Θα σας πούμε κάτι που αποκλείεται να ακούσετε οπουδήποτε, και ειδικά από τους όψιμους ισραηλολογούντες και παλαιστινιολογούντες.
Δεν υπάρχει στο διεθνές δίκαιο η έννοια ή κάτι που να ονομάζεται ‘παράνομη κατοχή’
– Το διεθνές δίκαιο δεν έχει κανένα ορισμό για ΄κατοχή’ που γίνεται «νόμιμα» και για ‘κατοχή’ που γίνεται «παράνομα». Η ‘κατοχή‘ είναι απλά μια κατάσταση. Με λίγα λόγια, θα μπορούσαμε να την ορίσουμε ως την κατάληψη, κατάλυση και ‘εκρίζωση’ ενός κράτους από έναν εχθρικό στρατό, ο οποίος, έχοντας καταλάβει το έδαφος και έχοντας στρατιωτικές δυνάμεις παρούσες ανάμεσα στον αντίπαλο πληθυσμό, μπορεί να ελέγχει την επικράτεια, π.χ. έχοντας τη δυνατότητα να διορίζει και να απολύει δημάρχους, π.χ. έχοντας τη δυνατότητα να επιβάλλει τα δικά του δικαστήρια, π.χ. έχοντας τη δυνατότητα να εκδίδει διατάγματα που να αφορούν κάθε πτυχή της ζωής των υποδουλωμένων πολιτών. Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει στην λεγόμενη ‘κατοχή της Παλαιστίνης’.
– Ο ΟΗΕ μπορεί κατά καιρούς να χρησιμοποιεί τον όρο ‘παράνομη κατοχή’, αλλά δεν υπάρχει συνέπεια στον ορισμό του: το Ιράκ κατέλαβε ‘παράνομα’ το Κουβέιτ αλλά οι ΗΠΑ κατέλαβαν το Ιράκ ‘νομίμως’;
– Λέγοντας ότι το Ισραήλ «κατέχει παράνομα» κάποια εδάφη, αυτό είναι μόνο ρητορικό, δεν είναι νομικό (σαν επιχείρημα).
Πολύ απλά μιλώντας, η απόδοση και η μετάφραση της σύγκρουσης στη γλώσσα του διεθνούς νόμου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς τις προσπάθειες διαστρέβλωσης και πλαστογράφησης της Ιστορίας, έχει ως εξής:
– Από την άποψη του διεθνούς δικαίου, όσο οι Παλαιστίνιοι έχουν το δικαίωμα να εργαστούν για να τερματιστεί ‘η κατοχή’ (η οποία ήταν αποτέλεσμα ενός αμυντικού πολέμου από την πλευρά του Ισραήλ, απέναντι σε κράτη και οργανώσεις ορκισμένες στην καταστροφή του), άλλο τόσο έχει και το Ισραήλ δικαίωμα να διατηρεί αυτό το είδος buffer zone απέναντι σε όσους προσπαθούν καθημερινά και με κάθε τρόπο να σκοτώνουν τους πολίτες του. Για να το πούμε απλά, το μικρό εβραϊκό κράτος, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, δεν έχει καμία υποχρέωση να τερματίσει την παρούσα κατάσταση χωρίς ειρηνευτική συμφωνία, που να διασφαλίζει ότι η βία θα τερματιστεί, ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες θα σταματήσουν και ότι τα όπλα και η βία δεν θα είναι επιλογή στο μέλλον για κανέναν.
Αυτά όλα δεν αποτελούν μόνο ερμηνεία της νομικής κατάστασης. Είναι το αναγκαίο συμπέρασμα από τις προσπάθειες του ΟΗΕ για τη δημιουργία κινήτρων κατά της αδικαιολόγητης χρήσης βίας. Είναι επίσης οι συμφωνίες που οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι έχουν υπογράψει (και έχουν καταπατήσει, όπως κάνουν πάντα).
Οι Ισραηλινοί έχουν αποδείξει ότι θέλουν και επιζητούν να ζήσουν με γείτονες τους Παλαιστίνιους, αλλά χωρίς βία. Οι Παλαιστίνιοι;
Διαβάστε:
– Πόσα σχέδια ειρήνευσης και πόσες συμφωνίες έχουν απορρίψει οι Παλαιστίνιοι; Γιατί όλα τα σχέδια λύσεων και οι πρωτοβουλίες έχουν δυτική ή ισραηλινή ή ‘τρίτη’ υπογραφή, και ποτέ παλαιστινιακή; (Οι ερωτήσεις που αρνούνται να απαντήσουν οι ‘αντισιωνιστές’: Palestinian Lessons 101 – Ερώτηση #05
https://protocolswithoutzion.wordpress.com/2018/09/05/palestinians-only-reject-80-peace-offers-05-of-palestinian-lessons/
Θα σας πούμε και κάτι που επίσης αποκλείεται να ακούσετε οπουδήποτε, και ειδικά από τους όψιμους ισραηλολογούντες και παλαιστινιολογούντες.
Ο όρος ‘Occupied Palestinian Territories‘ δεν είναι κυριολεκτικός για τον ΟΗΕ, ούτε έχει κάποια νομική ισχύ. Τα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967 είναι ακόμη διαφιλονικούμενα (Ψήφισμα 242, εικόνα). Μέχρι το 1998 ο ΟΗΕ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε ‘κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη’.
Τι συνέβη το 1967 και τι ακριβώς λέει το Ψήφισμα 242
Μέχρι το 1967, κανείς δεν μιλούσε για ‘κατοχή’, και ο ΟΗΕ άρχισε να χρησιμοποιεί παρεμφερείς φράσεις γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1970 -και μάλιστα, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, μόνο σαν γεωγραφικούς και πολιτικούς όρους, και όχι σαν νομικούς όρους. Δηλαδή, μόνο για να περιγράψει γεωγραφικά κάποια εδάφη -και για λόγους ευκολίας και συνεννόησης.
Συνέχεια →
Protocols Without Zion 