Οι εχθροί των Εβραίων εννοούσαν αυτά που έλεγαν: Όταν οι γενοκτόνοι αντισημίτες τύραννοι σας λένε ποιοι είναι οι στόχοι τους, πιστέψτε τους:

Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα μετά τη σφαγή της 7/10 και την νόμιμη απάντηση του Ισραήλ,

Η 7η Οκτωβρίου θα πρέπει να βάλει τέλος σε κάθε ιδέα για τους «καημένους Παλαιστίνιους«. Η σφαγή εκείνου του πρωινού απαιτούσε χρόνια μαζικής επένδυσης σε μια τρομερή και οχυρωμένη υποδομή τούνελ, χρηματοπιστωτικό και οικονομικό σχεδιασμό, πειθαρχία, στρατηγική και όραμα -αν και διαστροφικού τύπου.

Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι Παλαιστίνιοι έχουν αφιερωθεί τραγικά με μοναδική αφοσίωση σε έναν στόχο: να μην έχει ο εβραϊκός λαός το κράτος του πουθενά στην ιστορική γη του Ισραήλ. Μόλις εγκαθιδρύθηκε αυτό το κράτος, ο στόχος παρέμεινε ο ίδιος, αλλά οι στόχοι μετατοπίστηκαν: ότι ο εβραϊκός λαός δεν θα γνωρίσει ούτε μια μέρα ειρήνης μέχρι να πάψει να υπάρχει η χώρα του.

Η Χαμάς δεν είναι παρά ο πιο βίαιος και επιτυχημένος εκτελεστής του θεμελιώδους παλαιστινιακού στόχου. Σχεδίασαν την επίθεσή τους με πλήρη επίγνωση ότι θα ήταν εξαιρετικά δημοφιλής μεταξύ του λαού τους και ότι θα απολάμβαναν ευρείας υποστήριξης από οποιαδήποτε αντιεβραϊκή ιδεολογία επικρατεί αυτή τη στιγμή.

Τα έργα της Χαμάς: Νεκροί, αιχμάλωτοι, τραυματίες, νεκρά παιδιά, σπίτια καμμένα, ρουκέτες (Hamas freedom fighters: Free Palestine: Operation Al-Aqsa Flood)

---

Αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη. Οι Παλαιστίνιοι πάντα βοηθούνταν και υποστηρίζονταν από κάθε αντιεβραϊκή ιδεολογία του περασμένου αιώνα, είτε ήταν ο ναζισμός στις δεκαετίες του 1930 και 1940, ο παναραβισμός στις δεκαετίες του 1950 και 1960, ο σοβιετικός κομμουνισμός στις δεκαετίες του 1960, 1970 και 1980, ο σουνιτικός τζιχαντιστικός ισλαμισμός στις δεκαετίες του 1990 και στις αρχές του 2000, και τώρα ο σιιτικός τζιχαντιστικός ισλαμισμός και ο ακραίος δυτικός ψευτοπροοδευτισμός, οι οποίοι ήταν πάντα «φιλοπαλαιστινιακοί» μόνο στο βαθμό που οι Παλαιστίνιοι πολεμούσαν το εβραϊκό κράτος.

Και στις 7 Οκτωβρίου, οι Εβραίοι στο Ισραήλ και οι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο ξύπνησαν από τον εφησυχασμό τους και ξαφνιάστηκαν για άλλη μια φορά ότι οι εχθροί τους εννοούσαν αυτά που έλεγαν.

Ώρα για ένα σύντομο μάθημα ιστορίας.

Κάθε ανθρώπινη ζωή στο Αουσβιτς υπολογιζόταν στα 1.630 μάρκα εποχής, ή $10.568 δολάρια του 2019. Ακριβώς.

Ο Eugon Kogon ήταν επιζών του Ολοκαυτώματος. Πριν και μετά τον πόλεμο, ένας αξιοσέβαστος δημοσιογράφος και καλός καθολικός, ένας ειλικρινής αντιναζιστής που φυλακίστηκε για έξι χρόνια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Buchenwald. Ο Kogon, λόγω της μόρφωσης και των δυνατοτήτων του, είχε υποχρεωθεί να δουλεύει συχνά στα γραφεία των στρατοπέδων και να κάνει καθήκοντα γραμματέα, μεταξύ άλλων και στο γραφείο του διαβόητου ναζί επιστήμονα Erwin Ding-Schuler που διεξήγαγε ανθρώπινα πειράματα στο Buchenwald.

Ο Eugon Kogon πιστώνεται ως ο πρώτος ιστορικός που έγραψε λεπτομερώς για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ήδη από το 1946.

Ετσι στο βιβλίο του ‘The State SS‘, που αργότερα ξαναγράφτηκε με τον τίτλο ‘The Theory and Practice of Hell’, 1950, χρησιμοποιώντας δεδομένα και στατιστικά στοιχεία και όλων των ειδών τις πληροφορίες που άκουγε από τις συζητήσεις των αξιωματικών και των στελεχών των στρατοπέδων, κατόρθωσε να μεταγράψει στο χαρτί ίσως την πληρέστερη απάντηση σε ένα καυτό χιτλερικό ερώτημα:

– Τι όφελος μπορεί να έχει η ναζιστική μηχανή από κάθε κρατούμενο/σκλάβο/εργάτη;

Δηλαδή, μπόρεσε να υπολογίσει με μεγάλη ακρίβεια τον ακριβή αριθμό (σε νόμισμα!) που οι Ναζί θεωρούσαν ότι άξιζε κάθε ζωή, Εβραίων κύρια, αλλά και όλων των άλλων.

– «Μη νομίσετε ότι αυτός ο υπολογισμός είναι δικό μου έργο», έγραψε ο Kogon. «Ολα όσα ακολουθούν προέρχονται από πηγές των SS και από τους επικεφαλής του στρατοπέδου συγκέντρωσης, όπως ο Oswald Pohl, που περιφρουρούσε τα μυστικά των στρατοπέδων ένθερμα ενάντια σε κάθε εξωτερική παρέμβαση».

Φωτοτυπία σε plain text από την σχετική σελίδα του βιβλίου του Eugon Kogon.

 

Αυτή η αναφορά έχει μείνει στην βιβλιογραφία σαν ‘SS Rentabilitatsberechnung‘ (Προσοχή: Δεν υπάρχει έγγραφο με τέτοιο όνομα).

Θα το μεταφράζαμε ‘Υπολογισμός κερδοφορίας ανά κρατούμενο‘, ή ‘βάση αποδοτικότητας ανά ανθρώπινο σώμα‘, ή ‘αξία κέρδους ανά ζωή‘.

Η μαζική αξιοποίηση των ανθρώπινων σωμάτων στη βάση της αποδοτικότητας προς όφελος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής είχε ως εξής λοιπόν:

Η εξίσωση ‘Σιωνισμός = Ναζισμός’ από τους αντισημίτες που πιστεύουν ότι δεν είναι αντισημίτες

– ‘Είσαι πράκτορας, για να λες τέτοια πράγματα που συμφέρουν στους Εβραίους, τι άλλο μπορεί να είσαι; Μόνο πράκτορας και ενεργούμενο’.

Είναι εκπληκτκό, αλλά συμβαίνει σχεδόν πάντα: Επισημαίνεις σε κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αριστερός αντισημιτισμός, κι εκείνος δεν ασχολείται καθόλου με την επισήμανση αυτή, αλλά ‘μετακινεί τα γκολποστ’ της συζήτησης ώστε να βρει κάποια άλλη δικαιολογία, να αποφύγει να μιλήσει για την ουσία της υπόθεσης, και απλά να μπορέσει μετά να σε βγάλει πράκτορα. Και σε κατηγορεί και για ‘συκοφάντη που στοχοποιεί και δαιμονοποιεί’ κ.λπ. κ.λπ.

«Οταν λες ‘Θάνατος στο Ισραήλ’ δεν γίνεται να είσαι αντισημίτης», λένε. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν συμβαίνει αυτό; Τυπικό δείγμα αντισημιτικού μίσους από κάποιους οργανικά άσχετους με την Ιστορία και φανατικά αστοιχείωτους. Η ήττα του ναζισμού περνάει από τη διάλυση του Ισραήλ. Κουμμουνιστικά πράγματα. Και ‘αριστερά’.

Εχει όνομα αυτή η τακτική, και θα την δούμε παρακάτω. Πρόκειται για το γνωστό πρόβλημα, που αντιμετωπίζουν όλοι οι αριστεροί αντισημίτες: Πιστεύουν ότι δεν είναι αριστεροί αντισημίτες, απλά και μόνο επειδή αυτοπροσδιορίζονται ως ‘αριστεροί’. Λένε ‘εγώ είμαι αριστερός, άρα εξ ορισμού αντιρατσιστής· πως γίνεται να είμαι αντισημίτης;’

Οι αγαπητοί αριστεροί αντισημίτες (που πιστεύουν ότι δεν είναι αντισημίτες) ας μην διαμαρτύρονται. Δεν είναι λογικό να δυσανασχετεί, -όταν τον λένε αριστερό αντισημίτη- κάποιος που κραυγάζει:

– Θάνατος στο Ισραήλ!!!
– «Μέχρι να αποδοθεί η δικαιοσύνη που είναι η καταστροφή του φυτευτού Ιμπεριαλιστικού ψευδοκράτους Ισραήλ, θα είμαστε αυτοί που θα δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για να το πετύχουμε»!!!

Ας κοιτάξει στον ορισμό του αντισημιτισμού, έναν ορισμό που υιοθετούν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, η ΕυρωΒουλή, η European Union Agency for Fundamental Rights (FRA), η Ευρωπαϊκή Ενωση, η Διεθνής Συμμαχία για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (31 χώρες, μεταξύ τους και η Ελλάδα), η ‘Διακήρυξη της Στοκχόλμης‘, το αρμόδιο γραφείο του ΟΑΣΕ ODIHR (OSCE’s Office for Democratic Institutions and Human Rights), το Στέητ Ντιπάρτμεντ, τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ, η Αγγλική Βουλή, όλα τα σοβαρά Παρατηρητήρια και ΜΚΟ που ασχολούνται με το ζήτημα διεθνώς, οι Εβραϊκές οργανώσεις, τα Εβραϊκά μουσεία και ιδρύματα, και όλες οι Εβραϊκές κοινότητες ανά τον κόσμο, ανάμεσά τους και η Εβραϊκή Κοινότητα Αθηνών, και είναι όμοιος με τον ορισμό της μέχρι πρόσφατα European Monitoring Centre for Racism and Xenophobia EUMC

Το λέει καθαρά, όταν κάποιος αρνείται στους σημερινούς Εβραίους και στην έκφραση της συλλογικής τους οντότητας, δηλαδή το κράτος του Ισραήλ, το δικαίωμα στην ύπαρξη, και μάλιστα συκοφαντώντας το ως ρατσιστικό, είναι αντισημίτης:

– Denying the Jewish people their right to self-determination (e.g. by claiming that the existence of a State of Israel is a racist endeavour).

Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος και η ταινία ‘Denial’ (2016)

– «Το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, είναι μια φάρσα, αλλά ήταν φοβερό και οι Εβραίοι το άξιζαν».

Για όσους τον ξέρουν, ο Dr Nicholas Terry είναι ένας σύγχρονος ήρωας των ψηφιακών καιρών του 21ου αιώνα μας. Ο νεαρός Αγγλος καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Exeter, με ειδικότητα στις σπουδές του Β’ΠΠ και του Ολοκαυτώματος, κάνει ένα τιτάνιο έργο εδώ και πολλά χρόνια, και μάλλον δύσκολα μπορεί να βρεθεί άλλος διανοούμενος που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του, στην Αγγλία σίγουρα, ίσως και παγκοσμίως. Είναι ο άνθρωπος που παρακολουθεί κάθε προσπάθεια των ‘αναθεωρητών‘ -δηλαδή των αρνητών- του Ολοκαυτώματος να βρουν νέα ‘στοιχεία’ (ή να ανακυκλώνουν παλαιότερα με νέες μεθόδους) που να στοιχειοθετούν ότι «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη», και δεν διστάζει να μπαίνει στον βούρκο τους για να τα αποδομεί και να αποδεικνύει σε όλους πόσο μεγάλοι ψεύτες και πλαστογράφοι είναι. Και αυτό, σε επίπεδο συμβάντος, προσώπου, εγγράφου, μαρτυρίας, τεχνικής λεπτομέρειας, -οτιδήποτε.

– New online generation takes up Holocaust denial, Conspiracy theorists are flocking to outlandish websites, warns lecturer, The Guardian, 22/01/2017
https://www.theguardian.com/world/2017/jan/22/online-conspiracy-theories-feed-holocaust-denial

– Holocaust Memorial Day: Why Denouncing Deniers Is More Important Than Ever, The Huffington Post, 27/01/2017
http://www.huffingtonpost.co.uk/entry/holocaust-denial_uk_588a41bbe4b02af0a3d5c594

Σε λίγες μέρες, πρόκειται να κυκλοφορήσεις κι ένα βιβλίο σε επιμέλεια δική του, που βάζει στο στόχαστρο αυτό ακριβώς: την άρνηση του Ολοκαυτώματος.

Ο Dr Terry είναι και άνθρωπος με χιούμορ. Εδώ και χρόνια, έχει σε περίοπτη θέση στο ιστολόγιό του μια ‘πρόκληση προς αρνητές’: Αφορά τις πρώτες φάσεις του Ολοκαυτώματος το 1941-1942, στις ανατολικές περιοχές. Εκεί μεταφέρθηκαν πάνω από 1.400.000 Εβραίοι, οι οποίοι δολοφονήθηκαν όλοι. Οι αρνητές υποστηρίζουν ότι τα στρατόπεδα εκεί ήταν μόνο στρατόπεδα μεταφοράς και όχι στρατόπεδα θανάτου. Αφού λοιπόν οι Εβραίοι ‘απλά μεταφέρθηκαν’, λογικά θα υπάρχουν κάποιοι από το 1,5 εκατομμύριο που τελικά επέζησαν. Ο Dr Terry προσφέρει 4.000$ σε όποιον παρουσιάσει ακλόνητα στοιχεία έστω τεσσάρων κρατουμένων που τελικά δεν πέθαναν. Η πρόκληση στέκει αναπάντητη μέχρι σήμερα, επτά χρόνια μετά.

Οποιος έχει δει την ταινία ‘Denial‘ (2016), με θέμα την δικαστική διαμάχη το 2000, μεταξύ του David Irving απ’τη μια, και της Deborah Lipstadt και του αγγλικού εκδοτικού της οίκου Penguin Books Ltd και τεσσάρων άλλων πωλητών βιβλίων απ’ την άλλη, για το βιβλίο της ‘Denying the Holocaust: The Growing Assault on Truth and Memory‘, εκδόσεις New York Free Press/Penguin, 1993, γνωρίζει ότι η παρανοϊκή θέση «το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ, και είναι ψέμα, μύθος, hoax» δεν διαγράφηκε ποτέ από τη δημόσια σφαίρα, παρά την πρόοδο των ιστορικών σπουδών και τα εκατομμύρια των αποδείξεων που έρχονται συνεχώς στο φως. Είχε πάντα οπαδούς από τότε που ξεκίνησε συστηματικά, κατά τη γνώμη μας τη δεκαετία του 1960· βρήκε μεγαλύτερα ακροατήρια στη δεκαετία του 1990, με την εφεύρεση του ίντερνετ και την ανάπτυξη των ηλεκτρονικών μέσων· και ζει μια νέα ζωή, ίσως την μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη στην Ιστορία, τώρα που μιλάμε, εξαιτίας -ως προς το ‘τεχνικό’ κομμάτι- των κοινωνικών δικτύων, και, εξαιτίας, κατά τη γνώμη μας πάλι, της επιτυχίας των τηλεοπτικών σειρών τύπου CSI.

Ναι, ακούγεται παράξενο, αλλά είναι αλήθεια, και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι οι μάχιμοι υπερασπιστές της αλήθειας στις ψηφιακές λεωφόρους. Φυσικά, δεν είναι μόνο αυτοί οι δύο λόγοι: Υπάρχει κι ένας τρίτος, διαχρονικός και αδιαμφισβήτητος: Ο αντισημιτισμός και το αντιεβραϊκό μίσος, συνήθως συνδυασμένα με τον θαυμασμό στον εθνικοσοσιαλισμό.

Οι πραγματικοί ιστορικοί συχνά αναφέρονται στο συνονθύλευμα ψευτοϊστορικών, νεοναζί, οπαδών θεωριών συνωμοσίας και απλά ηλίθιων που στεγάζονται κάτω από την ταμπέλα ‘αναθεωρητές/ρεβιζιονιστές/αρνητές του Ολοκαυτώματος‘ με τη λέξη ‘Bewegung‘ (στα γερμανικό ‘κίνημα’). Η λέξη χρησιμοποιείται με συγκεκριμένο σκοπό, αφού ‘Bewegung’ ήταν η λέξη που χρησιμοποιούσαν οι χιτλερικοί του NSDAP για το ‘κίνημά’ τους τη δεκαετία του 1920. Σχηματικά, όποιον ρόλο έπαιζε τη δεκαετία του 1990 η Deborah Lipstadt, απέναντι στο μεγαλύτερο μέχρι τότε ‘Bewegung’ αρνητών, με προεξάρχοντες τότε τον αυτοδίδακτο ιστορικό David Irving, τον Mark Weber με το ψευδοακαδημαϊκό Institute of Historical Review και τον (εβραϊκής καταγωγής) ‘ειδικό’ επί των τεχνικών θεμάτων David Cole, τον ίδιο ακριβώς ρόλο παίζει σήμερα ο Dr Terry απέναντι στους αστοιχείωτους και άμυαλους οπαδούς της Alt-Right, τους memes shitlords και τα τρολ που βρίσκονται κυριολεκτικά κατά χιλιάδες στα σχόλια κάθε σχετικής σημαντικής ανάρτησης με θέμα την άρνηση, λ.χ. πάρτε για παράδειγμα τα σχεδόν 5.000 σχόλια κάτω από το τρέηλερ της ταινίας στο Youtube.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Το 1996, ο Irving μήνυσε σε αγγλικό δικαστήριο την Lipstadt και την Penguin, για συκοφαντική δυσφήμιση, διότι τον είχε χαρακτηρίσει, μεταξύ άλλων, ‘αρνητή του ολοκαυτώματος, παραχαράκτη της ιστορίας, ρατσιστή και αντισημίτη‘. Η Lipstadt τον κατηγόρησε ότι διαστρεβλώνει τα ιστορικά στοιχεία για να εξυπηρετήσουν την δική του ιδεολογική ατζέντα, τον αντισημιτισμό του και τις φιλοναζιστικές του πεποιθήσεις. Ο Irving αντέτεινε ότι η (εβραϊκής καταγωγής) Lipstadt είχε ‘συνωμοτήσει’ για να καταστρέψει τη φήμη του και να απειλήσει τον τρόπο που έβγαζε ‘τα προς το ζην του’. Υπόψη, το βιβλίο είχε εκδοθεί το 1993, αλλά ο Irving δεν είχε κάνει μήνυση τότε. Περίμενε μέχρι να εκδοθεί από αγγλικό εκδοτικό οίκο, όπως και έγινε το 1996, και μόνο τότε προχώρησε στη μήνυση. Οι κακές γλώσσες λένε ότι η μήνυση είχε και μια κερδοσκοπική πλευρά, επειδή τότε αντιμετώπιζε πολλά οικονομικά προβλήματα αφού δεν μπορούσε να βρει εκδότη για τα δικά του βιβλία, και είχε ξεκινήσει τον ιδωτικό εκδοτικό οίκο ‘Focal Point’, με χρηματοδότηση από το κοινό, εγχείρημα που δεν πήγε καλά. Αν η μήνυσή του είχε κατατεθεί σε αμερικανικό δικαστήριο, τότε το βάρος της απόδειξης θα έπεφτε στον μηνυτή, ο οποίος θα έπρεπε να αποδείξει όχι μόνο ότι η Lipstadt τον συκοφάντησε και είπε ψέματα, αλλά και ότι το έκανε εσκεμμένα και με πλήρη αδιαφορία για την αλήθεια. Στα βρετανικά δικαστήρια, το βάρος της απόδειξης είναι αντίστροφα: πέφτει στον εναγόμενο, γεγονός που σημαίνει ότι η Lipstadt έπρεπε να αποδείξει ότι οι δηλώσεις της ήταν αληθινές και καλώς χαρακτήρισε τον Irving ‘αρνητή του ολοκαυτώματος, παραχαράκτη της ιστορίας, ρατσιστή και αντισημίτη’. Δεν αναφέρεται στην ταινία, αλλά η Penguin αρνήθηκε εξωδικαστικό διακανονισμό, με τον Irving να ζητάει 500 μόνο λίρες για ηθική βλάβη, τις οποίες θα έδινε σε ίδρυμα παιδιών ΑμΕΑ, όπως είναι, άλλωστε, η μία από τις κόρες του. Με αμοιβαία συμφωνία ενάγοντος και εναγομένου, η υπόθεση κρίθηκε ενώπιον ενός μόνο δικαστή, και όχι από Σώμα Ενόρκων, ενώ ο Irving αποφάσισε να υποστηρίξει την υπόθεση μόνος του, σαν δικηγόρος του εαυτού του, χωρίς άλλους συνηγόρους. Στην τελική του αγόρευση, ο Irving, σε μια στιγμή κούρασης απευθύνθηκε στον δικαστή με την προσφώνηση ‘Mein Fuhrer’. Δεν θα ήταν spoiler, όλοι γνωρίζουν ότι ο Αγγλος αυτοδίδακτος ιστορικός έχασε τελικά την υπόθεση, υπέστη συντριπτική ήττα, κι έτσι με σφραγίδα δικαστηρίου μπορεί κάποιος πλέον να τον αποκαλέσει ‘αρνητή, αντισημίτη, ρατσιστή και φιλοναζί’. Υποχρεώθηκε να πληρώσει εκατομμύρια λίρες για τα έξοδα της δίκης. Οταν το δικαστήριο έμαθε ότι σχεδίαζε να δηλώσει πτώχευση και να κάνει έφεση, τον υποχρέωσε σε άμεση πληρωμή. Το αίτημα για την έφεση δεν έγινε δεκτό.

Ιστορικά, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ‘οι Ναζί ήταν οι πρώτοι αρνητές του Ολοκαυτώματος‘. Π.χ. φρόντισαν να καταστρέψουν όλα τα στοιχεία και όλες τις αποδείξεις της δολοφονικής φρενίτιδας μεταξύ 1941-1944 στα ανατολικά κατεχόμενα εδάφη της Πολωνίας και της ΕΣΣΔ (αλλά και στην Σερβία), στα στρατόπεδα Belzec, Sobibor και Treblinka, συμπεριλαμβανομένων των γεγονότων στο Babi Yar, στην επιχείρηση που έμεινε γνωστή ως ‘Aktion 1005‘. Το 1943, σε μια ομιλία του στους στρατηγούς των SS στο Poznan (Posen), ο Reichsfuhrer των SS Heinrich Himmler προειδοποιεί τους υφισταμένους του και τους διατάζει να κρατήσουν μυστική την επιχείρηση εξόντωσης των Εβραίων και να προσέχουν να μην καταγράφεται τίποτε.

Με την πάροδο του χρόνου, δημιουργήθηκε ένας κώδικας. Οι Γερμανοί είχαν μια κωδικοποιημένη γλώσσα, με μια συγκεκριμένη ορολογία, η οποία, μάλιστα εξελισσόταν όσο περνούσε ο καιρός. Ποτέ δεν μίλησαν για ‘εξόντωση’ ή ‘θανάτωση’. Στα έγγραφά τους και σε όλες τις κρατικές και στρατιωτικές διαταγές, πάντοτε μιλούσαν για ‘ειδική μεταχείριση’, ‘ειδική δράση’ ή ‘εκκένωση’ κ.ο.κ. Ενας λόγος για αυτή την πολύ σαφή πολιτική ήταν πως όταν μαθεύτηκε το πρόγραμμα εξόντωσης 70.000 τουλάχιστον ΑμΕΑ ‘Aktion T4‘, υπήρξαν αντιδράσεις και κατακραυγή, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της χώρας, και η ηγεσία των Ναζί δεν ήθελε να επαναληφθούν αυτές και με την ‘Τελική Λύση‘. Λέξεις όπως ‘θάλαμος αερίων’ και ‘θάνατος μέσω δηλητηρίασης’ κ.λπ. ήταν απαγορευμένες και δεν έπρεπε επ’ ουδενί να χρησιμοποιηθούν. Ωστόσο, υπήρξαν κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις σε αυτή την τακτική, κυρίως διότι στην κατασκευή και στην τροφοδοσία των θαλάμων αερίων εμπλέκονταν πολλοί φορείς και άνθρωποι. Ετσι, σε μια επιστολή 29/01/1943, από τον λοχαγό του αρχιτεκτονικού γραφείου των SS Karl Bischoff προς τον συνταγματάρχη των SS Hans Kammler, σχετική με την πρόοδο που είχε σημειωθεί στις εργασίες στο Krematorium II, υπάρχει η λέξη ‘Vergasungskeller‘, η οποία περιγράφει ακριβώς το ‘κελάρι αερίου’, ‘gassing cellar’, δηλαδή έναν ανθρωποκτόνο θάλαμο αερίων. Αυτό ήταν ένα μικρό λάθος που όχι μόνο αποδεικνύει ότι υπήρχε θάλαμος αερίων στο Krema ΙΙ, αλλά ότι ο λοχαγός αρχιτέκτονας Bischoff ήξερε ακριβώς για ποια δουλειά ήταν αυτή η κατασκευή.

Οι Ναζί, λοιπόν, ήταν οι πρώτοι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Επειδή αρνήθηκαν ακόμη και στους εαυτούς τους ότι η βιομηχανική εξόντωση εκατομμυρίων θυμάτων ήταν μια πραγματικότητα και συνέβαινε. Ο αρνητισμός εμφανίστηκε ακριβώς την επόμενη μέρα από την λήξη του Β’ΠΠ. Για την πορεία του Bewegung στην Ευρώπη μέχρι τη δίκη Irving-Lipstadt, δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαιτέρως. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί αρκετά ικανοποιητικά από τον Ιό:

Οι αντισημίτες της προόδου

«Η άρνηση του Ολοκαυτώματος ως στράτευση σε έναν απροκάλυπτο αντισημιτισμό συνδέεται ιστορικά με τη φιλοναζιστική ακροδεξιά. Στην πορεία ωστόσο της συγκρότησης αυτού του ρεύματος υπήρξαν ορισμένες περιπτώσεις ατόμων αριστερής προέλευσης που υιοθέτησαν τις απόψεις των αρνητιστών ισχυριζόμενοι ότι η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος δεν συνεπάγεται αυτόματα την πολιτική τους μετατόπιση. Στην πραγματικότητα όμως, όλοι οι ‘αριστεροί’ αρνητιστές σχετίστηκαν στενά με τις νεοναζιστικές ομάδες και τις εκδόσεις τους, ενώ χρησιμοποίησαν στο έπακρο τις διεθνείς τους διασυνδέσεις.
Ο αρνητισμός εμφανίστηκε την επαύριο της λήξης του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και στηρίχθηκε εξαρχής σε ένα αναπόδεικτο αξίωμα: ο εθνικοσοσιαλισμός ουδέποτε επιδίωξε τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων, ενώ το Ολοκαύτωμα συνιστά μια γιγαντιαία πολιτικό-οικονομική παραχάραξη της ιστορίας καθοδηγούμενη από το κράτος του Ισραήλ. Στη Γαλλία, οι απόψεις αυτές διατυπώθηκαν για πρώτη φορά προς το τέλος της δεκαετίας του ’40 από τον φιλοναζιστή Μορίς Μπαρντές, ο οποίος υποστήριξε ότι οι νικητές επιβάλλουν τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα και ότι το μοναδικό σφάλμα της Γερμανίας υπήρξε ότι έχασε τον πόλεμο. Περιθωριακές σε μια κοινωνία που διατηρούσε ακόμη έντονα τα αντιφασιστικά ανακλαστικά της, οι θέσεις αυτές θα αποκτούσαν στη Γαλλία μεγαλύτερο ακροατήριο κατά τη δεκαετία του ’50. Στη διαδικασία αυτή σημαντικός υπήρξε ο ρόλος του Πολ Ρασινιέ, παλιού στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος και κρατούμενου των ναζιστικών στρατοπέδων. Ξεκινώντας από την ‘απομυθοποίηση’ της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο Ρασινιέ προχώρησε στη σταδιακή αμφισβήτηση των δεδομένων του Ολοκαυτώματος: οι θάλαμοι αερίων ήταν λιγότεροι από ό,τι πιστεύεται, τα θύματα της γενοκτονίας δεν έφθασαν ποτέ τα έξι εκατομμύρια, ο πόλεμος υπήρξε αποτέλεσμα συνωμοσίας εμπόρων όπλων και σκοτεινών ομάδων αποτελούμενων από μασόνους και Εβραίους. Σύντομα, ο ‘αριστερός’ Ρασινιέ θα συνδεόταν στενά με τους γαλλικούς και γερμανικούς νεοναζιστικούς κύκλους και τα έντυπά τους. Από το 1955 μάλιστα επέλεξε ως εκδότη του τον Μορίς Μπαρντές, τον άνθρωπο που το 1967 θα εκφωνούσε και τον επικήδειό του.
Η επόμενη φουρνιά αρνητιστών (ο Ελβετός Ζ. Αμοντρίζ, ο Γάλλος Ροκ, κ.ά.) ήταν άτομα συνδεδεμένα εξαρχής με τον ευρωπαϊκό νεοναζισμό. Να ξεχωρίσουμε τον Γερμανό Τις Κριστόφερσεν, έναν παλιό στρατιώτη των Ες-Ες που υπηρέτησε στο Αουσβιτς και μετά τον πόλεμο εμφανίστηκε ως δημοσιογράφος: Το βιβλίο του ‘Το ψέμα του Αουσβιτς’ κυκλοφόρησε το 1973, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και πούλησε ένα με δύο εκατομμύρια αντίτυπα, αποτελώντας την κύρια ‘πηγή’ των μεταγενέστερων αρνητιστών. Λίγο αργότερα θα εμφανιζόταν ο Γάλλος Φορισόν, ειδικός σε θέματα λογοτεχνίας, ο οποίος ομολόγησε κάποτε ότι άρχισε να ασχολείται με τους θαλάμους αερίων μόλις διάβασε το έργο του Ρασινιέ. ‘Αριστερός’ ή ‘απολιτικός’ -κατά δική του πάντοτε δήλωση-. ο Φορισόν έμελλε σύντομα να αποκτήσει φήμη ‘εμπειρογνώμονα’ και να αποδεχθεί πάμπολλες προσκλήσεις από ακροδεξιά και νεοναζιστικά κόμματα της Γερμανίας, της Ελβετίας και της Σουηδίας.
Αντίστοιχες υπήρξαν οι εκλεκτικές πολιτικές συγγένειες και των λοιπών αρνητιστών που εμφανίστηκαν προς το τέλος της δεκαετίας του ’70: του Αμερικανού Αρθουρ Μπουτς, καθηγητή πληροφορικής, το βιβλίο του οποίου (‘Η απάτη του 20ού αιώνα’, 1976) εκδόθηκε στις ΗΠΑ και κυκλοφόρησε στη Βρετανία από τις εκδόσεις του ‘Εθνικού Μετώπου’ του Γερμανού Βίλχελμ Στέγκλιχ (‘Ο μύθος του Αουσβιτς’, 1979) που συνδέεται άμεσα με τη μεταπολεμική γερμανική ακροδεξιά του Αυστραλού Τζον Μπένετ που ξεκίνησε από το Συμβούλιο Κοινωνικών Δικαιωμάτων της χώρας του για να καταλήξει σύμμαχος της αυστραλιανής ακροδεξιάς του Βρετανού Ρίτσαρντ Χάργουντ, συγγραφέα της μπροσούρας ‘Πέθαναν πράγματι έξι εκατομμύρια;’ (1974), ο οποίος αργότερα ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού του ‘Εθνικού Μετώπου’ του γερμανικής καταγωγής Ερνστ Τσίντελ που εγκαταστάθηκε στον Καναδά, όπου συνεργάστηκε με αντισημιτικά έντυπα και υπήρξε συνιδρυτής της ομάδας ‘Λευκή Δύναμη’. Ο Φορισόν και ο πρώην Ες-Ες Κριστόφερσεν υπήρξαν οι βασικοί μάρτυρες που κάλεσε να τον υπερασπιστούν, όταν κατηγορήθηκε από μια παλιά κρατούμενη ότι ‘διαδίδει ψευδείς πληροφορίες που διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα’. Εκτός των λοιπών σχετικών δραστηριοτήτων του, ο Τσίντελ είναι και χρηματοδότης των γερμανικών νεοναζιστικών ομάδων.
Η πιο πρόσφατη (αλλά ολιγάριθμη) γενιά αρνητιστών στη Γαλλία και την Ιταλία προέρχεται από τα κινήματα του ’68. Ο Πιερ Γκιγιόμ είναι ο χαρακτηριστικότερος ίσως εκπρόσωπος αυτής της τάσης: γνώρισε από νωρίς τα γραπτά του Ρασινιέ κι αργότερα επηρεάστηκε ιδιαίτερα από το έργο του Φορισόν. Στην ίδια ομάδα μπορεί να ενταχθεί και ο Σερζ Τιόν, καθώς και ο Αλέν Γκιγιονέ. Ο Γκιγιονέ αυτοχαρακτηρίζεται ακροαριστερός αλλά είναι ένας φανατικός αντισημίτης και υπήρξε ο μοναδικός έως σήμερα Γάλλος που καταδικάστηκε για τα κείμενά του σε μη εξαγοράσιμη ποινή φυλάκισης. Στο κλίμα αυτό, η έκδοση του βιβλίου του Ροζέ Γκαροντί από τον οίκο ‘La vieille Taupe’ δεν αποτέλεσε έκπληξη: πρώην ακροαριστερές, οι εκδόσεις αυτές είναι από καιρό βήμα νεοναζιστικών και ρατσιστικών απόψεων».

Αξίζει, όμως, να ρίξουμε μια ματια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εκεί, λοιπόν, το 1955 ένας ακροδεξιός ρατσιστής, ο Willis Carto ίδρυσε μια σημαντική φασιστική οργάνωση, με το όνομα ‘Liberty Lobby‘. Από την πρώτη στιγμή, και μέχρι την πτώχευσή της το 2001 όταν συγκρούστηκε με το ψευδοακαδημαϊκό Institute of Historical Review του αρνητή Mark Weber που είδαμε προηγουμένως, η Liberty Lobby τασσόταν υπέρ ενός ‘φυλετικά αγνού’ αμερικανικού κράτους, και, ασφαλώς, κατηγορούσε τους Εβραίους για όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ΗΠΑ και ο κόσμος ολόκληρος. Ο Carto είχε σχέσεις και βρισκόταν πίσω από σχεδόν όλα τα ακροδεξιά σημαντικά μορφώματα των ΗΠΑ, συμπεριλβανομένου και της National Alliance του William Pierce, ο οποίος ήταν καλεσμένος της ναζιστικής συμμορίας Χρυσή Αυγή το 2000, βλ. σχετικά «Ο ακροδεξιός δολοφόνος της Αγγλίδας βουλευτίνας Jo Cox, οι σχέσεις του με την National Alliance του William Pierce κι ένα μυστικό ‘πανευρωπαϊκό συνέδριο’ της Χρυσής Αυγής το 1998»

Η Liberty Lobby άρχισε να δημοσιεύει συστηματικά υλικό άρνησης του Ολοκαυτώματος από το 1969. Ο Carto το 1975 προχώρησε στην έκδοση του ‘Spotlight‘, ένα σκληρό αντισημιτικό ρατσιστικό έντυπο, διοργάνωσε το πρώτο ψευδοακαδημαϊκό ‘συνέδριο’ αρνητών, και αργότερα συνεργάστηκε με το Institute of Historical Review, δημοσιεύοντας θεωρίας συνωμοσίας και ‘ρεβιζιονιστικό’ υλικό, έχοντας πάντα στο στόχαστρο ‘τους Σιωνιστές’. Το 1993 ήρθαν σε ρήξη με τους επικεφαλής του Ινστιτούτου διότι ο Carto, σύμφωνα με την ετυμηγορία της δίκης που έχασε οκτώ χρόνια αργότερα, έκλεβε εν ψυχρώ από τους λογαριασμούς του IHR και επιδιδόταν σε μια σειρά από άλλες απάτες. Οταν το IHR έτρεξε την διαβόητη καμπάνια του ‘Προσφέρουμε 50.000$ σε όποιον μας φέρει αποδείξεις ότι έστω και ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε σε θάλαμο αερίων από τους Ναζί‘, και ο επιζών Mel Mermelstein τους πήγε στα δικαστήρια (και δικαιώθηκε) επειδή αθέτησαν τον λόγο τους, ο Carto μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού ‘Radio Free America’ που είχε ιδρύσει στο μεταξύ, βλέποντας ότι η δίκη εξελισσόταν σε Βατερλό, αποφάσισε να προωθήσει μια πιο σκληρή αντισημιτική ατζέντα, και σαν πρώτο βήμα προχώρησε στο να αναλάβει πραξικοπηματικά την διεύθυνση του ψευτοεπιστημονικού περιοδικού του IHR ‘Journal of Historical Review’. Λόγω πολλών άλλων οικονομικών διαφορών με το IHR, της τάξης των δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, οι πρώην φίλοι και συνεργάτες κατέληξαν στα δικαστήρια, ο Carto έχασε, και για να αποφύγει όλες τις δυσάρεστες επιπτώσεις, κήρυξε πτώχευση σε όλους τους οργανισμούς του. Πρόλαβε όμως να μετονομάσει το ‘Spotlight’ σε ‘American Free Press‘, ένα έντυπο που κυκλοφορεί ακόμα, εκδίδει και ‘βιβλία’ συνωμοσιολογικού και συναφούς περιεχομένου, στην ίδια σκληρή ρατσιστική, αντισημιτική και φασιστική γραμμή, και έχει καταχωρηθεί σαν ‘Hate group’ από το SPLC, ενώ βρίσκεται και στο ραντάρ της ADL

Ο Andrew Anglin με μπλουζάκι της ΧΑ, καλεσμένος στις κιτς γιορτές τους στις Θερμοπύλες, τον Ιούλιο του 2013. Λογικά, μετά ο Μάστορας θα τον πήγε βόλτα, για να πουν μαζί, όπως συνηθίζουν: «Η συναγωγή θα γίνει ένα ωραίο δημόσιο αποχωρητήριο»

 

Για ποιο λόγο μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;

Der Ewige Jude (Ο αιώνιος Εβραίος), 1940

Το 1940, υπό την εποπτεία του υπουργού προπαγάνδας των Ναζί, Γιόζεφ Γκέμπελς (Joseph Goebbels), γυρίστηκε η ταινία ‘Ο Αιώνιος Εβραίος’, ένα αντισημιτικό προπαγανδιστικό φιλμ που διαφημίστηκε ως ‘ντοκιμαντέρ’. Ως σκηνοθέτης υπέγραφε ο Fritz Hippler, ως σεναριογράφος ο Eberhard Taubert. Η ταινία ήταν κυρίως προϊόν της εξαιρετικά επινοητικής (ειδικά όταν επρόκειτο για την καλλιέργεια απενοχοποιημένου μίσους) φαντασίας του Γκέμπελς, αλλά η τελική μορφή της ταινίας είχε την έγκριση του ίδιου του Χίτλερ, ο οποίος είδε τις τελικές εκδοχές και έδωσε οδηγίες για το οριστικό αποτέλεσμα. Η ταινία είναι ένα ατελείωτο κακότεχνο ψηφιδωτό από ψέματα, συκοφαντίες, διαστρεβλωμένα και παραπλανητικά στοιχεία, ψευδοεπιστημονικούς ισχυρισμούς, στερεότυπα, κατασκευές, μέχρι καθαρές ανοησίες (λ.χ. χαρακτηρίζει τον Αϊνστάιν ‘ψευδοεπιστήμονα’) συν ορισμένες σκηνές από παλαιότερες … ταινίες μυθοπλασίας που χρησιμοποιούνται σαν αποδείξεις. Το τελικό αποτέλεσμα, με τις λήψεις των Ναζί προπαγανδιστών από τα ‘γκέτο της ανατολής’, διεκδικεί το κύρος των χειροπιαστών αποδείξεων για τον χαρακτήρα και την δράση του εβραϊκού λαού: Οι εικόνες και το μοντάζ είναι διευθετημένα με τέτοιον τρόπο ώστε να δίνουν την ψευδαίσθηση πως πρόκειται για ντοκιμαντέρ, δηλαδή για αυθεντικές, αβίαστες λήψεις, αν και στον σημερινό θεατή, με την σύγχρονη κινηματογραφική εμπειρία, είναι κάτι παραπάνω από προφανές πως η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι από τα πριν διαμορφωμένες και κακότεχνα σκηνοθετημένες. Οι Ναζί πίστευαν ότι οι εικόνες τους «θα μιλούσαν από μόνες τους», βασιζόμενοι, βέβαια, και στα συνοδευτικά σχόλια του Ναζί αφηγητή, όμως το αποτέλεσμα τους διαψεύδει πανηγυρικά.

Στο βίντεο, η ταινία με αγγλικούς υπότιτλους.

Η ταινία προβλήθηκε το 1940 στις κινηματογραφικές αίθουσες της ναζιστικής Γερμανίας. Η πρεμιέρα του έγινε στις 28 Νοεμβρίου του 1940 στο UFA-Palast am Zoo του Βερολίνου, χωρητικότητας 2.300 θέσεων. Από τις 1.100 περίπου ταινίες που συνολικά παρήγαγε, την περίοδο 1933-1945, η ελεγχόμενη από τους Ναζί γερμανική βιομηχανία κινηματογράφου, είναι μία από τις τρεις ανοιχτά αντισημιτικού περιεχομένου (οι άλλες δύο ήταν επίσης το 1940, οι ‘Jud Suss’, ‘Suss ο Εβραίος’ και ‘Die Rothschilds’, ‘Οι Ρόθτσιλντ’ ή ‘The Rothschilds’ Shares in Waterloo’), και η μόνη που προαναγγέλλει σχεδόν ευθέως τη γενοκτονία των Εβραίων.