Μια σημείωση για τον Αντισημιτισμό (About)

– Αντισιωνισμός είναι ο ρατσισμός που προσποιείται ότι είναι πολιτική.

– «Αντισημίτες είναι όσοι θέλουν να εξοντώσουν όλους τους Εβραίους και ευχαρίστως θα τους έστελναν οι ίδιοι τους στα κρεματόρια. Αντισιωνιστές είναι απλά όσοι θέλουν κάποιον άλλο να κάνει τη δουλειά και να τους στείλει στα κρεματόρια».

Βρισκόσαστε σε ένα ιστολόγιο που φτιάχτηκε με σκοπό να μας βοηθήσει όλους να κατανοήσουμε το σύγχρονο αντιεβραϊκό μίσος. Αλλά έχουμε κι έναν ακόμη στόχο: Να δείξουμε τους λόγους εκείνους για τους οποίους οι σύγχρονοι αντισημίτες είναι πεπεισμένοι ότι δεν είναι αντισημίτες. Το σκεπτικό μας είναι απλό, και μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση ‘Το μίσος που ξεκινά με τους Εβραίους δεν τελειώνει ποτέ με τους Εβραίους‘.

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ) της Ελλάδας εκδίδει από το 1977 ένα περιοδικό, τα ‘Χρονικά‘ [*]. Το περιοδικό αυτό ξεκίνησε να κυκλοφορεί σε μηνιαία βάση, είναι έντυπο, ασφαλώς, και στέλνεται δωρεάν σε συνδρομητές, έτσι ώστε οι ανά την Ελλάδα κοινότητες και τα μέλη τους να ενημερώνονται για τα θέματα που απασχολούν την Ελληνική Εβραϊκή μειονότητα των λίγων χιλιάδων ανθρώπων που έχουν απομείνει στη χώρα μας μετά το Ολοκαύτωμα, τον ‘Διωγμό’. Το περιοδικό κυκλοφορούσε σαν μηνιαίο για αρκετά χρόνια. Κατόπιν, έγινε διμηναίο. Με το ξέσπασμα της κρίσης έγινε τριμηνιαίο και τώρα που μιλάμε κυκλοφορεί μόνο μία ή δύο φορές το χρόνο. Μάλιστα, κάποια πρόσφατα τεύχη δεν τυπώθηκαν καν σε χαρτί και κυκλοφόρησαν μόνο σε ψηφιακή μορφή.
Σημειώνουμε αυτό το γεγονός, διότι από μόνο του φτάνει για να καταρρίψει το αντισημιτικό στερεότυπο των ‘πλούσιων Εβραίων που ελέγχουν τον κόσμο’. Ολόκληροι ‘Σοφοί της Σιών’ με τόση δύναμη και τόση επιρροή παγκοσμίως, και δεν μπορούν να εξασφαλίσουν λίγες χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα ώστε το ‘ελληνικό τμήμα’ τους να μπορεί να εκδίδει το περιοδικό χωρίς προβλήματα;
Και όμως, αυτή είναι η αλήθεια, -δεν μπορούν.
Οταν πριν λίγο καιρό, το καλοκαίρι του 2014, το γεγονός αυτό αναφέρθηκε σε ψηφιακά φόρουμ συζητήσεων στο διαδίκτυο, από κάτω υπήρχαν δύο εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχόλια:

Το πρώτο, από έναν ακροδεξιό ‘ελληνόψυχο πατριώτη’ έλεγε επί λέξει:

– «Σιγά μην τους πιστέψουμε. Αυτά κάνουν πάντα οι Εβραίοι. Κρύβουν τα λεφτά τους για να μπορούν να κλαίγονται και να ζητάνε παραπάνω».

Και το δεύτερο, από κάποιον προφανώς ‘αριστερό αντιιμπεριαλιστή’ έλεγε (θυμίζουμε, ήταν η εποχή των συγκρούσεων στη Γάζα):

– «Που να τους περισσέψουν; Τα δίνουν όλα τώρα για να σκοτώνουν παιδιά στη Γάζα και να γενοκτονούν τους Παλαιστίνιους».

Οι διάλογοι αυτοί είναι κυριολεκτικά συλλεκτικοί. Σε δύο γραμμές δείχνουν όλη την ελληνική -και όχι μόνο ελληνική- αντισημιτική παθολογία, από δεξιά κι αριστερά, με όλα τα στερεότυπα, οι πλούσιοι φιλάργυροι Εβραίοι που μαζεύουν χρήματα, που πάντα εξαπατούν, που κρύβονται πίσω απ’ όλα, που αποτελούν κράτος εν κράτει στις κοινωνίες που τους φιλοξενούν κ.ο.κ. -και φυσικά, ο λίβελος του αίματος σε νέα, μοντέρνα εκδοχή. Και δείχνουν με απόλυτα ακριβή τρόπο τα κοινά χαρακτηριστικά δεξιού και αριστερού αντισημιτισμού, αλλά και την εξής διαφορά:

Οι δεξιοί και ακροδεξιοί αντισημίτες αρέσκονται να επικεντρώνουν στα ‘ύπουλα εβραϊκά γονίδια’, στον ‘κακό εβραϊκό χαρακτήρα’, ενώ οι αριστεροί αντισημίτες εστιάζουν περισσότερο στα ‘ύπουλα εβραϊκά κίνητρα’, χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο.

Βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα. Από την αυγή της αστικής νεωτερικότητας, περίπου τότε που οι Εβραίοι εκδιώχτηκαν από την Ιβηρική χερσόνησο, μέχρι το λυκόφως της, το Αουσβιτς και τον «εθνικοσοσιαλισμό [που] δεν είναι άλλο από εφαρμοσμένη βιολογία» σύμφωνα με τον ορισμό του Goebbels, ο αντισημιτισμός, η ιουδαιοφοβία, το αντιεβραϊκό μίσος, είναι εδώ, παρόντα -και ο πολιτισμός μας δεν κατάφερε ακόμα να τα αποβάλλει.

«Αντισημιτισμός είναι η ρατσιστική αρχή που μετασχηματίζει την εβραϊκή φυλή σε αναφομοίωτη και άρα επικίνδυνη φυλή» (Πιερ Αντρέ Ταγκιέφ).

Αντισημιτισμός είναι και το μίσος για τους Εβραίους (όχι αναγκαστικά για κάτι που έκαναν, όχι αναγκαστικά για τις πράξεις τους αλλά) γι’ αυτό ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, γι’ αυτό που έτυχε να γεννηθούν, δηλαδή για την εβραϊκή τους ταυτότητα και μόνο, και μάλιστα σε τέτοιο σημείο, ώστε να ‘δικαιολογείται’ ακόμα και η εξόντωσή τους, ήτοι η εξόντωση «των υπανθρώπων», επειδή «και μόνο που υπάρχουν, μολύνουν το ανθρώπινο είδος ή αποτελούν κίνδυνο για τη ράτσα» (βλ. και τη σχετική έννοια του Aufartung).
Είναι, επίσης, η κορωνίδα όλων των ρατσισμών επειδή είναι εκείνος ο ρατσισμός που ‘ετοιμάζει’ πιο εύκολα (σε σχέση με τους άλλους ρατσισμούς) μαζικούς τάφους και στρατόπεδα εξόντωσης.

Οταν πιστεύει κανείς ότι για τα δεινά του φταίει ‘ο άλλος’ και ότι θα απελευθερωθεί απ’ την κακή του μοίρα εξοντώνοντας τον, τότε έχει περάσει την κόκκινη γραμμή, ειδικά όταν αυτός ‘ο άλλος’ είναι ‘ο Εβραίος’, ο Νο 1 ύποπτος για όλες τις συμφορές και τις καταστροφές, ήδη πολύ πριν τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση.

Ο λίβελος του αίματος κατά τον Μεσαίωνα: Εβραίοι στην Ουγγαρία ανοίγουν τις φλέβες μικρού παιδιού και πίνουν το αίμα του. Σκίτσο από την Πολωνία.

 

Με ή χωρίς το ‘βιολογικό κριτήριο‘ για τους Εβραίους, από το αναγκαστικό τους βάφτισμα-προσηλυτισμό-αποδοχή της χριστιανικής ομολογίας μέχρι τους φυλετικούς νόμους της Νυρεμβέργης, μια σειρά από νέες λέξεις που συνδέονται με διαδικασίες που αφορούσαν τον εντοπισμό των Εβραίων, και στη συνέχεια τον αποκλεισμό, ή και τον εκτοπισμό, τη δίωξη, τον εγκλεισμό (σε γκέτο) ή και την εξόντωση των Εβραίων έχουν προστεθεί στο λεξιλόγιο του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού:
Οι ‘θεολογικές διενέξεις’, ο αναγκαστικός προσηλυτισμός, η Ιερά Εξέταση, οι νόμοι για την κρυφή λατρεία της παλιάς θρησκείας και τα ‘Estatutos de limpieza de sangre’, οι μαζικές απελάσεις, οι τελετές ‘auto da fe’, γκέτο, πογκρόμ, και τέλος, Ολοκαύτωμα, όλες αυτές οι λέξεις είναι γραμμένες με εβραϊκό αίμα και εβραϊκά δάκρυα

Δεν είμαστε στη δεκαετία του 1930 -αν και όπως είχε προειδοποιήσει ο Μαξ Χορκχάϊμερ «όποιος θέλει να εξηγήσει τον αντισημιτισμό είναι υποχρεωμένος να αναφερθεί στον εθνικοσοσιαλισμό». Ο μοντέρνος αντισημιτισμός δεν είναι απλώς κάποια κατάλοιπα προνεωτερικών θρησκευτικών προκαταλήψεων ή της μεσαιωνικής ιουδαιοφοβίας. Δεν είναι απλά το σημαντικότερο συστατικό κάθε θεωρίας συνωμοσίας. Δεν είναι μόνο ο φόβος για τον ‘Αλλο’ και τον ‘διαφορετικό’.

Αν και η λέξη απαντάται μόνο από το 1879 και μετά, η προκατάληψη (και η δύναμη και η εξουσία που την συνοδεύουν) είναι πολύ παλαιότερες. Αντισημιτισμός είναι μια βαθιά ριζωμένη Ευρωπαϊκή φαντασίωση για τους Εβραίους ‘ως Εβραίοι’. Είτε θεωρούνται φυλή, θρησκεία, έθνος ή εθνική ομάδα, και ανεξάρτητα αν η προκατάληψη προέρχεται από τη δεξιά ή από την αριστερά, η εικόνα του ‘Εβραίου’ είναι σχεδόν παντού η ίδια. Για έναν αντισημίτη, οι Εβραίοι είναι ένας λαός που ξεχωρίζει, όχι μόνο λόγω των εθίμων τους, αλλά λόγω του ‘συλλογικού τους χαρακτήρα’. Ή, ορθότερα, λόγω της αντίληψης που οι άλλοι έχουν γι’ αυτόν τον ‘συλλογικό χαρακτήρα’. Ο Εβραίος είναι αλαζόνας, μυστικοπαθής, πονηρός, πάντα ψάχνει τρόπους για να σε ξεγελάσει και να αποκομίσει κέρδος. Είναι πιστοί μόνο στους δικούς τους, και όπου και αν πηγαίνουν σχηματίζουν ένα ‘κράτος εν κράτει’, καιροφυλακτούν στις κοινωνίες στις οποίες κατοικούν για να τις διαβρώσουν και να τις κυριεύσουν εκ των έσω. Αν και πρόκειται για ‘κατώτερης ποιότητας’ ράτσα, μυστηριωδώς είναι πάρα πολύ ισχυροί, και πίσω από τις κουρτίνες το αόρατο χέρι τους ελέγχει τις τράπεζες, τα μέσα ενημέρωσης, όλους τους θεσμούς των σύγχρονων κοινωνιών, ακόμη και τις κυβερνήσεις. Θα τις σύρουν ακόμη και σε πόλεμο, εάν αυτό βολεύει στους σκοπούς τους. Φυσικά, -είναι εγγενές χαρακτηριστικό τους αυτό-, σκοπός τους πάντα είναι το οικονομικό όφελος, και συνεπώς βρίσκονται πίσω από όλες τις καταστροφές και τις τραγωδίες, με αγαπημένη τους συνήθεια να βάζουν τα κράτη να πολεμάνε μεταξύ τους ενώ αυτοί επωφελούνται αιμορραγώντας οικονομικά και τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, πάντα. Αυτή είναι η εικόνα του ‘Εβραίου’, που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά.

Ο αντισημιτισμός δεν είναι μια απλή προκατάληψη συγκρίσιμη με άλλες προκαταλήψεις, αλλά είναι περισσότερο ένα σύνολο ιδεών και ένας τρόπος θέασης του κόσμου -φτάνει να γίνει κοσμοθεωρία- που έχει μοναδική απήχηση σε όλο το πολιτικό φάσμα και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, και συνεπώς πολιτική εφαρμογή. Αρκετοί φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι έχουν εξηγήσει πολύ ικανοποιητικά όχι μόνο την διάκριση μεταξύ ‘κανονικής’ προκατάληψη προς τους Εβραίους και της ‘μοναδικής δύναμης’ του αντισημιτισμού, αλλά και τη θεμελιώδη έως θεσμική συμβολή του στις ιδρυτικές ιδέες των δυτικών, χριστιανικών κοινωνιών. Ομοίως, ο κεντρικός ρόλος του αντισημιτισμού στις θεωρίες συνωμοσίας είναι ζωτικής σημασίας για την απήχησή του σήμερα, και τον διαφοροποιεί σημαντικά από οποιαδήποτε άλλη απλή προκατάληψη προς τον ‘Αλλο’. Αυτό το είδος αντισημιτισμού είναι ίσως συχνότερο στην Αριστερά, και διακρίνεται έντονα από τη φυσική απέχθεια κατά των Εβραίων που χαρακτηρίζει την ακροδεξιά -όμως αυτό το τελευταίο θα το αναλύσουμε διεξοδικότερα μέσα από την ροή των αναρτήσεων στο εγγύς μέλλον.

Οταν αυτή η φαντασίωση και αυτές οι ψευδείς ισχυρισμοί προβάλλονται επάνω στο Ισραήλ, διότι είναι εβραϊκό κράτος, ή επάνω στον Σιωνισμό, διότι είναι εβραϊκό κίνημα, ή επάνω σε οποιονδήποτε Εβραίο σε σχέση είτε με το Ισραήλ, είτε με τον Σιωνισμό: Τότε εκεί έχουμε αντισημιτισμό. Είναι ταυτόχρονα ένα παμπάλαιο σύνθετο είδος ρατσισμού αλλά και μια σύγχρονη προκατάληψη με τη δική της εξουσία και δύναμη και με τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά. Ο στόχος είναι ο ίδιος, τότε και τώρα: Είναι να κυριαρχήσει η άποψη πως οι Εβραίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να υπάρχουν ως ελεύθεροι και ίσοι άνθρωποι.

Πώς συνέβη αυτό και πάλι, έπειτα από έναν Μεσαίωνα και ένα Αουσβιτς;
Συνέβη με τον τρόπο που ένας ιός νικάει πάντα το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα, δηλαδή, με τη μετάλλαξή του. Ο νέος αντισημιτισμός είναι διαφορετικός από τον παλιό αντισημιτισμό μόνο στη μορφή, δηλαδή επειδή προσαρμόστηκε και μεταλλάχθηκε.

Σε σύγκριση με τα περισσότερα παλαιότερα αντιεβραϊκά πογκρόμ και διώξεις, αυτός ο νέος αντισημιτισμός είναι συνήθως λιγότερο προσανατολισμένος εξαρχής εναντίον μεμονωμένων Εβραίων και στρέφεται και προσβάλλει περισσότερο κυρίως τον συλλογικό ‘Εβραίο ανάμεσα στα έθνη’ (‘collective Jew among the nations’), το κράτος του Ισραήλ. Αυτό το μίσος προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις και επιστρέφει δυναμικότερα για να καταλήξει και πάλι σε επιθέσεις εναντίον μεμονωμένων Εβραίων και εναντίον εβραϊκών θεσμών.

Η Ευρώπη σήμερα δεν είναι θεσμικά αντισημιτική. Αλλά επέτρεψε στον αντισημιτισμό να αναζωπυρωθεί, να εισέλθει ξανά στην καθημερινή μας ζωή και να καταλάβει την σκηνή, μέσω των νέων ηλεκτρονικών media. Στην πραγματικότητα, ο αντισημιτισμός δεν έφυγε ποτέ, ήταν πάντα εδώ. Ο μοντέρνος αντισημιτισμός είναι όρος συγκρότησης της αστικής νεωτερικής εξουσίας. Το ‘έθνος-κράτος’, δηλαδή η ίδια η έννοια της ‘εθνικής κυριαρχίας’ είναι θεμελιωμένο επάνω στον αποκλεισμό του ‘χωρίς εθνικές ρίζες’ ‘Αλλου’. Kι ο αρχετυπικός Άλλος’ δεν είναι παρά ο ‘κοσμοπολίτης’ Εβραίος.

Αντισημιτισμός σημαίνει άρνηση του δικαιώματος των Εβραίων να υπάρχουν ως Εβραίοι με τα ίδια δικαιώματα με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό δεν έπαψε ποτέ να ισχύει, είτε στους περασμένους αιώνες που οι Εβραίοι ζούσαν στις κοινωνίες ‘των άλλων’, είτε τώρα που ζουν στο δικό τους κράτος. Σήμερα παίρνει τη μορφή του ‘αντισιωνισμού’. Φυσικά, υπάρχει διαφορά μεταξύ Σιωνισμού και Ιουδαϊσμού, όπως υπάρχει και μεταξύ Εβραίων και Ισραηλινών, αλλά αυτές οι διαφορές είναι άνευ σημασίας και δεν υφίστανται για τους ίδιους τους (νέους) αντισημίτες. Οταν μισιούνται ή δολοφονούνται άνθρωποι επειδή απλά έτυχε να γεννηθούν όπως και όπου γεννήθηκαν, έχει σημασία αν ονομάζονται Εβραίοι ή Ισραηλινοί; Αντισιωνισμός είναι ο αντισημιτισμός της εποχής μας.

Στο παρελθόν, οι πιο επικίνδυνοι αντισημίτες ήταν εκείνοι που ήθελαν να κάνουν τον κόσμο ‘Judenrein‘, ‘ελεύθερο από Εβραίους’. Σήμερα, όλοι οι σύγχρονοι αντισημίτες δελεάζονται από την ιδέα να κάνουν τον κόσμο ‘Judenstaatrein‘, ‘ελεύθερο από το εβραϊκό κράτος’. Οι Ναζί έλεγαν ‘kauft nicht bei Juden’ (‘μην αγοράζετε από Εβραίους’). Το νέο σύνθημα, λ.χ. των νέων ρατσιστών του BDS είναι ‘kauft nicht beim Judenstaat’ (‘μην αγοράζετε από το εβραϊκό κράτος’). Οι Ναζί έλεγαν ‘Geh nach Palastina, du Jud’ (‘Εβραίε, πήγαινε στην Παλαιστίνη’), σήμερα ‘From the river to the sea, Jews out of Palestine!’ (‘Απ’ το ποτάμι στην θάλασσα, Εξω οι Εβραίοι απ’ την Παλαιστίνη!’).

Κάποτε οι Εβραίοι μισιούνταν λόγω της θρησκείας τους. Αργότερα, λόγω της ‘φυλής’ τους. Τώρα μισιούνται λόγω του έθνους-κράτους τους. Μια άλλη διαφορά είναι ότι το επίκεντρο του παλιού αντισημιτισμού ήταν μόνο η Ευρώπη, ενώ σήμερα το επίκεντρο είναι ‘παγκόσμιο’ και άυλο, χωρίς συγκεκριμένο γεωγραφικό εντοπισμό (με την εξαίρεση της Μέσης Ανατολής, που απ’ ό,τι φαίνεται, δεν πρόκειται ποτέ να ξεριζωθεί από εκεί). Ο λόγος είναι τα νέα ηλεκτρονικά μέσα. Εστίες μόλυνσης με αντισημιτικές δοξασίες και αντιεβραϊκό μισαλλόδοξο λόγο είναι τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, οι πολιτικοί και τα κόμματα. Ολοι εκείνοι οι φορείς, δηλαδή, που κανονικά θα έπρεπε να βοηθάνε τους λαούς να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο γύρω τους, τώρα, στην περίπτωση των Εβραίων και του συλλογικού ‘Εβραίου ανάμεσα στα έθνη’ αναλαμβάνουν να συσκοτίσουν και να παραπλανήσουν.

Υπάρχει, όμως, και μια σημαντική ομοιότητα. Είναι εύκολο να μισείς, αλλά είναι δύσκολο να δικαιολογήσεις δημοσίως το μίσος σου. Σε όλη την ιστορία, όταν οι άνθρωποι ήθελαν να δικαιολογήσουν τον αντισημιτισμό τους, κατέφευγαν πάντα στην υψηλότερη διαθέσιμη πηγή εξουσίας εντός του πολιτισμού τους. Κατά το Μεσαίωνα, ήταν η θρησκεία. Ετσι είχαμε τον ‘λίβελο του αίματος’ και τον θρησκευτικά αντισημιτισμό. Στην Ευρώπη μετά τον Διαφωτισμό ήταν η επιστήμη. Ετσι είχαμε τα θεμέλια της ναζιστικής ιδεολογίας, δηλαδή τον κοινωνικό δαρβινισμό και την λεγόμενη ‘επιστημονική μελέτη της Φυλής’ με την ευγονική, την ανθρωπολογία κ.ο.κ. Σήμερα μια σημαντική πηγή εξουσίας σε όλο τον κόσμο είναι το concept για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Ισραήλ -αν και είναι η μοναδική πλήρως λειτουργική δημοκρατία σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή με διάκριση εξουσιών, ελεύθερο Τύπο και ανεξάρτητη δικαιοσύνη- τακτικά κατηγορείται για τα ‘πέντε θανάσιμα αμαρτήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων’: ρατσισμό, απαρτχάιντ, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εθνοκάθαρση και ενδεχομένως κρυφή γενοκτονία. Ομως, δεν είναι τόσο απλό. Υπάρχουν μύθοι, παρεξηγήσεις, ψέματα και κυρίως πλαστογραφίες που πρέπει να αποδομηθούν -και αποτελεί χρέος κάθε ενημερωμένου πολίτη που πιστεύει στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ισονομία.

Η νέα αντιεβραϊκή αφήγηση, σε μεγάλο ποσοστό, ήταν δημιούργημα της δεκαετίας του 1960, όταν συμπτύχθηκε ένα μέτωπο μεταξύ του λόγου του σοβιετικού ‘αντισιωνισμού’, του λόγου εναντίον της ιμπεριαλιστικής αποικιοκρατίας και του απαρτχάιντ, του θρησκευτικού ή/και εθνικιστικού φανατικού λόγου πολλών ισλαμικών κρατών και του λόγου μιας ‘Νέας Αριστεράς’ που υποστήριζε -καλή τη πίστει- τα νέα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του λεγόμενου ‘Τρίτου Κόσμου’.

Χαρακτηριστικό δείγμα μεταπολιτευτικού αριστερού ‘αντισιωνιστικού’ αντισημιτισμού. Ο Πέτρος Βάβαλης ήταν υποψήφιος βουλευτής, συγγραφέας και αρθρογράφος και εκδότης ενός περιοδικού ‘Μεσογειακή Αλληλεγγύη’, με κάθε είδους (παρα)φιλολογία αγοραίου φιλοαραβισμού και χοντροκομμένου αντιιμπεριαλισμού, δίπλα σε σοβαρότερα κείμενα π.χ. του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) αλλά και σε κείμενα του Γιάννη Φουράκη (συγγραφέας του ‘Εβραίοι Οι πλαστογράφοι της Ελληνικής Ιστορίας Ελληνισμός Εβραιοσιωνισμός’), του αργότερα απολογητή του ΕΛΑ Χρήστου Χαλαζιά, του Νίκου Ψαρουδάκη της Χριστιανικής Δημοκρατίας και του χουντικού συντάκτη της Αυριανής Μάνου Χάρη, όλα επάνω στα γνωστά ‘Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών’. Εγραφαν εκεί και φιλοσταλινικοί αντιιμπεριαλιστές, στην παράδοση του μπρεζνιεφικού -περισσότερο- ‘αντισιωνισμού’ (μάλλον πιο ισχυρή μορφή αντισημιτισμού στην ορθόδοξη αριστερά, σε σχέση με τον σταλινικό και χρουτσωφικό ‘αντισιωνισμό’). Ο Βάβαλης έβγαζε τα δικά του βιβλία όπως το ‘Ο ισραηλινός νεοναζισμός Η αλήθεια για τα εγκλήματα γενοκτονίας των Ισραηλινών στα χωριά του Νοτίου Λιβάνου’ στον ίδιο εκδοτικό οίκο ‘Γραμμή’ με τον Φουράκη (δείτε το χαρακτηριστικό εξώφυλλο, καθόλου σπάνιο στη Μεταπολίτευση) ή ένα άλλο για τον Μπέγκιν, όπου ισχυριζόταν ότι είχε πάει στο Λίβανο και είχε τραβήξει εκεί φωτογραφίες από τα γνωστά γεγονότα.

 

Ο αριστερός αντισημιτισμός συνδέει τον Ιουδαϊσμό με τον Σιωνισμό, τον Σιωνισμό με τον ιμπεριαλισμό και τον ιμπεριαλισμό με τον παγκόσμιο έλεγχο. Βέβαια, πάρα πολλοί Εβραίοι ήταν και εξακολουθούν να είναι πρωτοπόροι στην αριστερά και στις αντιιμπεριαλιστικές διαμαρτυρίες. [Σ.Σ.: Και είναι γεγονός, αν κοιτάξει κανείς λ.χ. στις κοινότητες των Εβραίων στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη ή και στο Ισραήλ ακόμη, όταν οι συγκεκριμένοι Εβραίοι επικρίνουν το Ισραήλ, συχνά το κάνουν με ιδιαίτερη θέρμη και με ζήλο, και με αυτόν τον τρόπο αποτελούν την ζωντανή απόδειξη, πως -όντας ίσως οι πλέον αυθεντικοί στην έκφραση του πνεύματος της διαμαρτυρίας- δεν υπάρχουν ούτε ‘κακά γονίδια’, ούτε ‘κακά κίνητρα’, για να ξαναγυρίσουμε στο παράδειγμα της αρχής του κειμένου].

Ισως φανεί παράξενο σήμερα, σε όλους εμάς που μεγαλώσαμε με την ‘αντιιμπεριαλιστική-αντιαποικιακή’ αφήγηση, πως για όλα φταίει ο ‘ιμπεριαλισμός του Λευκού Ανθρώπου’ επάνω στους αυτόχθονες, και με το προαπαιτούμενο ‘πάντα είμαστε με τον αδύνατο και με όποιον αμύνεται ενάντια στους ισχυρούς’, αλλά μέχρι τη δεκαετία του 1960, η ίδρυση του Ισραήλ ήταν προοδευτική υπόθεση, ειδικά έπειτα από όσα υπέστησαν οι Εβραίοι κατά το Ολοκαύτωμα. Ηταν το κράτος-καταφύγιο για να μπορούν να νοιώθουν κάπως ασφαλείς ή έστω ότι ο επόμενος Χίτλερ (ή όποιος θελήσει ξανά να τους ψάξει για να τους ξετρυπώσει απ’ τις κρυψώνες που αναγκάζονται να κρύβονταν 2.000 χρόνια τώρα για να τους στείλει ξανά στα βαγόνια και στα σφαγεία), δεν θα έχει και τόσο εύκολη δουλειά. Για να το πούμε απλά, μέχρι περίπου το 1967 ο σιωνισμός δεν ήταν ούτε ρατσισμός, ούτε ιμπεριαλισμός. Μόνο όταν η ΕΣΣΔ άρχισε για τους δικούς της ιμπεριαλιστικούς λόγους να προωθεί την καμπάνια αυτή, (σιωνισμός = ρατσισμός + ιμπεριαλισμός), βοηθούμενη από ισλαμιστικά κινήματα και τμήματα της δυτικής σταλινικής ή ριζοσπαστικής ή ένοπλης (‘τρομοκρατικής’) αριστεράς, αρχίσαμε κι εδώ στην Ελλάδα να λέμε αυτά τα πράγματα. Αντίθετα, η δημιουργία του Ισραήλ έλαβε χώρα με τη σύμφωνη γνώμη της κοινότητας των κρατών της υφηλίου μέσω του ΟΗΕ, και μάλιστα την ίδια εποχή που δημιουργήθηκαν τα αραβικά κράτη -εκείνα στα οποία ο πληθυσμός τους επιτίθενται στους Εβραίους σχεδόν ολόκληρο τον 20ό αιώνα, και μέχρι σήμερα. Και ίσως δεν υπάρχει κράτος στην παγκόσμια ιστορία που να ‘γεννήθηκε’ με περισσότερο ‘νόμιμο’ τρόπο απ’ ό,τι το Ισραήλ -κι αυτό έχει την εξήγησή του, όλοι οι ‘πατέρες του έθνους’, Χερτζλ, Μπεν Γκουριόν, Μπέγκιν, Ζαμποτίνσκι κά ήταν νομικοί ή είχαν νομική παιδεία και ήθελαν, μάλλον είχαν εμμονή, όλα να γίνουν by the book και σύμφωνα με τους διεθνείς νόμους, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια -αλλού, δηλαδή, οι ‘γεννήτορες’ των εθνικών κρατών ήταν πάντα και μόνο στρατηγοί, στην περίπτωση του Ισραήλ ήταν δικηγόροι.
Και όποιος ξέρει λίγη Ιστορία, γνωρίζει ότι το νόμιμο δικαίωμα των Εβραίων να έχουν το δικό τους κράτος δεν προήλθε ούτε εν μία νυκτί, ούτε με την επιβολή και τη βία.
Εχουν γραφτεί στην Ιστορία, όλα αυτά -και όποιος έχει αμφιβολίες μπορεί να ανατρέξει στις πηγές και να δει όλα τα διεθνή ντοκουμέντα με τα οποία η διεθνής κοινότητα έδινε το δικαίωμα στους Εβραίους να προχωρήσουν στην ίδρυση της δικής τους εθνικής εστίας:

– 1917, Διακήρυξη Μπάλφουρ
– 1920, Συνθήκη των Σεβρών
– 1920, Συμφωνία του Σαν Ρέμο
– 1922, Ομόφωνη Απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών (του τότε ΟΗΕ) ή Mandate for Palestine.
– 1924, Αγγλοαμερικανική Συνθήκη
– 1947, Partition Plan του ΟΗΕ

Οι Εβραίοι αγόραζαν τη γη σιγά-σιγά. Δείτε τις ιδιοκτησίες του αριστερά την περίοδο 1933-1939, και στο κέντρο το 1944. Πιο νόμιμα δεν γινόταν. Δεξιά το Partition Plan του 1947. Προσέξτε πως συμπίπτουν οι αγορασμένες περιοχές με την πρόταση του ΟΗΕ για μοίρασμα της γης. Ο χωρισμός της γης σύμφωνα με το Partition Plan ήταν δίκαιος. Οι Εβραίοι θα έπαιρναν τη μισή περίπου γη στις περιοχές που η πλειοψηφία ήταν εβραϊκή, και οι Αραβες την άλλη μισή γη στις περιοχές που η πλειοψηφία ήταν αραβική.

 

Ακόμη, άλλα σημαντικά ντοκουμέντα που κάνουν λόγο για ίδρυση εθνικής εβραϊκής εστίας:

– 1922, British White Paper of June 1922 on Palestine
– 1939, British White Paper of 1939 on Palestine
– 1946, Συμπεράσματα Αγγλοαμερικανικής Επιτροπής και δήλωση Προέδρου Τρούμαν

Και πιο πριν, στις 24/07/1922, όλες οι 51 χώρες της Κοινωνίας των Εθνών είχαν αποφασίσει ομόφωνα («Recognition has thereby been given to the historical connection of the Jewish people with Palestine, and to the grounds for reconstituting their national home in that Country») για το δικαίωμα των Εβραίων και την αποκατάσταση της ιστορικής αδικίας να μην έχουν μια εθνική εστία.
Οπως, επίσης, το ίδιο αναφέρεται και στα εξής:

– ‘Recognition to the Historical Connection of the Jewish People with Palestine (Preamble to the Mandate)
– ‘Redemption of Palestine. (Report of the High Commissioner 1920-1925)
– ‘Reconstituting their National Home in that Country [Palestine] (Preamble to the Mandate)
– ‘Recreation of Palestine as the National Home of the Jewish race (U.S. Congress 1922)
– ‘Rebuilding of their ancient homeland’. (U.S. Congress 1922)

Για τους Ελληνες αριστερούς, όμως, υπάρχουν μόνο δύο χρονικά σημεία στα οποία υπάρχει παρουσία Εβραίων. Το ένα είναι το Ολοκαύτωμα, το άλλο είναι η καταπίεση των Παλαιστίνιων. Δεν υπάρχει τίποτε ενδιάμεσο, τίποτε πριν και τίποτε μετά. Δεν είναι έτσι όμως. Χάσαμε γύρω στα 30-40 εβραϊκής ιστορίας στον 20ό αιώνα κι άλλα 2.000 χρόνια πριν -και ίσως, λογικά, αφού η Ελλάδα είχε τα δικά της προβλήματα, μετεμφυλιακό κράτος, Κυπριακό, βία και νοθεία, αποστασία, χούντα, και μόνο κατά την Μεταπολίτευση συναντήθηκαν ξανά οι Ελληνες με τα διεθνή προβλήματα, αλλά και πάλι κάτω από το πρίσμα της αφήγησης ‘για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός’
Τι γινόταν όλα αυτά τα ‘χαμένα’ χρόνια;
Διώξεις.
Αρα έπρεπε να ιδρυθεί με την απόφαση του ΟΗΕ το 1947 το Ισραήλ, -και καλώς ιδρύθηκε.

Στην πραγματικότητα, το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία της σύγκρουσης, και προέρχεται από τις απροθυμία των Αράβων να αποδεχθούν ένα εβραϊκό κράτος στη Μέση Ανατολή. Αν οι αραβικές κυβερνήσεις είχαν αποφασίσει να μην πάνε στον πόλεμο το 1948 και να μην εμποδίσουν την απόφαση και το σχέδιο διχοτόμησης του ΟΗΕ, τότε το παλαιστινιακό κράτος θα ήταν τώρα 70 ετών και θα γιόρτάζε κάθε χρόνο την ανεξαρτησία του.

Ο νέος αντισημιτισμός έχει μεταλλαχθεί έτσι ώστε κάθε επαγγελματίας του αντισημιτισμού να μπορεί να αρνηθεί ότι είναι αντισημίτης. «Στο κάτω-κάτω», θα πουν, «δεν είμαι ρατσιστής, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Εβραίους ή με τον Ιουδαϊσμό. Εχω μόνο ένα πρόβλημα: με το κράτος του Ισραήλ».

Αλλά σε έναν κόσμο με 103 χριστιανικά κράτη και 56 μουσουλμανικά, υπάρχει μόνο ένα εβραϊκό κράτος, το Ισραήλ, το οποίο αποτελεί ούτε καν το 0.2% της συνολικής έκτασης της γης της Μέσης Ανατολής και πληθυσμιακά λιγότερο από 0,5%. Το Ισραήλ είναι ίσως το μοναδικό από τα περίπου 200 κράτη-μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που το δικαίωμά του να υπάρχει αμφισβητείται έμπρακτα και διακηρυγμένα, λ.χ. από το Ιράν, αλλά και από πολλές άλλες ομάδες και οργανισμούς, αφοσιωμένες όλες στην καταστροφή του. Οπως είπαμε, αντισημιτισμός σήμερα σημαίνει άρνηση του δικαιώματος των Εβραίων να υπάρχουν ως Εβραίοι με τα ίδια δικαιώματα με όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Αντισιωνισμός είναι ο αντισημιτισμός της εποχής μας.

Το Ισραήλ (μαζί με τα διεκδικούμενα Παλαιστινιακά εδάφη) συγκριτικά σε σχέση με ολόκληρο τον αραβικό μουσουλμανικό κόσμο. Από αυτό το μικρό τμήμα εδάφους (το 12% της ιστορικής Παλαιστίνης, το οποίο, παρεμπιπτόντως, αντιστοιχεί σε λιγότερο από 0,2% τοις εκατό της συνολικής γης που κατέχουν τα 24 αραβικά-μουσουλμανικά κράτη της Μέσης Ανατολής), με το οποίο οι Εβραίοι έχουν και είχαν πάντα ιστορικούς, θρησκευτικούς και πολιτιστικούς δεσμούς, οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος ήθελαν ένα μικρό ποσοστό, γη που άλλωστε είχαν αγοράσει τα προηγούμενα 70 ή 80 χρόνια. Η γη αυτή τους είχε επιδικαστεί με τη σύμφωνη γνώμη του ΟΗΕ. Το τελικό ‘σχέδιο διχοτόμησης’ της Παλαιστίνης δεν ήταν τελικά αυτό που ήθελαν οι Εβραίοι -και όμως συμφώνησαν. Αντίθετα οι Αραβες το απέρριψαν, ήδη από την έκδοση της απόφασης του ΟΗΕ το 1947, και όταν τελικά ανακηρύχτηκε η ίδρυση του Ισραήλ, το Μάιο του 1948 (αλλά και στο μεταξύ διάστημα) επιτέθηκαν, συνολικά με τον στρατό πέντε γειτονικών κρατών. Τραγική ειρωνεία, όλα αυτά τα κράτη είχαν δημιουργηθεί με τις ίδιες συνθήκες που προβλέφθηκε και η ίδρυση του Ισραήλ. Αλλά ο αραβικός εθνικισμός και οι διδασκαλίες του Κορανιού απαγόρευαν να δοθεί έστω και ίντσα γης στους Εβραίους. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.

 

Αυτά όλα, όμως, θα αναλυθούν και στην συνέχεια, με μεγάλη λεπτομέρεια. Ας επιστρέψουμε στο κύριο θέμα:

Ο τρόπος με τον οποίο διακρίνεται ο αντισημιτισμός, και πρέπει να διακρίνεται, από τον ρατσισμό, έχει να κάνει με κάποιου είδους φαντασιακού της δύναμης, η οποία αποδίδεται στους Εβραίους, στον Σιωνισμό και στο Ισραήλ, η οποία βρίσκεται στον πυρήνα του αντισημιτισμού. Οι Εβραίοι θεωρούνται πως συγκροτούν μια υπερβολικά ισχυρή, αφηρημένη, άυλη παγκόσμια μορφή εξουσίας η οποία κυριαρχεί στον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα το παρόμοιο με αυτή την ιδέα στον πυρήνα άλλων μορφών ρατσισμού. Ο ρατσισμός σπανίως, απ΄όσο ξέρω, συγκροτεί ένα ολόκληρο σύστημα με το οποίο επιδιώκει να εξηγήσει τον κόσμο. Ο αντισημιτισμός είναι μια πρωτόγονη κριτική του κόσμου, της καπιταλιστικής νεωτερικότητας. Ο λόγος που τον θεωρώ ιδιαίτερα επικίνδυνο για την αριστερά είναι ακριβώς επειδή ο αντισημιτισμός έχει μια ψευδοχειραφετησιακή διάσταση την οποία άλλες μορφές ρατσισμού σπανίως διαθέτουν.
Moishe Postone, ‘Σιωνισμός, Αντισημιτισμός και η Αριστερά’, Μια συνέντευξη στον Martin Thomas, δημοσιευμένη στο περιοδικό ‘Solidarity’ 3/166, 04/02/2010.

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ ήθελε να γίνει συνείδηση όλων των λαών, πως η λέξη αντισημιτισμός κρύβει αναίτιο μίσος και κακή πίστη. Κατά τον Γάλλο φιλόσοφο, ο αντισημιτισμός δεν είναι άποψη. Αν για τη «θεραπεία των δεινών της χώρας του ή των προσωπικών δεινών του, προτείνει κανείς την αποστέρηση των Εβραίων από δικαιώματα, τον αποκλεισμό τους από οικονομικές και κοινωνικές λειτουργίες, την αποβολή τους από την επικράτεια ή τη συνολική τους εξολόθρευση», ο Σαρτρ αρνείται να τα ονομάσει όλα αυτά απόψεις. Κατά τη γνώμη του, αποτελούν δόγματα, και ως τέτοια δεν είναι δυνατόν να ενταχθούν στην κατηγορία των σκέψεων που προστατεύει το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης.

Θεσσαλονίκη, Μάιος 1941: Πινακίδα Juden, ‘Εβραίοι ανεπιθύμητοι’. Zentralbild II. Weltkrieg 1939-1945; Auch im besetzten Griechenland wurden die berüchtigten nazistischen Judengesetze von den Faschisten durchgeführt. Plakat in Saloniki. Mai 1941 [Scherl/Atlantik].

Οπως λέει ο Moishe Postone (‘Ενα ακόμα Γερμανικό Φθινόπωρο’), έναν αιώνα πριν, ο αντισημιτισμός μπορούσε να χαρακτηριστεί ‘σοσιαλισμός των ηλιθίων‘. Σήμερα μπορεί να χαρακτηριστεί ‘αντιιμπεριαλισμός των ηλιθίων‘.

Πράγματι, αν η εξίσωση του κεφαλαίου με τον Εβραίο αποδίδεται περίφημα από τη ρήση «ο αντισημιτισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων», η εξίσωση του σιωνισμού σαν ‘η παγκόσμια κυριαρχία’ με τον Εβραίο μας δείχνει καθαρά πως ο αντισιωνισμός είναι ο «αντιιμπεριαλισμός των ηλιθίων».

Τι άλλο μπορεί να δείχνει το άθλιο σύνθημα (που, μεταξύ πολλών άλλων, ταυτίζει και τους Ελληνες Εβραίους με την εκάστοτε πολιτική του Ισραήλ και υιοθετείται άκριτα), το ‘Εβραίοι, φονιάδες των λαών‘ πέρα από το να δικαιώνει έτσι τη γνωστή ρήση (που αποδίδεται εσφαλμένα στον ιστορικό ηγέτη του γερμανικού εργατικού κινήματος Αουγκουστ Μπέμπελ, ενώ στην πραγματικότητα ανήκει στον Φέρντιναντ Κροναβέτερ);

«Παραφράζοντας τον Μπέμπελ, ο αντιιμπεριαλισμός αποτελεί τον σοσιαλισμό των ηλιθίων, κι αντισημιτισμός τον αντιιμπεριαλισμό των ακόμη ηλιθιότερων».
https://alertacomunista.wordpress.com/2018/05/08/letter-antizionism/

Ας κάνουμε στον εαυτό μας αυτή την απλή ερώτηση:

– Πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα σε μια εθνική εστία, στον αυτοπροσδιορισμό, στο δικό τους κράτος, ναι ή όχι;

Αν η απάντηση είναι ‘Ναι, όλοι’, αλλά ο μοναδικός λαός στον οποίο αρνούμαστε αυτό το δικαίωμα είναι ο εβραϊκός, τότε έχουμε μια ξεκάθαρη περίπτωση ρατσισμού και διάκρισης και μεροληψίας. Και έχει όνομα αυτή η διάκριση: Λέγεται αντισημιτισμός.
Η ασφάλεια του Ισραήλ είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ο υπόλοιπος κόσμος, και ειδικά ο δυτικός κόσμος, και μέσα σε αυτόν και η Ελλάδα, αφού όλα μαζί τα πολιτισμένα έθνη επιτρέψαμε να συμβεί μια εξωπραγματική θηριωδία όπως η Shoah.

Η απάντησή μας σ’ αυτό το ερώτημα απόκειται, ασφαλώς, στη συνείδησή μας και στα αντιφασιστικά και ουμανιστικά μας αισθήματα.

Στο σημείο αυτό, είναι απαραίτητη άλλη μια ερώτηση στους εαυτούς μας:

– Τους Εβραίους, τους θέλουμε μόνο νεκρούς για να χρησιμοποιούμε το Ολοκαύτωμα σε κούφιες αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές φιλολογικές ασκήσεις; Ζωντανούς τους θέλουμε καθόλου; Εχουν δικαίωμα στην ασφάλεια, ειδικά μετά τη Σοά;

Δεν είναι και τόσο πειστικοί όλοι εκείνοι οι ‘αντισιωνιστές’ που λένε ότι κλαίνε όταν διαβάζουν θλιβερές ιστορίες από το Ολοκαύτωμα. Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος είναι, βέβαια, αδαείς και αποκρουστικοί, αλλά από την άλλη, και όσοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα μόνο για τους νεκρούς Εβραίους ενώ αδιαφορούν ολοκληρωτικά και δείχνουν την ασέβειά τους για τους ζωντανούς, λόγω του ‘αντισιωνισμού’ τους, δεν είναι καλύτεροι, ούτε σοφότεροι, ούτε πιο συμπονετικοί. Οταν ένας αντισιωνιστής διακηρύσσει στεντορείως ότι η διακαής του επιθυμία του είναι να δει την καταστροφή του Ισραήλ, αλλά «δεν μπορεί να είναι αντισημίτης διότι λυπάται πολύ για το Ολοκαύτωμα», δεν πρέπει να τον εμπιστευόμαστε και τόσο, ούτε να τον θεωρούμε φίλια δύναμη στον αγώνα για απελευθέρωση και ίσα δικαιώματα σε όλους.

Δίχως άδικους παραλληλισμούς και επιχειρήματα strawman, όσοι λένε ότι «οι Εβραίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα στη γη επειδή ήταν πάντα λαός της ερήμου και νομάδες και να πάνε όπου γουστάρουν», μήπως θα πρέπει να ρωτήσουν τη συνείδησή τους πόσο η στάση τους αυτή απέναντι στα θύματα και τους επιζώντες της Σοά τους κάνει να φαίνονται (και να είναι) οι σύγχρονοι συνδετικοί κρίκοι στη μεγάλη αλυσίδα που ξεκινάει από τον Μεσαίωνα και φτάνει στον χιτλερισμό και τους εμπνευστές του εγκλήματος των εγκλημάτων;
Και μόνο για τον λόγο πως ο Χίτλερ και οι Ναζί δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το έργο τους και να εξοντώσουν ολοκληρωτικά και μέχρι ενός όλους τους ‘υπανθρώπους’ της γης, νομίζω, θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς κι ευγνώμονες και να δείχνουμε πάντα άγρια χαρά όταν ξέρουμε πως είναι ζωντανό και ανάμεσά μας κάθε πιθανό θύμα της πιο φρικιαστικής ‘ιδεολογίας’ στην Ιστορία παγκοσμίως. Κάθε ζωντανός Εβραίος είναι ένα καρφί στο φέρετρο τόσο των πεθαμένων παλιών Ναζί όσο και κάθε νέου και επίδοξου Ναζί.
Οταν δεν αναγνωρίζουμε στα θύματα το δικαίωμα να μπορούν να ζουν ασφαλείς, ειδικά μετά από τόσες διώξεις 2.000 ετών και μετά ολόκληρη Σοά, τότε κάπου ο Χίτλερ χαμογελάει χαιρέκακα για τα εγγονάκια του με το αριστερό αντιιμπεριαλιστικό καμουφλάζ.

Η Αριστερά πρέπει να απενοχοποιηθεί από την χρήση της λέξης ‘Σιωνισμός’.

Η ελληνική αριστερά έχασε την ευκαιρία να θεωρήσει την ίδρυση του Ισραήλ προοδευτική πράξη (ή και εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, με την έννοια της αυτοσυντήρησης και του αυτοπροσδιορισμού, όχι με την έννοια του ‘ιμπέριουμ’).
Πρέπει, επιτέλους, να απενοχοποιηθεί από την χρήση της λέξης ‘Σιωνισμός’ και όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις ουμανιστικές αξίες και στην ισονομία πρέπει να επανοικειοποιηθούν τον όρο ‘σιωνιστής’, να τον ανακτήσουν από το λεξιλόγιο των μισαλλόδοξων, των αντισημιτών και όσων ζουν μέσα στην άγνοια και στο μίσος, και κάποτε να πούμε ότι …
… όσο οι φασίστες, οι ναζί και η Χρυσή Αυγή και όλοι οι αντισημίτες σε δεξιά κι @/@ριστερά απαιτούν ένα νέο Ολοκαύτωμα, όσο επιμένουν να χρησιμοποιούν αρνητικά τον όρο και να ονομάζουν (όλους) τους Εβραίους ‘σιωνιστές’ σαν συνώνυμο του ‘φασίστες’, και να συνεχίζουν τα ίδια ψέματα και τις ίδιες συκοφαντίες εναντίον τους, όσο δεν αφήνουν στην άκρη το συνωμοσιολογικό λόγο, τις αντισημιτικές πλάνες και τις προσβλητικές αναλογίες με το Ολοκαύτωμα, τότε …
… ‘είμαστε όλοι σιωνιστές’!

«Αντισημίτες είναι όσοι θέλουν να εξοντώσουν όλους τους Εβραίους και ευχαρίστως θα τους έστελναν οι ίδιοι τους στα κρεματόρια. Αντισιωνιστές είναι απλά όσοι θέλουν κάποιον άλλο να κάνει τη δουλειά και να τους στείλει στα κρεματόρια».

Αντισιωνισμός είναι ο ρατσισμός που προσποιείται ότι είναι πολιτική.

---

[*]: Για την ακρίβεια, το περιοδικό ‘Χρονικά’ είχε πρωτοξεκινήσει σαν τετρασέλιδο φυλλάδιο για δύο περίπου χρόνια, την περίοδο 1960-1962. Σταμάτησε, και ξαναεκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1977 σαν 24σέλιδη έκδοση.

---

Αντισημιτικά εξώφυλλα, σκίτσα και καρικατούρες της περιόδου 1933-1945 από το έντυπο Die Sturmer του Julius Streicher. Κεντρικό μότο σε όλα: ‘Οι Εβραίοι είναι η δυστυχία μας’ (‘Die Juden sind unser Ungluck’).

Ποιοι δεν είναι ευπρόσδεκτοι:

– Οσοι είναι -κι ας μην θεωρούν τους εαυτούς τους ως τέτοιους- αντισημίτες, δηλαδή ρατσιστές, και όσοι μισούν τους Εβραίους σαν Εβραίους, για την ταυτότητά τους, όπως μισούν και το Ισραήλ σαν ‘έκφραση του Εβραίου ανάμεσα στα κράτη’, του ‘συλλογικού Εβραίου’·
– όσοι δήθεν αριστεροί αντιιμπεριαλιστές που ζητάνε άνευ όρων υποστήριξη στην Χαμάς, στην τρομοκρατία και στη τζιχάντ, όσοι χειροκροτούν θανάτους αθώων και εξυμνούν ‘μάρτυρες’ με μοναδικό επίτευγμα την τυχαία δολοφονία κάποιου άσχετου Ισραηλινού πολίτη·
– όσοι υποχρεώνουν τους συνομιλητές τους σε δηλώσεις μετανοίας υπέρ του αραβικού εθνικισμού, για να μην κολλήσουν με βεβαιότητα στους άλλους την ταμπέλα ‘σιωνιστής’ (ή και ‘εβραιόφιλος’, ακόμα, θαρρείς και είναι βρισιά αυτό)·
– όσοι προσεγγίζουν τα θέματα αυτά με πολύ μίσος και εμπάθεια:

Ασφαλώς τους γνωρίζουμε και τους αναγνωρίζουμε, τους βλέπουμε καθημερινά και πιθανόν πολλοί συναναστρεφόμαστε μαζί τους, τουλάχιστον μέχρι να καταλάβουμε ότι ο ‘αντιρατσισμός’ τους είναι ψεύτικος και σταματάει εκεί που βρίσκει Εβραίους –συγγνώμη, ‘Σιωνιστές‘ ήθελα να πω, αφού κι εκείνοι ποτέ δεν κάνουν καμία διάκριση, ‘όλοι οι Εβραίοι είναι Σιωνιστές’ λένε, ‘αλλά όλοι οι σιωνιστές δεν είναι Εβραίοι’, ή, με άλλα λόγια, όσοι μιλάνε για ‘πρακτοράκια της Μοσάντ και της Πρεσβείας’, όταν κάποιος διαφωνεί μαζί τους στο αντιεβραϊκό μίσος. Με λίγα λόγια, εκείνοι που κρύβουν το μίσος τους για τους Εβραίους και τη μισαλλοδοξία τους, την επιδίωξή τους να καταστραφεί το Ισραήλ ώστε ο επόμενος επίδοξος Χίτλερ να μπορέσει να ξετρυπώσει πιο εύκολα τους Εβραίους απ’ τις κρυψώνες τους αυτή τη φορά, την περιφρόνησή τους για το Ολοκαύτωμα και την λύπη τους που ο Χίτλερ δεν μπόρεσε να τελειώσει τη δουλειά και να τους ξεκάνει όλους, πίσω από την έννοια-λάστιχο ‘αντισιωνισμός’. Οι ίδιοι που μοιράζονται με τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής και του Μαύρου Κρίνου την ίδια καθαρά συνωμοσιολογική οπτική, την βγαλμένη μέσα από τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και τις ίδιες συκοφαντίες. Οποιος τους θέλει, ας τους πάρει σπίτι του, -εδώ, (που υπάρχουν κάποιοι που ακούνε πάντα, χωρίς προκαταλήψεις, και τις δυο πλευρές προτού αποφασίσουν και που ενδιαφέρονται να ενημερώνονται συνεχώς αλλά όχι μονομερώς), δεν είναι ευπρόσδεκτοι.