγμίας πως αυτός δεν κατηγορεί τα θύματα και πως το ενδιαφέρον του είναι καθαρά ακαδημαϊκό, αλλά όλα αυτά φαίνονται πως είναι προπέτασμα καπνού για να κρυφτεί το βασικό: Το μίσος προς τους Εβραίους.
Το βέβαια, λοιπόν, είναι ότι όλοι οι αρνητές του Ολοκαυτώματος είναι και αντισημίτες και φιλικοί προς τον Ναζισμό ή/και θαυμαστές του Χίτλερ. Ολοι, μηδενός εξαιρουμένου. Υπάρχουν και μερικοί περίεργοι που ισχυρίζονται ότι έχουν εβραϊκή καταγωγή, όπως καναδυο παραγωγοί φιλμ που έκαναν κάτι αναθεωρητικές δουλειές, ή 1-2 Ισραηλινοί πολίτες, αλλά αυτοί μάλλον έχουν τους δικούς τους λόγους και αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Στο μυαλό του αρνητή του Ολοκαυτώματος, οι Εβραίοι είναι μια διαβολική οντότητα, είτε κατά μόνας, είτε συλλογικά, έχουν πάντα άδικο και πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ο απόλυτος εχθρός. Ετσι, ο αρνητής ποτέ δεν θα παραδεχτεί ότι ο λόγος που αρνείται το Ολοκαύτωμα είναι αποκλειστικά και μόνο επειδή στην πραγματικότητα (κρυφά) εγκωμιάζει το Ολοκαύτωμα. Και θέλει να το δει να ξανασυμβαίνει.
Είναι προτιμότερο, λοιπόν, να αντιμετωπίζονται πολιτικά, είναι απλό:
– «Κύριοι, είστε κι εσείς εγκληματίες. Οποιος συγκαλύπτει ένα έγκλημα, είναι κι αυτός τμήμα και άρα αυτουργός του ίδιου του εγκλήματος».
Ή για να φανεί ακόμα περισσότερο το μέγεθος της γελοιότητας, δείξτε στους άλλους συνομιλητές που παρακολουθούν τι πραγματικά λέει ο αρνητής του Ολοκαυτώματος:
– «Το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, είναι μια φάρσα, αλλά ήταν φοβερό και οι Εβραίοι το άξιζαν».
Μην έχετε αμφιβολία. Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από την αλήθεια. Σήμερα, αρχές του 2017, οι τρεις βασικότερες προσωπικότητες του ‘αναθεωρητικού’ Bewegung, οι στυλοβάτες της άρνησης του Ολοκαυτώματος και τα ινδάλματα εκατομμυρίων νεοναζί σε όλον τον κόσμο, σήμερα, όλοι τους παραδέχονται στον ένα ή στον άλλο βαθμό την ήττα τους και το ξεπερασμένο των ιδεών που κάποτε εξέφραζαν. Ο ειδικός των ‘ιστορικών αρχείων’ της ναζιστικής Γερμανίας, ο ό,τι πλησιέστερο σε ‘ακαδημαϊκό» και ο ειδικός (και μάλιστα εβραϊκής καταγωγής) στα ‘τεχνικά’ ζητήματα, όλοι σήμερα με σκυμμένο κεφάλι λένε ότι ‘Ναι, το Ολοκαύτωμα ή κάποιες σημαντικές πτυχές του πράγματι συνέβησαν’ (‘David Irving, Mark Weber, David Cole, all three iconic revisionism cornerstones, more or less, now admit Holocaust happened‘)
Protocols Without Zion 